နတ္နဲ႕နဂါး မလွည့္စားနဲ႕ ဆိုတဲ့စကား က်ေနာ္တို႕ငယ္ငယ္
ေလးတည္းကၾကားဖူးနားဝ ရွိတယ္ဆိုတာ အားလုံးလဲသိၾကပါတယ္။ အဲသည္ထဲက
နဂါးဆိုတာအခုအခ်ိန္အထိ ဘယ္သူမွ တိတိက်က်ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ သက္
ေသျပႏိုင္တာမ်ိဳးမရွိၾကပါဘူး။ မယုံၾကနဲ႕လို႕ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
အခုေျပာမယ္႔အထဲမွာလည္း
နဂါးအေၾကာင္းမပါေတာ႔နဂါးနဲ႔ပါတ္သက္ၿပီးေနာက္မွပဲေၿပာၾကတာေပါ႔။
နတ္ဆိုလ်င္လည္း ပါတ္၀န္းက်င္က နတ္ကႏၷားပြဲေတြ၊ ေတာင္ျပဳန္းပြဲ ေတြေၾကာင့္၊
ေခတ္အဆက္ဆက္ နတ္ယုံၾကည္သူေတြ ရွိေနေသးတာေၾကာင္႔ လူတုိင္းက အဲသည္
နတ္စိမ္းေတြနဲ႔ စိမ္းမယ္မထင္ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ နတ္စိမ္းလုိ႔ သုံးလုိက္ရတာက
စာဖတ္သူေတြ မေရာေထြးေစခ်င္လုိ႔ပါ။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္က လူ႔ျပည္ကုိ ဆင္းခ်ီ
တက္ခ်ီ ျပဳေနၾကတဲ႔ မာတလိ တုိ႔ ၀ိသၾကဳံ နတ္တုိ႔ကုိသာနတ္လုိ႔ ေခၚသင္႔ၿပီး၊
က်ေနာ္အက်ယ္တ၀င္႔ ေရးျပေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ သူတုိ႔က
လူသားေတြက သီလ သမာဓိမရိွ၊ အညွီအေဟာက္ေတြျပည္႔ႏွက္ေနတာေၾကာင္႔ လူ႔ဘုံကုိ
ဂရုမစုိက္ေတာ႔ပဲ နတ္စည္းစိမ္ ကုိသာခံစား ေနၾကတယ္လုိ႔သာ ယုံၾကည္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ႔ ဘုရားရွင္ပြင္႔ဖို႔ကလဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုိေနေသးတာ လဲတစ္ေၾကာင္း
ပါမွာေပါ႔ေလ။
နတ္စိမ္းနဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား လြဲေနတဲ႔အယူလဲရွိၾကပါတယ္။ ဘာေကာင္းမႈမွမလုပ္၊ အရက္ေသာက္၊ ၾကက္တုိက္ ေသခ်င္သလုိေသတဲ႔လူေတြကုိ ရွိခုိးဖုိ႔ မထုိက္ဘူး။ မယုံၾကည္ထုိက္ဘူး ဆုိတာပဲ။ က်ေနာ္႔အျမင္ ပထမအခ်က္ကေတာ႔ ဟုတ္ပါတယ္။ ရွိခုိးဖူးေမွ်ာ္ေနစရာမလုိပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔မွာကုိးကြယ္စရာ ရတနာ ၃ ပါးရွိေနတာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ အေၾကာက္တရားေတြ ရွိေနတဲ႔ သူေတြကေတာ႔ အားကုိးေနဦးမွာပဲ။ ဥပမာ ရာထူးမတုိးမွာ ေၾကာက္တဲ႔သူေတြ၊ အလြယ္ခ်မ္းသာခ်င္တဲ႔ သူေတြေပါ႔။ ေက်ာက္ေခတ္ လူသားေတြလုိ သဘာ၀ ေဘးအႏၲရာယ္ေၾကာက္လုိ႔ ေတာေတြ ေတာင္ေတြကုိ ရွိခုိးၾကသလုိေပါ႔။ ဒုတိယအခ်က္ျဖစ္တဲ႔ မယုံၾကည္ထိုက္ဖူး ဆုိတာကုိေတာ႔နည္းနည္း စဥ္းစားရပါလိမ္႔မယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ေနာက္ဆုံးဘ၀မွာ ဘာမွထူးျခားတဲ႔ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မလုပ္ခဲ႔ေပမယ္႔၊ ယခင္ဘ၀မွာ သူတုိ႔ဘာကုသုိလ္ျပဳခဲ႔ၾကတယ္၊ ဘယ္ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ခဲ႔ၾကတယ္ဆုိတာကုိေတာ႔ ဘ၀ေဟာင္းကုိ ျပန္လည္ေဟာေျပာေပးႏုိင္တဲ႔ ဘုရားရွင္လက္ထက္မွာသူတုိ႔ကုိမေမြးခဲ႔တာ ကုိပဲအဆုိး ဆုိရမလုိျဖစ္ ေနပါတယ္။ အဂၤုလိမာလ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးဟာ လူဆုိးလူမုိက္ ႀကီးျဖစ္ ခဲ႔ေပမယ္႔ ဘ၀ေဟာင္းက ပါရမီလဲရွိ ဘုရားရွင္နဲ႔လဲ ေစာေစာေတြ႔ခဲ႔လုိ႔ ေနာက္ဆုံး အရိယာ ရဟႏၲာ ျဖစ္ခဲ႔တာပဲမဟုတ္လား။ ဆုိလုိခ်င္တာက နတ္စိမ္းေတြ ကုိအထူးမွတ္ၿပီးကုိးကြယ္ေနစရာမလုိေပမယ္႔ မိမိ တုိ႔နဲ႔ အလႊာတလႊာေလာက္ပဲျခားတဲ႔ ဘုံတဘုံမွာသူတုိ႕ရွိေနတယ္ ဆုိတာေတာ႔ ယုံၾကည္ထုိက္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ စုန္းဆုိတာနဲ႔ ပါတ္သတ္ၿပီဆုိရင္ ထမီရင္လ်ား၀တ္ၿပီး ေတာင္ေ၀ွးႀကီးေထာက္၊ ေက်ာက္ေပါက္မာ ဗရပြနဲ႔ အဖြားႀကီးေတြကုိသာစိတ္ထဲတန္းျမင္မိၾကမွာပဲ။ မရွိခုိးမ်ိဳး မလွစုန္းယုိး ဆုိတာလုိေပါ႔။ လူ႔အေတြးအေခၚကတခါတေလ ေတာ္ေတာ္ဆုိးပါတယ္။ စုန္းဆုိတာနဲ႔ ပါတ္သတ္ၿပီးသိသေလာက္ ေျပာရရင္ တကူးတက က်င္႔ၾကံစရာမလုိပဲ အဖြားကမိခင္၊ မိခင္ကသမီး ကုိအေမြေပးသလုိလက္ဆင္႔ကမ္း ေပးလာလုိ႔ရတယ္ ဆုိတာပဲ။ ၀မ္းတြင္း စုန္းေပါ႔။ ေနာက္ပုိင္း သူတုိ႔ကုိ စုန္းလို႔လူေတြေခၚလာတာကုိ ရွက္စရာေကာင္း တယ္လုိ႔ယူဆလာတာ ကတစ္ေၾကာင္း၊ ေခာတ္ႀကီးတေျဖးေျဖး ေျပာင္းလဲ လာတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ရုိးရာအေမြကုိ ထိန္းသိမ္းခ်င္ေပမယ္႔ ကုိယ္႔သားသမီးေတြ ကုိ၀ုိင္း ၾကဥ္ၾကမွာ စုိးလုိ႔ စုန္းအေမႀကီး ေတြကသူ႔သားသမီးေတြကုိ စုန္း ပညာလက္ဆင္႔ကမ္းၿပီ ဆုိရင္ ယင္းသားသမီးေတြ ကုိယ္တုိင္ေတာင္ မသိလုိက္ရပဲ စုန္းလုံးလံုး ျဖစ္သြားတတ္ ပါတယ္။ ပညာသည္ေတြက်ေေတာ႔ တစ္မ်ိဳးေပါ႔ က်င္႔ေလ က်င္႔ေလ စြမ္းရည္တက္ေလပဲ။ မသိ ေသးတဲ႔ လူေတြ အတြက္ ဗဟုသုတအေနနဲ ႔တစ္ေၾကာင္း၊ ေအာက္မွာေျပာမယ္႔ ေၾကာင္းအရာန႔ဲ ပါတ္သက္ေနတာ ေၾကာင္႔က်ေနာ္႔ရဲ႕ နိဒါန္းနဲနဲရွည္သြားပါတယ္။ သိၿပီးသားလူမ်ား ေက်ာ္ဖတ္ၾကေပါ႔ဗ်ာ။
က်ေနာ္တုိ႔မိသားစု ေနတာက ရန္ကုန္က ကန္ထရုိက္တုိက္ရဲ႔ တတိယ ထပ္မွာပါ။ အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ က်ေနာ္႔အစ္မရယ္ မျဖဴဆုိပါေတာ႔၊ သူ႔အမ်ိဳးသားရယ္ က်ေနာ္ရယ္ေပါ႔။ က်ေနာ္တုိ႔တစ္မိသားစုလုံးက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ေတြပါ။ အိမ္မွာ ဘုရားေဆာင္ပဲရွိသလုိနတ္စင္ေတြ အိမ္တြင္းေတြမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အေမကေတာ႔ အေဖ႔ ရုိးရာ ဆုိၿပီး တစ္ႏွစ္တစ္ခါ (၀ါတြင္းထင္ပါ႔) ပဲခူးမယ္ေတာ္ကုိ ရည္စူးၿပီးပြဲေပးတာ၊ ငါးရံ႕လႊတ္တာေတာ႔လုပ္ေလ႔ရွိတယ္။ ရတနာသုံးပါးလုိမွီ၀ဲဆည္းကပ္တာမ်ိဳးေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ္႔ အေမကေျပာဖူးတယ္၊ ရုိးရာဆုိတာလုပ္ၿပီးရင္ ေတာ႔ ဆက္တုိက္လုပ္ရတယ္၊ ရပ္လုိ႔မရဘူး နင္လဲအိ္မ္ေထာင္က်ၿပီးရင္ နင္႔အေဖ ရုိးရာကုိဆက္ယူရမယ္တဲ႔။ က်ေနာ္ ကေတာ႔ဘာမွျပန္မေျပာခဲ႔ပါဘူး။ အေဖကယုံတယ္မယုံဘူးလဲ မေျပာဘူး ဒါေပမယ္႔ ရုိးရာအတြက္ပုိက္ဆံလုိရင္ေတာ ႔ သူပဲေပးရတာခ်ည္းပဲ။
