“ညီး ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိလုပ္လဲ ေျပာစမ္း ငါ့ကုိ” မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္အေနအထားေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေဒၚဖြား ေမကေမးလုိက္တယ္။ မျဖဴကေခါင္းကုိသာငံု႔ထားၿပီး ဘာတုံ႔ျပန္မႈ မွမလုပ္။ “ဟဲ့ ငါေမးေနတယ္ မေျဖဘူးလား” လုိ႔ ခပ္ဆက္ဆက္ေလးေငါက္လုိက္မွ မျဖဴဘက္က တုန္တုန္ရင္ရင္နဲ႔ “ဒီေကာင္မ က်ဳပ္ကုိေစာ္ကားတယ္၊ က်ဳပ္ကုိ လူပုံ အလယ္မွာ အရွက္ ခြဲတယ္ . . .” သူေျပာတဲ့ အသံက မျဖဴရဲ႕ အသံေတာ့အသံပဲ ဒါေပမယ့္ အရင္လုိ စာစာ စာစာ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္၊ ဒါနဲ႔ ေဒၚဖြားေမ က ဆက္ၿပီး “တယ္ . . ငါလုပ္လုိက္ရ” “ငါ့အပုိင္ မဟုတ္လုိ႔ နင္ သက္သာတယ္မွတ္၊ ဒါငါ့ သားသမီးေတြ၊ ဒါငါ့ေျမးေတြ” “သိတဲ့ တတ္တဲ့သူေတြကုိ ဆုံးမရလြယ္တယ္၊ ဘာမွမသိတဲ့ နင္တုိ႔လုိမေလာက္ေလး မေလာက္စား မႏူးမနပ္ေတြကုိ ဆုံးမရတာပုိခက္တယ္ . . . နင့္ႀကိဳးနင္ျဖည္မလား၊ ငါျဖတ္ရ မလား” မျဖဴကတုပ္တုပ္မွမလႈပ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိၾကည့္ရတာ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ပြဲၾကည့္ရသလုိပဲ ေဒၚဖြားေမက ေမးရင္က်ေနာ့္အၾကည့္ကေဒၚဖြားေမဆီေရာက္လုိက္၊ ၿပီးရင္ မျဖဴဘက္ကဘာျပန္ေျပာမလဲဆုိတာၾကည့္လုိက္နဲ႔ အခု ခ်ိန္ျပန္ေတြးမိရင္ေတာ့ရယ္ခ်င္သား။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ေဒၚဖြားေမ ပုံစံကုိမွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ ခါးကုိေထာက္ ထားၿပီး ေပါင္ကေတာ့နဲနဲကားသလုိပဲ၊ မ်က္လုံးကလဲျပဴးထားသလုိပုံ၊ အမွန္ေတာ့ ျပဴးထားတယ္ဆုိတာထက္ မ်က္ခုံး ႏွစ္ဖက္ကုိအေပၚကုိပင့္ထားတာလုိ႕ေျပာရင္ပုိမွန္မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြက ပုံမွန္ဆုိ မ်က္ခုံးပင့္ၿပီးအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ စကားမေျပာၾကပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေဒၚဖြားေမကေတာ့ နတ္စ၀င္ကတည္းက အဲသည္လုိမ်ိဳး မ်က္ခုံးႀကီးပင့္ထားလုိက္ တာနတ္ထြက္တဲ့အထိပါပဲ။ တျခားနတ္ကေတာ္ေတြနတ္၀င္သလုိ ေခါင္းႀကီးလႈပ္ရမ္းေနတာ၊ မ်က္ႏွာေၾကာကုိရႈံ႕ထား သလုိမ်ိဳးေတာ့မရွိပါ။ လုပ္စားတဲ့လူလဲမဟုတ္ေတာ့ သူနတ္၀င္ရင္တကယ္၀င္တယ္လုိ႔လူႀကီးေတြေျပာတာၾကားဖူးပါ တယ္။