တေန႔ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ႀကီးေပါ႔ဗ်ာ။ အေဖန႔ဲအေမကမနက္ေစာေစာကတည္း ကဘုရားသြားၾက တယ္။ ေယာက္ဖကလည္း အလုပ္သြားၿပီ။ က်ေနာ္နဲ႔မျဖဴန႔ဲ ႏွစ္ေယာက္တည္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္က လည္း အအိပ္ႀကီးတယ္။ မျဖဴက ၈ နာရီေလာက္မွအိပ္ရာကထ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေစ်းသြားေတာ႔ ၈နာရီခြဲေလာက္ေတာ႔ ရွိၿပီ။ က်ေနာ္ကအိပ္ရာထဲမွာ မွိန္းလုိ႔ေကာင္းတုန္း၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိေတာ႔ဇိမ္က်ေနတာေပါ႔။ မျဖဴကေစ်းလုိက္ဖို႔ ေခၚေသးတယ္၊ မုန္႔ဟင္းခါး၀ယ္ခဲ႔ဖုိ႔ပဲ မွာလုိက္ၿပီး ဆက္မွိန္းေနလုိက္တာ ၁၀ နာရီေလာက္မွမထခ်င္ ထခ်င္ထ၊ မ်က္ ႏွာသစ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕မွာဗီဒီယုိၾကည္႔ေနတာေပါ႔။ ခဏေနေတာ႔ မျဖဴက ေဆာင္႔ေဆာင္႔န႔ဲ ၀င္လာပါေရာ၊ ၿပီးေတာ႔သူ႔ ဟာသူေျပာေန လုိက္တာ ေစ်းမွာ ငါးစိမ္းသည္န႔ဲ ရန္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္း၊ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔လမ္းေဘး ေစ်းေရာင္းစားတဲ႔အ ဆင္႔က မတက္တာေတြေရာ ခရားေရလႊတ္ေျပာေနလုိက္တာ စုံစိေနတာပဲ။ အေဖန႔ဲအေမ ျပန္လာရင္လဲ သူေျပာဦး မယ္၊ သူ႔ေယာက်ာၤး ျပန္လာရင္လဲ ထပ္ေျပာဦးမယ္၊ က်ေနာ္ကမၾကားခ်င္လဲထပ္ၾကားရဦးမယ္လုိ႔ စိတ္ထဲမွတ္ၿပီး ျပန္ လဲမေမးဘူး၊ သည္အတုိင္း ဗီဒီယုိဆက္ၾကည္႔ေနလုိက္တယ္။ က်ေနာ္႔ အစ္မ မျဖဴက စိတ္ထားေကာင္းေပမယ္႔ မ ဟုတ္မခံတဲ႔လူမ်ိဳး၊ ရန္ျဖစ္လုိ႔စြာၿပီဆုိရင္ သူ႔အသံကေမဆိြကုိ ဟစ္ေဟာ႔ဆုိခုိင္းသလုိအသံမ်ိဳး။ အဲ႔ဒါန႔ဲပဲ သူ႔ဟာသူ အ ထုပ္ေတြခ် အ၀တ္လဲေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔အ၀တ္မလဲပဲ ထမီရင္လ်ား န႔ဲမီးဖုိေခ်ာင္က တံမံတလင္းမွာ ဖင္ခ်ထုိင္ၿပီး တခုခု လုပ္ေနတဲ႔ပုံ။ က်ေနာ္ထုိင္ေနတဲ႔ေနရာ ကေန အေနာက္ကုိမွီၿပီး အသာေစာင္းၾကည္႔လုိက္ရင္မီးဖုိေခ်ာင္ကုိ တန္းျမင္ ေနတာေပါ႔။ က်ေနာ္ထင္တာက မျဖဴၾကက္သြန္ႏႊာေနတယ္ပဲထင္တာ။ သူထုိင္ေနပုံကဘုရားစင္ရွိတဲ႔ အိမ္ ေရွ႕ကုိေက်ာေပး ေဆာင္႔ေၾကာင္႔ထုိင္ေနတာကုိၿပီးမွပဲေတြးမိတယ္။ ခဏေနေတာ႔ ရႊတ္၊ရႊတ္ ဆုိၿပီးရႈိက္ေနေတာ႔ ၾကက္သြန္ႏႊာလုိ႔မ်က္ရည္ထြက္တာလုိ႔က်ေနာ္ထင္တာမွားစရာမရွိပါဘူး။ အဲ႔လုိနဲ႔ပဲ အီး ဟီးဆုိၿပီး ခ်ံဳးပြဲခ်ငုိလဲငုိလုိက္ ေရာ ဘာမွမသိေသးတဲ႔က်ေနာ္က
“ေယာက်ာၤးကုိလြမ္းလုိ႔ငုိေနတာလား အခ်ိ္န္တန္ျပန္လာမွာေပါ႔ သဲကုိသဲတယ္”
လုိ႔ေတာင္လွမ္းေနာက္လုိက္ေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ ဗုိက္ဆာတာကုိသတိရၿပီး အငုိမရပ္ေသးတဲ႔ မျဖဴကုိ နဲနဲ ေလာက္ႏွစ္သိမ္႔ ၿပီးရင္မုန္႔ဟင္းခါး ဘယ္မွာထားလဲလုိ႔ေမးမယ္အၾကံနဲ႔သူ႔ဆီကုိသြားလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ေဖးေရာက္ ေတာ႔ ေက်ာေပးထားတဲ႔မျဖဴရဲ႕ ပုခုံးသားကုိက်ေနာ္ ကုိင္ၿပီး ဖြဖြ ေလးလႈပ္ေမးလုိက္တယ္။
“မျဖဴ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္ . . .”
လုိ႔ေမးလုိက္ကာမွရွိေသး . . . .
မတ္တပ္အေနအထား ျဖစ္တဲ႔က်ေနာ္႔ကုိ ဆတ္ကနဲ ေစာင္းေမာ႔ၾကည္႔လုိက္တဲ႔ပုံမ်ား ဒီတသက္ ေမ႔ရက္စရာကုိမရွိဘူး၊ ကုိယ္႔အစ္မအရင္း မ်က္ႏွာကုိၾကည္႔ဖူးသမွ်ထဲမွာ သည္တစ္ခါေၾကာက္ဖုိ႔ အေကာင္းဆုံးပဲ။ ျပဴးၿပဲၿပီး ၾကည္႔ေနတဲ႔ သူ႔ မ်က္လုံးထဲမွာခုနက က်ေနာ္ငုိတယ္လုိ႔ထင္ထားတဲ႔ မ်က္ရည္တစက္မွ မရွိတဲ႔အျပင္ မ်က္သားျဖဴျဖဴေတြ ကလည္းနီရဲ လုိ႔၊ အံကုိႀကိတ္ထားပုံကလဲ ေအာက္ေမးရုိးကေရွ႕ထြက္ေနတယ္။ တဆက္ထဲမွာ သူ႔ပခုံးေပၚတင္ထားတဲ႔ က်ေနာ္႔ လက္ကုိပုတ္ခ်လုိက္တာ ျဖန္းကနဲပဲ။ က်ေနာ္႔ လက္ဖ်ံေလးခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ နီရဲသြားတယ္။ သူကဆက္ၿပီး ထုိင္ရက္ အေနအထားကပဲ ေျခဖေနာင္႔ နဲ႔ လက္သီးစုပ္ စုံလုိက္ၾကမ္းျပင္ ကုိထုေနတာမ်ား ‘အုန္းကနဲ’ ‘အုန္းကနဲ’ ပဲ။ ပါးစပ္ကလဲ ‘မေက်နပ္ဖူး၊ ေတာက္၊ လုံး၀ မေက်နပ္ဖူး’ ဆုိတာ ဆက္တုိက္ေျပာေနတယ္။ က်ေနာ္႔မွာ ထူးထူးဆန္း ဆန္း တခုခု ျဖစ္ၿပီဆုိတာ သိလုိက္ေပမယ္႔လည္း ဘာလုပ္လုိ႔ဘာကုိင္ရမွန္းမသိဘူး၊ အိမ္မွာဖုန္းရွိေပမယ္႔ အဲသည္ ေခတ္က ဟန္းဖုန္းေတြ လဲမရွိေသး လုိ႔အေဖတုိ႔ကုိလဲေခၚလုိ႔မရပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင္႔ က်ေနာ္တုိ႔ကုိငယ္ငယ္ေလးထဲက တူတူမေတြလုိသေဘာထားတဲ႔ ေဘးအိမ္က ႀကီးေတာ္ပုကုိေခၚဖုိ႔ေျပးဆင္းေတာ႔တာေပါ႔။ အိမ္ေအာက္ေရာက္လုိ႔ ႀကီး ေတာ္ပုအိမ္ဘက္သြားမလုိ႔ပဲရွိေသးတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္န႔ဲ မလွမ္းမကမ္း မွာေနတဲ႔ ေဒၚဖြားေမနဲ႔ေတြ႔ပါတယ္။ သူလည္းအျပင္ကျပန္လာပုံပဲ။
ေဒၚဖြားေမဆုိတာ သူအရြယ္ေကာင္းတုန္းကနတ္၀င္သည္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ စီးပြားေရးအရ အငွားလုိက္တဲ႔ နတ္ ကေတာ္လုိမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ၀ါသနာလဲပါ၊ ကုိယ္တုိင္လဲယုံၾကည္လုိ႔ သူ႔ဟာသူကႏၷားေပး၊ သူကုိယ္တုိင္လဲ ‘က’၊ အဲသည္ လုိလူမ်ိဳးပါ။ သူနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ႔လူေတြကႏၷားေပးခ်င္ရင္ေတာ႔ ျပင္ဆင္စရာရွိတာေတြကုိ သူကအခမဲ႔စီမံေပးေလ႔ရွိပါတယ္။
အဲသည္မွာေဒၚဖြားေမက “ဟဲ႔အငယ္ေကာင္၊ ဘာျဖစ္လာတာလဲ၊ မ်က္ကလဲဆံျပာနဲ႔” မ်က္ကလဲဆံျပာ ဆုိတာ က်ေနာ္႔မ်က္စိထဲမွာ ေၾကာက္တာေတြေရာ၊ စုိိးရိမ္တာေတြေရာ ေရာေထြးေနတယ္ဆုိတာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကအဟုတ္ဆုိလုိက္တယ္ဆုိတာေနာက္မွ သေဘာေပါက္လာတယ္။ “အေပၚမွာ မျဖဴတစ္ေယာက္ ဘာျဖစ္လဲမသိဘူး အန္တီဖြားေမ၊ လုပ္ပါဦး”၊ ေဒၚဖြားေမက မဆုိင္းမတြ “ေအး ေအး ငါလုိက္ၾကည္႔မယ္” ဆုိၿပီး သူ႔ ထီး ခ်ိဳင္းၾကားညွပ္ၿပီး လုိက္ဟန္ျပင္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း လူႀကီးတစ္ေယာက္ စစ္ကူရလာလုိ႔ ႀကီးေတာ္ပုတုိ႔အိမ္ ဘက္ေတာင္ဆက္မသြားပဲ လာရာလမ္းအတုိင္း ျပန္လွည္႔ၿပီးေလွကားေပၚျပန္ေျပး တက္လာလုိက္တာေလွကား ဘယ္ႏွထစ္ကုိေက်ာ္လာမိလဲေတာင္မသိေတာ႔ပါဘူး။ အစ္မျဖစ္သူအေပၚစုိးရိမ္တဲ႔စိတ္ကုိ ေဒၚဖြားေမရဲ့ “ဟဲ႔ ကေလး ငါ႔ကုိလည္းေစာင့္ပါဦး” ဆုိတဲ႔စကားကမေက်ာ္ႏုိင္ ခဲ႔ပါဘူး။