အဲသည္လုိနဲ႔မျဖဴဘက္ကဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ ေဒၚဖြားေမက “ငါကုိယ္တိုင္ျဖတ္မယ္” လုိ႔ဆုိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ရႊီ . . ” ဆုိၿပီးေလတစ္ခ်က္ခၽြန္ပါတယ္၊ သူေလခၽြန္တာကုိျမင္ေအာင္ေျပာရရင္ ကားစပယ္ယာေတြလုိ ေဆာင့္ခၽြန္တာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ၊ သုံးေလး စကၠန္႔ေလာက္အသာေလး “ရႊီ . . ” ဆုိၿပီးခၽြန္လုိက္တာပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ညာ ဘက္လက္ကဓါးလုိလုိ ဒုတ္လုိလုိ တစ္ခုခု ကုိဆုပ္ကုိင္လုိက္သလုိလုပ္ပါတယ္။ အဲသည္ဓါးလုိပုံစံကုိမျဖဴရဲ႕ ဘယ္ ဘက္ ပခုံးနားကုိ၀င့္ၿပီး ဘယ္ကညာ သုံးႀကိမ္တိတိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သပ္ခ်ပါတယ္။ သုံးႀကိမ္ေျမာက္လဲခ်ၿပီးေရာ ေခါင္းငုံ႔ ထားတဲ့မျဖဴဆီကေန ‘အင္း’ လဲမဟုတ္ ‘အား’ လဲမဟုတ္ပဲ ေခြးေပါက္စေလးေတြေအာ္သလုိမ်ိဳး ‘အီး’ ဆုိတဲ့ အသံမ်ိဳးထြက္လာပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ‘ရႉး’ ဆုိတဲ့သက္ျပင္းရွည္ႀကီးလဲခ်လုိက္ပါေသးတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာမျဖဴရဲ႕ ပုံကမိုင္ ၇၀ ေလာက္မာရသြန္ေျပးၿပီးမွပန္း၀င္လာတဲ့သူပုံစံမ်ိဳး အရမ္းကုိႏြမ္းနယ္ေနပုံေပါက္ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲက် လာတဲ့ေခၽြး လုံးေတြဆုိတာ သူမ်ားေတြေျပာသလုိကြမ္းသီးလုံးေလာက္မရွိေပမယ့္ ေရြးေစ့အရြယ္ေလာက္ေတာ့ရွိပါ တယ္။ သူ႔ရင္ ဘက္ကလဲ ဖားဖုိႀကီးလုိ ေဖာင္းလုိက္ပိန္လုိက္နဲ႔ ေခါင္းကေတာ့ေမာ့လာပါၿပီ။ မ်က္လုံးကလဲ ကလယ္ ကလယ္နဲ႔၊ ဘာမွေတာ့မေျပာႏုိင္ေသး။
အဲသည္အခ်ိန္မွာ ေဒၚဖြားေမကလည္း ဆက္တီေပၚထုိင္ေနပါၿပီ၊ ႏႈတ္ကလည္း “ကၽြတ္ . . ကၽြတ္ မ၀င္တာ ၾကာလုိ႔လား မသိဘူး ေမာလုိက္တာ. .” ၿပီးေတာ့မျဖဴကုိၾကည့္ၿပီးက်ေနာ့္ကုိ “ဟဲ့အငယ္ေကာင္ နင့္အစ္မကုိ ဘုရား စင္ကေသာက္ေတာ္ေရ တုိက္လုိက္ဦး . .”လုိ႔လွမ္းေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘုရားစင္ေသာက္ေတာ္ေရကုိစြန္႔ၿပီး မျဖဴကုိတုိက္တာ ဖန္ခြက္ႀကီးအျပည့္ကုိေသာက္လုိက္တာ ဂြက္၊ ဂြက္ဆုိၿပီး ႏွစ္က်ိဳက္ပဲ၊ ၿပီးေတာ့မွ ‘ဟင္း . . ဟင္း’ ဆုိၿပီးအသံထြက္လာတယ္။ ေဒၚဖြားေမကဆက္ၿပီး “ၿပီးရင္ အန္တီ့ကုိလည္းေရေအးေအးေလး တစ္ခြက္ေလာက္ တုိက္ပါဦး” ဆုိလုိ႔ က်ေနာ္ေရခဲေရသြားထည္႔မလုိ႔ ေနာက္ေဖးကုိ၀င္ေနတုန္း ရွိေသးတယ္၊ “ဟဲ့ တံခါးႀကီးလဲ ပြင့္လုိ႔ပါ လား . . . အငယ္ေကာင္ . .” ဆုိၿပီး က်ေနာ့္အေမ ၀င္လာပါတယ္။ လူႀကီးမိဘေတြက တစ္ခုခုုျဖစ္ရင္ အငယ္ဆုံးကုိ အရင္ ေမးတတ္ၾကတာ သဘာ၀ထင္တယ္ေနာ္။ အငယ္ဆုံးလည္းျဖစ္ အကဲဆုံးလည္းျဖစ္တတ္ၾကလုိ႔ အစုိးရိမ္ဆုံး လည္း ျဖစ္တတ္ၾကတာေနမွာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္မေျပာနဲ႔ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ႀကီးထဲကအိမ္မွာ အငယ္ဆုံးလူေတြလည္း သည္လုိပဲေနၾကမွာပဲေနာ္။
အေမကဆုိဖာေပၚမွာထုိင္ေနတဲ့ေဒၚဖြားေမကုိလည္းေတြ႔ေရာ “အစ္မ၊ မလာစဖူး အလာထူးလုိ႔ပါလား၊ ေန ေကာင္းတယ္ေနာ္” လုိ႔လွမ္းႏႈတ္ဆက္ေနပါတယ္။ မျဖဴကေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာထိုင္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္ကဘာ မွမေျပာေသးပဲ ေဒၚဖြားေမအေျပာကုိေစာင့္ေနပါတယ္။ ေဒၚဖြားေမက ေရေသာက္ၿပီးေတာ့မွ အေမ့ကုိ “ညီးသမီးျဖဴျဖဴ ကုိေလ အေမွာင့္တုိက္လုိက္လုိ႔။ အငယ္ေကာင္က ျဖဴျဖဴဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူး လုိက္ၾကည့္ပါဦးဆုိၿပီး ငါ့ကုိလမ္းမွာေတြ႔ တုန္းေျပာလုိ႔ငါတက္လာတာ၊ အိမ္ထဲေရာက္တာနဲ႔နင့္သမီးျဖစ္ေနတဲ့ပုံကုိၾကည့္ၿပီး ငါကသိလုိက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ငါ လည္းနတ္၀င္ခ်င္သလုိျဖစ္လာတာနဲ႔စိတ္ေလ်ာ့ၿပီးဘုရားစင္ဘက္ကုိဦးတိုက္လုိက္တာ၊ ပဲခူးမယ္ေတာ္ေဟ့၀င္လာတာ ေနာက္ေတာ့ငါလည္းမသိေတာ့ဘူး” ၿပီးေတာ့က်ေနာ့္ဘက္ကုိလွည့္ၿပီး “မယ္ေတာ္ႀကီးထုတ္ေပးလုိက္တာမွတ္လား” လုိ႔ေမးဆတ္ၿပီးေမးလုိက္ေတာ့က်ေနာ္လည္းေခါင္းၿငိမ့္ျပလုိက္တယ္။ သူကပဲဆက္ၿပီး “ဒါနဲ႔ေနပါဦး ညီးတုိ႔အိမ္မွာ နတ္ စင္ေတြ ပုံေတာ္ေတြလည္းမရွိပဲနဲ႔” အဲသည္ေတာ့အေမက အေဖ့ရုိးရာအေၾကာင္းေျပာျပလုိက္ေတာ့ “သူ႔အဆက္ေတြ ျဖစ္မွာေပါ့ ေအ” လုိ႔ေျပာလုိက္ၿပီး လက္က်န္ေရေလးဆက္ေမာ့လုိက္ပါတယ္။ အေဖကလည္းအိမ္ထဲ၀င္လာေတာ့ က် ေနာ္က က်ေနာ္သိသေလာက္ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိျပန္ေျပာပါတယ္။ အေမကေတာ့မျဖဴနားသြားၿပီး ေျခဆုပ္လက္ နယ္လုပ္ေပးေနပါတယ္။ အေဖက မျဖစ္ဘူးဆရာေတာ္ႀကီးဆီသြားမယ္၊ ေဇာ္ေဇာ့္ကုိလွမ္းေခၚဆုိလုိ႔ေယာက္ဖရဲ့ရုံးကုိ ဆက္တာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေယာက္ဖကုိေဇာ္က