အိမ္ထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ ထူဆန္းတာေတြ ဆက္ဆက္ၿပီး ျဖစ္ေနတာေတြကုိ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ဆက္ျမင္လုိက္ ရျပန္ပါတယ္။ မျဖဴဟာ ထုိင္ရက္ ေက်ာခုိင္းထားတဲ့ အေနအထားနဲ႔ပဲ ေရွ႕ေျခေထာက္ေတြကုိ ေကြးခ်ီ ဆန္႔ခ်ီ တြန္း တြန္းၿပီး ဖင္တရြတ္ တုိက္ေနာက္ျပန္ တြန္းလာလုိက္တာ ဧည့္ခန္း၀ထိေတာင္ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူ႔ရဲ့ဂုတ္ေထာက္ဆံပင္ ကက်ေနာ္ေနာက္ဆုံးျမင္ခဲ့တုန္းက ဖြဖြစည္းထားပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ဖားယားႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။ ကုိယ့္အစ္မ ကုိထမီရင္ လ်ားနဲ႔ ေနာက္ျပန္ဖင္တရြတ္တုိက္လာေနတဲ႔ ပံုကုိမ်က္စိေရွ႕မွာျမင္ရတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးေနာက္ဘယ္ေတာ့မွမၾကံဳရပါ ေစနဲ႔လုိ႔ ေနာက္ပုိင္းဆုေတာင္းမိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္မျဖဴကုိေၾကာင္ၾကည့္ေနတုန္းပဲ ေဒၚဖြားေမ၀င္လာတာကုိ က်ေနာ့္ အသိကလွည့္မၾကည့္ပဲ သိလုိက္ပါတယ္။ ခဏၾကာတဲ့အထိ ေဒၚဖြားေမဘက္ကတုန္႔ျပန္သံမၾကားလုိ႔ က်ေနာ္ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဒၚဖြားေမကဘုရားစင္ဘက္ကုိ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ဦးခ်ေနပါတယ္။ ကန္ထရိုက္တုိက္ဆုိေတာ့ ဘုရားခန္းရယ္လုိ႔သက္သက္ႀကီးမဟုတ္ပဲ ၀င္ေပါက္၊ ၿပီးေတာ့ဘုရားစင္၊ ၿပီးရင္အိပ္ခန္း၊ ၿပီးမွေနာက္ေဖးမီးဖုိေခ်ာင္ပါ။ ေဒၚဖြားေမကသူ႔ရဲ႕ခ်ီထားတဲ့လက္အုပ္ကုိသူ႔နဖူးနဲ႔ ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ရုိက္ၿပီးေတာ့ မျဖဴဘက္ကုိတုန္တုန္ရင္ရင္ လွည့္ၿပီးလက္ညွဳိးေငါက္ေငါက္ထိုးပါေတာ့တယ္။ ႏႈတ္မွလည္း “ဟဲ႔အမုိက္မ ဒီဘက္ကုိလွည့္စမ္း” လုိ႔အမိန္႔ေပးလုိက္ ပါတယ္။ မျဖဴကဖင္တရြတ္တုိက္အေနအထားနဲ႔ပဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္ပါတယ္။ ေခါင္းကုိေတာ့လုံး၀မေမာ့ပါဘူး၊ ေဒၚ ဖြားေမကုိလည္းမၾကည့္ပါဘူး။ ဒါလဲတစ္မ်ိဳးေကာင္းတာေပါ့၊ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးဘယ္လုိျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာက်ေနာ္ မျမင္ ရဘူးေပါ့၊ လက္သီးကုိေတာ့က်စ္က်စ္ဆုပ္ထားဆဲပါ။ . . .
နတ္စိမ္းနဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား လြဲေနတဲ႔အယူလဲရွိၾကပါတယ္။ ဘာေကာင္းမႈမွမလုပ္၊ အရက္ေသာက္၊ ၾကက္တုိက္ ေသခ်င္သလုိေသတဲ႔လူေတြကုိ ရွိခုိးဖုိ႔ မထုိက္ဘူး။ မယုံၾကည္ထုိက္ဘူး ဆုိတာပဲ။ က်ေနာ္႔အျမင္ ပထမအခ်က္ကေတာ႔ ဟုတ္ပါတယ္။ ရွိခုိးဖူးေမွ်ာ္ေနစရာမလုိပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔မွာကုိးကြယ္စရာ ရတနာ ၃ ပါးရွိေနတာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ အေၾကာက္တရားေတြ ရွိေနတဲ႔ သူေတြကေတာ႔ အားကုိးေနဦးမွာပဲ။ ဥပမာ ရာထူးမတုိးမွာ ေၾကာက္တဲ႔သူေတြ၊ အလြယ္ခ်မ္းသာခ်င္တဲ႔ သူေတြေပါ႔။ ေက်ာက္ေခတ္ လူသားေတြလုိ သဘာ၀ ေဘးအႏၲရာယ္ေၾကာက္လုိ႔ ေတာေတြ ေတာင္ေတြကုိ ရွိခုိးၾကသလုိေပါ႔။ ဒုတိယအခ်က္ျဖစ္တဲ႔ မယုံၾကည္ထိုက္ဖူး ဆုိတာကုိေတာ႔နည္းနည္း စဥ္းစားရပါလိမ္႔မယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ေနာက္ဆုံးဘ၀မွာ ဘာမွထူးျခားတဲ႔ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မလုပ္ခဲ႔ေပမယ္႔၊ ယခင္ဘ၀မွာ သူတုိ႔ဘာကုသုိလ္ျပဳခဲ႔ၾကတယ္၊ ဘယ္ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ခဲ႔ၾကတယ္ဆုိတာကုိေတာ႔ ဘ၀ေဟာင္းကုိ ျပန္လည္ေဟာေျပာေပးႏုိင္တဲ႔ ဘုရားရွင္လက္ထက္မွာသူတုိ႔ကုိမေမြးခဲ႔တာ ကုိပဲအဆုိး ဆုိရမလုိျဖစ္ ေနပါတယ္။ အဂၤုလိမာလ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးဟာ လူဆုိးလူမုိက္ ႀကီးျဖစ္ ခဲ႔ေပမယ္႔ ဘ၀ေဟာင္းက ပါရမီလဲရွိ ဘုရားရွင္နဲ႔လဲ ေစာေစာေတြ႔ခဲ႔လုိ႔ ေနာက္ဆုံး အရိယာ ရဟႏၲာ ျဖစ္ခဲ႔တာပဲမဟုတ္လား။ ဆုိလုိခ်င္တာက နတ္စိမ္းေတြ ကုိအထူးမွတ္ၿပီးကုိးကြယ္ေနစရာမလုိေပမယ္႔ မိမိ တုိ႔နဲ႔ အလႊာတလႊာေလာက္ပဲျခားတဲ႔ ဘုံတဘုံမွာသူတုိ႕ရွိေနတယ္ ဆုိတာေတာ႔ ယုံၾကည္ထုိက္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ စုန္းဆုိတာနဲ႔ ပါတ္သတ္ၿပီဆုိရင္ ထမီရင္လ်ား၀တ္ၿပီး ေတာင္ေ၀ွးႀကီးေထာက္၊ ေက်ာက္ေပါက္မာ ဗရပြနဲ႔ အဖြားႀကီးေတြကုိသာစိတ္ထဲတန္းျမင္မိၾကမွာပဲ။ မရွိခုိးမ်ိဳး မလွစုန္းယုိး ဆုိတာလုိေပါ႔။ လူ႔အေတြးအေခၚကတခါတေလ ေတာ္ေတာ္ဆုိးပါတယ္။ စုန္းဆုိတာနဲ႔ ပါတ္သတ္ၿပီးသိသေလာက္ ေျပာရရင္ တကူးတက က်င္႔ၾကံစရာမလုိပဲ အဖြားကမိခင္၊ မိခင္ကသမီး ကုိအေမြေပးသလုိလက္ဆင္႔ကမ္း ေပးလာလုိ႔ရတယ္ ဆုိတာပဲ။ ၀မ္းတြင္း စုန္းေပါ႔။ ေနာက္ပုိင္း သူတုိ႔ကုိ စုန္းလို႔လူေတြေခၚလာတာကုိ ရွက္စရာေကာင္း တယ္လုိ႔ယူဆလာတာ ကတစ္ေၾကာင္း၊ ေခာတ္ႀကီးတေျဖးေျဖး ေျပာင္းလဲ လာတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ရုိးရာအေမြကုိ ထိန္းသိမ္းခ်င္ေပမယ္႔ ကုိယ္႔သားသမီးေတြ ကုိ၀ုိင္း ၾကဥ္ၾကမွာ စုိးလုိ႔ စုန္းအေမႀကီး ေတြကသူ႔သားသမီးေတြကုိ စုန္း ပညာလက္ဆင္႔ကမ္းၿပီ ဆုိရင္ ယင္းသားသမီးေတြ ကုိယ္တုိင္ေတာင္ မသိလုိက္ရပဲ စုန္းလုံးလံုး ျဖစ္သြားတတ္ ပါတယ္။ ပညာသည္ေတြက်ေေတာ႔ တစ္မ်ိဳးေပါ႔ က်င္႔ေလ က်င္႔ေလ စြမ္းရည္တက္ေလပဲ။ မသိ ေသးတဲ႔ လူေတြ အတြက္ ဗဟုသုတအေနနဲ ႔တစ္ေၾကာင္း၊ ေအာက္မွာေျပာမယ္႔ ေၾကာင္းအရာန႔ဲ ပါတ္သက္ေနတာ ေၾကာင္႔က်ေနာ္႔ရဲ႕ နိဒါန္းနဲနဲရွည္သြားပါတယ္။ သိၿပီးသားလူမ်ား ေက်ာ္ဖတ္ၾကေပါ႔ဗ်ာ။
က်ေနာ္တုိ႔မိသားစု ေနတာက ရန္ကုန္က ကန္ထရုိက္တုိက္ရဲ႔ တတိယ ထပ္မွာပါ။ အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ က်ေနာ္႔အစ္မရယ္ မျဖဴဆုိပါေတာ႔၊ သူ႔အမ်ိဳးသားရယ္ က်ေနာ္ရယ္ေပါ႔။ က်ေနာ္တုိ႔တစ္မိသားစုလုံးက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ေတြပါ။ အိမ္မွာ ဘုရားေဆာင္ပဲရွိသလုိနတ္စင္ေတြ အိမ္တြင္းေတြမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အေမကေတာ႔ အေဖ႔ ရုိးရာ ဆုိၿပီး တစ္ႏွစ္တစ္ခါ (၀ါတြင္းထင္ပါ႔) ပဲခူးမယ္ေတာ္ကုိ ရည္စူးၿပီးပြဲေပးတာ၊ ငါးရံ႕လႊတ္တာေတာ႔လုပ္ေလ႔ရွိတယ္။ ရတနာသုံးပါးလုိမွီ၀ဲဆည္းကပ္တာမ်ိဳးေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ္႔ အေမကေျပာဖူးတယ္၊ ရုိးရာဆုိတာလုပ္ၿပီးရင္ ေတာ႔ ဆက္တုိက္လုပ္ရတယ္၊ ရပ္လုိ႔မရဘူး နင္လဲအိ္မ္ေထာင္က်ၿပီးရင္ နင္႔အေဖ ရုိးရာကုိဆက္ယူရမယ္တဲ႔။ က်ေနာ္ ကေတာ႔ဘာမွျပန္မေျပာခဲ႔ပါဘူး။ အေဖကယုံတယ္မယုံဘူးလဲ မေျပာဘူး ဒါေပမယ္႔ ရုိးရာအတြက္ပုိက္ဆံလုိရင္ေတာ ႔ သူပဲေပးရတာခ်ည္းပဲ။
တေန႔ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ႀကီးေပါ႔ဗ်ာ။ အေဖန႔ဲအေမကမနက္ေစာေစာကတည္း ကဘုရားသြားၾက တယ္။ ေယာက္ဖကလည္း အလုပ္သြားၿပီ။ က်ေနာ္နဲ႔မျဖဴန႔ဲ ႏွစ္ေယာက္တည္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္က လည္း အအိပ္ႀကီးတယ္။ မျဖဴက ၈ နာရီေလာက္မွအိပ္ရာကထ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေစ်းသြားေတာ႔ ၈နာရီခြဲေလာက္ေတာ႔ ရွိၿပီ။ က်ေနာ္ကအိပ္ရာထဲမွာ မွိန္းလုိ႔ေကာင္းတုန္း၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိေတာ႔ဇိမ္က်ေနတာေပါ႔။ မျဖဴကေစ်းလုိက္ဖို႔ ေခၚေသးတယ္၊ မုန္႔ဟင္းခါး၀ယ္ခဲ႔ဖုိ႔ပဲ မွာလုိက္ၿပီး ဆက္မွိန္းေနလုိက္တာ ၁၀ နာရီေလာက္မွမထခ်င္ ထခ်င္ထ၊ မ်က္ ႏွာသစ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕မွာဗီဒီယုိၾကည္႔ေနတာေပါ႔။ ခဏေနေတာ႔ မျဖဴက ေဆာင္႔ေဆာင္႔န႔ဲ ၀င္လာပါေရာ၊ ၿပီးေတာ႔သူ႔ ဟာသူေျပာေန လုိက္တာ ေစ်းမွာ ငါးစိမ္းသည္န႔ဲ ရန္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္း၊ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔လမ္းေဘး ေစ်းေရာင္းစားတဲ႔အ ဆင္႔က မတက္တာေတြေရာ ခရားေရလႊတ္ေျပာေနလုိက္တာ စုံစိေနတာပဲ။ အေဖန႔ဲအေမ ျပန္လာရင္လဲ သူေျပာဦး မယ္၊ သူ႔ေယာက်ာၤး ျပန္လာရင္လဲ ထပ္ေျပာဦးမယ္၊ က်ေနာ္ကမၾကားခ်င္လဲထပ္ၾကားရဦးမယ္လုိ႔ စိတ္ထဲမွတ္ၿပီး ျပန္ လဲမေမးဘူး၊ သည္အတုိင္း ဗီဒီယုိဆက္ၾကည္႔ေနလုိက္တယ္။ က်ေနာ္႔ အစ္မ မျဖဴက စိတ္ထားေကာင္းေပမယ္႔ မ ဟုတ္မခံတဲ႔လူမ်ိဳး၊ ရန္ျဖစ္လုိ႔စြာၿပီဆုိရင္ သူ႔အသံကေမဆိြကုိ ဟစ္ေဟာ႔ဆုိခုိင္းသလုိအသံမ်ိဳး။ အဲ႔ဒါန႔ဲပဲ သူ႔ဟာသူ အ ထုပ္ေတြခ် အ၀တ္လဲေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔အ၀တ္မလဲပဲ ထမီရင္လ်ား န႔ဲမီးဖုိေခ်ာင္က တံမံတလင္းမွာ ဖင္ခ်ထုိင္ၿပီး တခုခု လုပ္ေနတဲ႔ပုံ။ က်ေနာ္ထုိင္ေနတဲ႔ေနရာ ကေန အေနာက္ကုိမွီၿပီး အသာေစာင္းၾကည္႔လုိက္ရင္မီးဖုိေခ်ာင္ကုိ တန္းျမင္ ေနတာေပါ႔။ က်ေနာ္ထင္တာက မျဖဴၾကက္သြန္ႏႊာေနတယ္ပဲထင္တာ။ သူထုိင္ေနပုံကဘုရားစင္ရွိတဲ႔ အိမ္ ေရွ႕ကုိေက်ာေပး ေဆာင္႔ေၾကာင္႔ထုိင္ေနတာကုိၿပီးမွပဲေတြးမိတယ္။ ခဏေနေတာ႔ ရႊတ္၊ရႊတ္ ဆုိၿပီးရႈိက္ေနေတာ႔ ၾကက္သြန္ႏႊာလုိ႔မ်က္ရည္ထြက္တာလုိ႔က်ေနာ္ထင္တာမွားစရာမရွိပါဘူး။ အဲ႔လုိနဲ႔ပဲ အီး ဟီးဆုိၿပီး ခ်ံဳးပြဲခ်ငုိလဲငုိလုိက္ ေရာ ဘာမွမသိေသးတဲ႔က်ေနာ္က
“ေယာက်ာၤးကုိလြမ္းလုိ႔ငုိေနတာလား အခ်ိ္န္တန္ျပန္လာမွာေပါ႔ သဲကုိသဲတယ္”
လုိ႔ေတာင္လွမ္းေနာက္လုိက္ေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ ဗုိက္ဆာတာကုိသတိရၿပီး အငုိမရပ္ေသးတဲ႔ မျဖဴကုိ နဲနဲ ေလာက္ႏွစ္သိမ္႔ ၿပီးရင္မုန္႔ဟင္းခါး ဘယ္မွာထားလဲလုိ႔ေမးမယ္အၾကံနဲ႔သူ႔ဆီကုိသြားလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ေဖးေရာက္ ေတာ႔ ေက်ာေပးထားတဲ႔မျဖဴရဲ႕ ပုခုံးသားကုိက်ေနာ္ ကုိင္ၿပီး ဖြဖြ ေလးလႈပ္ေမးလုိက္တယ္။
“မျဖဴ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္ . . .”