အိမ္ျပန္ထမင္းစားမယ္ဆုိၿပီးထြက္သြားၿပီလုိ႔သူ႔ရံုးကလွမ္းေျပာပါတယ္။ ေၾသာ္ ဒါေၾကာင့္အစ္မက ေစ်းေတြဘာေတြသြား၊ ဟင္းခ်က္ဖုိ႔လုပ္ေနတာ သူ႔လင္ေတာ္ေမာင္အတြက္ကုိး၊ ကံေကာင္း လုိ႔တစ္အိမ္လုံးအပင္းမသြင္းခံရတာ လုိ႔ေတာင္ႀကံဖန္ေတြးမိေသးတယ္။ ညားခါစလင္မယားေတြမ်ား သည္လုိခ်ည္းပဲ၊ ခုက်ေတာ့မ်ား ဒင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က တက်က္က်က္။
ဆရာေတာ္ႀကီးေက်ာင္းက သန္လ်င္မွာဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လည္းကားဆီျဖည့္၊ ဘီးပုိတင္ (အဲသည္ေခတ္က လမ္းေတြကၾကမ္းတာကုိး) ျပင္ဆင္စရာရွိတာျပင္ေနတုန္း ေယာက္ဖကေရာက္လာေတာ့ အတုိခ်ဳန္းေျပာျပၿပီး တစ္ အိမ္လုံးသြားၾကတာေပါ့၊ ေဒၚဖြားေမကေတာ့ သူအိမ္သူျပန္သြားပါၿပီ။ ကားကလည္း ပါပေလကာအမုိးပြင့္ဆုိေတာ့အ ေဖရယ္၊အေမရယ္ က်ေနာ္ရယ္ကေနာက္မွာ၊ သူတုိ႔လင္မယားကေရွ႕ခန္းကေပါ့။ မိဘေမတၱာမ်ား က်ေနာ္မွတ္မိေသး တယ္၊ အေဖကဦးထုပ္ေလးေဆာင္း၊ အေမကပု၀ါေလးျခံဳၿပီးေနပူထဲမွာ၊ ခါတုိင္းသြားရင္ေတာ့ေျပာင္းျပန္ေပါ့ အေဖတုိ႔ ကေရွ႕ခန္းမွာ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲဆရာေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကုိေရာက္ေတာ့ ဆြမ္းစားခ်ိန္ၿပီးလုိ႔လားမသိ ဦးဇင္းေတြကလဲက်ိန္း၊ ဧည့္သည္ေတြလည္းမရွိေတာ့အေတာ္ပဲျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဆရာေတာ္ႀကီးကပေရာဂကုတဲ့ေနရာမွာနာမည္ႀကီးပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးကုိဖူးၿပီးေတာ့ ေယာက္ဖကမျဖဴအေၾကာင္းေလွ်ာက္ေတာ့ဆရာေတာ္က ၿပံဳးၿပီးမျဖဴ ကုိ “ညီးအေၾကာင္းေျပာပါဦး” ေမးပါတယ္။ ဆရာေတာ့္အၿပံဳးက အေျဖသိၿပီးသားဆရာက တပည့္ကုိအေျဖေမးေနတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးပါပဲ။ ဆရာေတာ္ကဒကာမေတြကုိညီးနဲ႔က်ဳပ္လုိ႔သုံးၿပီး ဒကာေတြကုိေတာ့ မင္း နဲ႔ငါ လုိ႔ ပဲသုံးပါတယ္။ အဲသည္ ေတာ့မျဖဴကသူ႔ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိအခုလုိေျပာပါတယ္။
“တပည့္ေတာ္သည္မနက္ေစ်းသြားပါတယ္ဘုရား၊ အိပ္ရာထေနာက္က်လုိ႔တပည့္ေတာ္ေစ်းေရာက္ေတာ့ ေစ်းေခါင္းကြဲေတာ့မယ့္အခ်ိန္ကုိေတာင္ေရာက္ေနၿပီ၊ တပည့္ေတာ္အမ်ိဳးသားကငါးဟင္းစားခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ ငါးတန္း ဘက္ကုိသြားေတာ့ငါးဆုိင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာသိပ္မလတ္တဲ့ ငါးေတြပဲရွိတယ္၊ စိတ္တုိင္းမက်တာနဲ႔အျပင္ဘက္ တန္းမွာဗန္းနဲ႔ထိုင္ေရာင္းတဲ့ ပ်ံက်ေစ်းသည္ဆီကငါးကုိႀကိဳက္လုိ႔ ၅၀ သားခ်ိန္ၿပီး၀ယ္လုိက္ပါတယ္။ ငါးေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးကလည္းခပ္ငယ္ငယ္ပါ၊ ၁၉၊ ၂၀ ေလာက္ပဲရွိမယ္ထင္တယ္ဘုရား။ အဲတာနဲ႔တပည့္ေတာ္ကငါး၀ယ္ၿပီး လုိ႔စိတ္ထဲမွာအေလးမျပည့္ဘူးထင္တာနဲ႔ေစ်းရံုးကသမာဓိခ်ိန္ခြင္မွာခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ ၃၅ က်ပ္သားသာသာပဲရွိပါတယ္ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္လည္း ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ကုိေခၚၿပီး ငါးသည္ဆီျပန္သြားၿပီးေတာ့ အေလးမျပည့္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာေတာ့သူက၀န္မခံပဲျပန္ရန္ေတြ႔ပါတယ္၊ ‘ေက်နပ္မွ၀ယ္၊ မေက်နပ္ရင္မ၀ယ္နဲ႔၊ ေက်နပ္လုိ႔၀ယ္ၿပီးမွဘာမွလာမ ေျပာနဲ႔’ အဲ့လုိမ်ိဳးေတြေျပာၿပီးရန္ေတြ႔ပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္လည္း ကုိယ္ကမွန္တဲ့ဘက္ဆုိေတာ့ခြန္းႀကီးခြန္း ငယ္အေျခအတင္ျဖစ္မိပါတယ္။ ေစ်း၀န္ထမ္းကလည္းဘာမွမေျပာပဲရပ္ၾကည့္ေနပါတယ္။ တပည့္ေတာ္တုိ႔လည္း ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ျဖစ္လာပါတယ္ဘုရား။ သူကတပည့္ေတာ္ကုိညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေတြဆဲလုိ႔ တပည့္ေတာ္လည္းေဒါ သထြက္လြန္းလုိ႔ ‘ေအာက္တန္းစားမ၊ အဆင့္မရွိတဲ့လမ္းေဘးေစ်းသည္မ’ လုိ႔ျပန္ေျပာမိတယ္ထင္တာပဲဘုရား၊ လက္ ေတာ့မပါၾကပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္လူကတဆတ္ဆတ္တုန္ေနၿပီး အသံေတြေတာင္ျပာကုန္ပါတယ္ဘုရား။ အဲတာနဲ႔တျခား ေစ်း၀ယ္သူေတြကပဲတပည့္ေတာ္ကုိဆြဲၿပီး ‘ညီမေလး၊ စိတ္ေလ်ာ့ လာ ျပန္ရေအာင္’ လုိ႔၀ိုင္းေျဖာင္းဖ်ေတာ့ တပည့္ ေတာ္လည္းျပန္လွည့္မယ္ရွိေသးတယ္သူ႔ပါးစပ္ကတပည့္ေတာ္ကုိ ‘- ာသည္မ’ (ကန္ေတာ့ပါဘုရား) ဆုိၿပီးလွမ္းေအာ္ ေတာ့တပည့္ေတာ္လည္း ေထာင္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး ‘ေသခ်င္းဆုိးမ’ ဆုိၿပီးေခါက္ထီးနဲ႔သူ႔ကုိလွည့္မၾကည့္ပဲပစ္ေပါက္ လုိက္မိပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ပခုံးက ဆစ္ကနဲျဖစ္သြားလုိ႔ သူတစ္ခုခုနဲ႔ ျပန္ပစ္သလားဆုိၿပီး လွည့္ၾကည့္လုိက္ ေတာ့ သူျပန္ပစ္လုိက္တာ ေခါင္းခု (ပုဆုိးစုတ္)နဲ႔ပါဘုရား၊ လူေတြကလဲ၀ိုင္းဆြဲေတာ့တပည့္ေတာ္လည္းျပန္လာခဲ့ပါ တယ္ဘုရား။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အ၀တ္အစားလဲမလုိ႔လုပ္တုန္းပဲရွိေသးတယ္ ဒူးေတြကသူ႔အလုိလုိညြတ္သြားၿပီး ဖင္ ထိုင္ရက္က်သြားပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္အရာရာကုိသိေနျမင္ေနေပမယ့္ ေျခေတြလက္ေတြ လႈပ္လုိ႔မရ၊ေအာ္လုိ႔ လဲမရ တစ္ေယာက္ေယာက္ကအေနာက္ကေန သုိင္းဖက္ထားသလုိမ်ိဳး အစ္အစ္ ႀကီးျဖစ္ေနပါတယ္ဘုရား၊ ေမာင္ ေလးလာေခၚတာလဲသိပါတယ္၊ သူ႔လက္ကုိပုတ္လုိက္တာေရာ ေဒၚဖြားေမေရာက္လာတာေရာအားလုံးကုိ ေတြ႔ပါ တယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္အတင္းရုန္းတာလဲမရ ေၾကာက္တာတစ္ခုပဲသိတယ္ဘုရား။ ေဒၚဖြားေမတပည့္ေတာ္ပခုံးကုိ သပ္ခ်လုိက္ေတာ့မွ ျပန္လႈပ္လုိ႔ရတယ္ဘုရား” ဆုိၿပီး ခေရေစ့တြင္းက် ေလွ်ာက္ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဘုရားက ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေခါင္းညွိမ့္ၿပီးတရားေပးပါတယ္ “ျပဳသူအသစ္ ျဖစ္သူအေဟာင္း တဲ့၊ ဥပါ ဒါန္ေၾကာင့္ဥပါဒ္ေရာက္တာ တရားသေဘာနဲ႔သာဆင္ျခင္ၾက။ တကယ္ေတာ့ ဟုိကေလးမေလးကသူပညာတတ္ေန တာသူ႔ဟာသူေတာင္မသိဘူး၊ မေအလုပ္တဲ့သူက တစ္ေန႔နည္းနည္းခ်င္းေပးေနတာ၊ ညီးတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကလဲ အရြယ္ ခ်င္းကလဲ မတိမ္းမယိမ္းေတြ၊ ညီးကထီးနဲ႔ေပါက္လုိက္ေတာ့ ဟုိကလဲက်ိန္ဆဲၿပီးလက္ထဲရွိတာနဲ႔ေပါက္လုိက္တာ နဂုိ ကလဲ ပညာအခံေလးကလဲရွိေနေတာ့ သူ႔စိတ္သေႏၶကညီးဆီကုိ ကပ္ပါလာတာပဲ၊ ပညာနဲ႔သာလုပ္လုိက္ရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွင္းယူရမယ္။ အခုဘာမွပူမေနၾကနဲ႔ ကၽြဲမႀကီးကအကုန္ရွင္းၿပီးသြားၿပီ။” ကၽြဲမႀကီးဆုိတာ ဘုန္းဘုန္းက နံကရုိင္းမယ္ေတာ္ကုိေျပာတာပါ။ “မင္းတုိ႔လဲမွတ္ထားၾက ကုိယ္မျမင္ဘူး၊ မႀကံဳဖူးဘူးဆုိတုိင္းမရွိဘူးလုိ႔တထစ္ခ်မ ထင္ၾကနဲ႔ ေလာကမွာမင္းတုိ႔ဉာဏ္ေလာက္နဲ႔မသိႏုိင္တာေတြအမ်ားႀကီး။ ငါ႔ရန္ကုန္ကဆရာေတာ္ သူ႔ေက်ာင္းကုိစ ထုိင္ေတာ့ သူတုိ႔ကငါ့ဆရာကုိ လာေတာင္းၾကတယ္၊ ေနရာေလးေပးဖုိ႔။ ငါ့ဆရာေတာ္ကအားလုံးကုိေတာ့မေပးဘူး၊ သာသနာအတြက္အက်ိဳးရွိမယ့္ သူကုိပဲငါ့ဆရာေတာ္က ေနခ်င္ေနဆုိၿပီးေပးေနလုိက္တာပဲ။ ေနာက္ေန႔ၾကေတာ့ ဘယ္ကလာလုိ႔ဘယ္သူေတြမွန္းမသိပါဘူး နတ္ရုပ္လွဴ ပါရေစဆုိၿပီး သူတုိ႔ဟာသူတုိ႔နတ္ကြန္းေတြေဆာက္ နတ္ရုပ္ ေတြလွဴသြားၾကတာပဲ။” ဆရာေတာ္မိန္႔မွက်ေနာ္ေတြးမိတယ္အဲသည့္ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ နတ္ကြန္းတခ်ိဳ႕ရွိ တယ္။ မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ ဦးရွင္ႀကီး၊ ပုပၸါးမယ္ေတာ္နဲ႔သားႏွစ္ေယာက္၊ မင္းမဟာဂီရိ၊ ဦးတီပြား၊ မဟာ ပိႏၷဲနတ္ ေတြကုိသူ႔နန္းနဲ႔သူရွိတယ္။ ပဲခူးမယ္ေတာ္နန္းေတာ့မရွိပါ။ သူေျပာသလုိ သူ႕အပုိင္မဟုတ္လုိ႔မေနခ်င္ဘူးထင္ပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔လဲအဲသည္ေက်ာင္းကုိေရာက္ဖူးေတာ့ သိေနပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေၾကာက္လုိ႔ အဲသည္နားမသြား ၾကဘူး။ နတ္ရုပ္ႀကီးေတြကလူအရြယ္ထက္ႀကီးၿပီးသိပ္အသက္၀င္ပါတယ္။ အဲသည္ေက်ာင္းကေတာ့၀င္ဒါမီယာထဲမွာရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ဆရာေတာ္ကဆက္ၿပီး “ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္းသိေပမယ့္ နင့္သမီးအျပစ္လဲပါတယ္။ အမုန္းမပြားၾကနဲ႔ေတာ့ၾကားလား” လုိ႔မိန္႔ၿပီး အားလုံးကုိ ေရမန္းေတြတုိက္ ခ်ည္မန္းကြင္းေတြခ်ည္ ေပးပါတယ္။ အိမ္မွာျဖန္းဖုိ႔ပရိတ္ေရလဲေပးလုိက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေန႔ဆြမ္းအလွဴရွိလုိ႔ဆုိၿပီးဆရာေတာ္က ထမင္း ေကၽြးပါတယ္။ ဗုိက္ဆာဆာနဲ႔တစ္အိမ္သားလုံးအားေပးခဲ့ တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့မွ အားလုံးပဲ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျပန္ လာၾကပါတယ္။ အေဖကသူ႔သမီးေစ်းသြားတာ မလုိက္ေပး လုိ႔ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ကုိျမည္တြန္ေနပါေသးတယ္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္ က်ေနာ္ လုိက္သြားရင္ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မွာေလ။
အိမ္ေရာက္ေတာ့က်ေနာ့္အႀကံေပးခ်က္အတုိင္း အေမက က်န္တဲ့ငါးေတြကုိျပဳတ္ ထမင္းနဲ႔နယ္ၿပီး လမ္းထဲက ေခြးေတြကုိေကၽႊးလုိက္တာ ေခြးေတြအတြက္ကေတာ့ပြဲေတာ္ပဲ။ ေနာက္ေန႔အေမလဲ ေစ်းကုိမသိသာသြားၿပီးစနည္းနာ ေတာ့ ဆန္ဆုိင္ကအသိအေဒၚႀကီးကအခုလုိေဖာက္သည္ခ်ပါတယ္။ “ခါတုိင္း သူ႔အေမပဲေစ်းထြက္တာ ခုသူ႔အေမ ေနမေကာင္းလုိ႔ဆုိလား သူတစ္ေယာက္ပဲထြက္တာေလးငါးရက္ပဲရွိဦးမယ္။ အေရာင္းအ၀ယ္မကၽြမ္းေသးေတာ့ အမွား မွားအယြင္းယြင္းေတြျဖစ္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လဲအစ္မသမီးနဲ႔ရန္ျဖစ္တာေနမွာေပါ့။ အဲသည္ေန႔ကလည္းအစ္မသမီးနဲ႔ လဲျဖစ္ၿပီးေရာငုတ္တုတ္ႀကီးထိုင္ေနတာတစ္ေမ႔ပဲ။ ၿပီးေတာ့ေနမေကာင္းဘူးဆုိၿပီးျပန္သြားတယ္။ ဒီေန႔လဲလာတာမ ေတြ႔ဘူး။” အဲသည္ေန႔ကစၿပီး သူတုိ႔ သည္ေစ်းမွာလာမေရာင္းေတာ့ပါဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္တာတစ္ခုက ေနမေကာင္းတဲ့သူ႔ အေမက သူ႔က်န္းမာေရးအေျခအေနမေကာင္းေတာ့ မွန္းသိလုိ႔ သူ႕သမီးကုိပညာေတြထည့္ေပးေနပုံရတယ္။ ထူးဆန္းတာတစ္ခုက သူ မျဖဴကုိ လက္ခုနဲ႔ပစ္လုိက္တဲ့ေနရာရယ္ က်ေနာ္႔လက္ကုိမျဖဴမပုတ္ခင္က က်ေနာ္သြားလႈပ္လုိက္တဲ့ေနရာရယ္၊ ေဒၚဖြားေမ ဓါးပုံစံလုပ္ၿပီးသပ္ခ်သြားတဲ့ေနရာရယ္ ေတြကတစ္ေနရာထဲေတြျဖစ္ေနတာပါပဲ။ အေမလည္းေဒၚဖြားေမ ကုိလုံခ်ည္တစ္ကြင္းနဲ႔သြားကန္ေတာ့လုိက္ေသးတယ္။ ၀ါမ၀င္ခင္ပဲ အေမကရုိးရာပြဲေပးလုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ အဲသည္အခ်ိန္ကစ ၿပီး တရုတ္နတ္၊ ကုလားနတ္၊ ဗမာနတ္အကုန္ေတြ႔တာနဲ႔ေမတၱာပုိ႔ အမၽွေ၀ေပးတာပါပဲ။ ရွိရွိမရွိရွိ ယံုယံု မယံုယံု ေမတၲာပုိ႔တာကေကာင္းတဲ့အလုပ္ပဲမဟုတ္လား။ သည္အျဖစ္အပ်က္ထဲက စကားလံုးအားလုံးဟာ ၏၊သည္ မေရြးမမွန္ႏုိင္ေပမယ့္ အနီးစပ္ဆုံးကုိေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၿပီးေရးထားတာပါ။ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြမုိ႔လုိ႔ ေနာက္ ၁၅ ႏွစ္ၾကာလည္းေမ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အားလုံးအတြက္ဗဟုသုတရတယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္ေရးရက်ိဳးနပ္ပါၿပီ။
ႏွစ္သစ္မွာအားလုံးက်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။ အမဂၤလာသတင္းမ်ားၾကားရျခင္းမွကင္းၾကပါေစ။
ေနာက္က်တဲ့အတြက္ခြင့္လႊတ္ပါ။ ေနာက္ဆုိလည္းကုိယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ စိတ္ခ်ရတဲ့မိတ္ေဆြေတြ ရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ အခုလုိေလေၾကာမရွည္ပဲ တုိတုိတုတ္တုတ္ ႀကိဳးစားၿပီးတင္ေပးပါ့မယ္။ အသိအမွတ္ျပဳလက္ခံေပးတဲ့ အက္ဒ္မင္ညီအစ္ကုိ မမ မ်ား (ဓါတ္ပုံေတြမွာညီမအရြယ္မေတြ႕လုိ႔ပါ :D) အားအထူး ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္။
ေဆာ္လမြန္ဘုရင္ႀကီး
0 comments:
Post a Comment