လုိ႔ေမးလုိက္ကာမွရွိေသး . . . .
မတ္တပ္အေနအထား ျဖစ္တဲ႔က်ေနာ္႔ကုိ ဆတ္ကနဲ ေစာင္းေမာ႔ၾကည္႔လုိက္တဲ႔ပုံမ်ား ဒီတသက္ ေမ႔ရက္စရာကုိမရွိဘူး၊ ကုိယ္႔အစ္မအရင္း မ်က္ႏွာကုိၾကည္႔ဖူးသမွ်ထဲမွာ သည္တစ္ခါေၾကာက္ဖုိ႔ အေကာင္းဆုံးပဲ။ ျပဴးၿပဲၿပီး ၾကည္႔ေနတဲ႔ သူ႔ မ်က္လုံးထဲမွာခုနက က်ေနာ္ငုိတယ္လုိ႔ထင္ထားတဲ႔ မ်က္ရည္တစက္မွ မရွိတဲ႔အျပင္ မ်က္သားျဖဴျဖဴေတြ ကလည္းနီရဲ လုိ႔၊ အံကုိႀကိတ္ထားပုံကလဲ ေအာက္ေမးရုိးကေရွ႕ထြက္ေနတယ္။ တဆက္ထဲမွာ သူ႔ပခုံးေပၚတင္ထားတဲ႔ က်ေနာ္႔ လက္ကုိပုတ္ခ်လုိက္တာ ျဖန္းကနဲပဲ။ က်ေနာ္႔ လက္ဖ်ံေလးခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ နီရဲသြားတယ္။ သူကဆက္ၿပီး ထုိင္ရက္ အေနအထားကပဲ ေျခဖေနာင္႔ နဲ႔ လက္သီးစုပ္ စုံလုိက္ၾကမ္းျပင္ ကုိထုေနတာမ်ား ‘အုန္းကနဲ’ ‘အုန္းကနဲ’ ပဲ။ ပါးစပ္ကလဲ ‘မေက်နပ္ဖူး၊ ေတာက္၊ လုံး၀ မေက်နပ္ဖူး’ ဆုိတာ ဆက္တုိက္ေျပာေနတယ္။ က်ေနာ္႔မွာ ထူးထူးဆန္း ဆန္း တခုခု ျဖစ္ၿပီဆုိတာ သိလုိက္ေပမယ္႔လည္း ဘာလုပ္လုိ႔ဘာကုိင္ရမွန္းမသိဘူး၊ အိမ္မွာဖုန္းရွိေပမယ္႔ အဲသည္ ေခတ္က ဟန္းဖုန္းေတြ လဲမရွိေသး လုိ႔အေဖတုိ႔ကုိလဲေခၚလုိ႔မရပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင္႔ က်ေနာ္တုိ႔ကုိငယ္ငယ္ေလးထဲက တူတူမေတြလုိသေဘာထားတဲ႔ ေဘးအိမ္က ႀကီးေတာ္ပုကုိေခၚဖုိ႔ေျပးဆင္းေတာ႔တာေပါ႔။ အိမ္ေအာက္ေရာက္လုိ႔ ႀကီး ေတာ္ပုအိမ္ဘက္သြားမလုိ႔ပဲရွိေသးတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္န႔ဲ မလွမ္းမကမ္း မွာေနတဲ႔ ေဒၚဖြားေမနဲ႔ေတြ႔ပါတယ္။ သူလည္းအျပင္ကျပန္လာပုံပဲ။
ေဒၚဖြားေမဆုိတာ သူအရြယ္ေကာင္းတုန္းကနတ္၀င္သည္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ စီးပြားေရးအရ အငွားလုိက္တဲ႔ နတ္ ကေတာ္လုိမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ၀ါသနာလဲပါ၊ ကုိယ္တုိင္လဲယုံၾကည္လုိ႔ သူ႔ဟာသူကႏၷားေပး၊ သူကုိယ္တုိင္လဲ ‘က’၊ အဲသည္ လုိလူမ်ိဳးပါ။ သူနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ႔လူေတြကႏၷားေပးခ်င္ရင္ေတာ႔ ျပင္ဆင္စရာရွိတာေတြကုိ သူကအခမဲ႔စီမံေပးေလ႔ရွိပါတယ္။
အဲသည္မွာေဒၚဖြားေမက “ဟဲ႔အငယ္ေကာင္၊ ဘာျဖစ္လာတာလဲ၊ မ်က္ကလဲဆံျပာနဲ႔” မ်က္ကလဲဆံျပာ ဆုိတာ က်ေနာ္႔မ်က္စိထဲမွာ ေၾကာက္တာေတြေရာ၊ စုိိးရိမ္တာေတြေရာ ေရာေထြးေနတယ္ဆုိတာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကအဟုတ္ဆုိလုိက္တယ္ဆုိတာေနာက္မွ သေဘာေပါက္လာတယ္။ “အေပၚမွာ မျဖဴတစ္ေယာက္ ဘာျဖစ္လဲမသိဘူး အန္တီဖြားေမ၊ လုပ္ပါဦး”၊ ေဒၚဖြားေမက မဆုိင္းမတြ “ေအး ေအး ငါလုိက္ၾကည္႔မယ္” ဆုိၿပီး သူ႔ ထီး ခ်ိဳင္းၾကားညွပ္ၿပီး လုိက္ဟန္ျပင္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း လူႀကီးတစ္ေယာက္ စစ္ကူရလာလုိ႔ ႀကီးေတာ္ပုတုိ႔အိမ္ ဘက္ေတာင္ဆက္မသြားပဲ လာရာလမ္းအတုိင္း ျပန္လွည္႔ၿပီးေလွကားေပၚျပန္ေျပး တက္လာလုိက္တာေလွကား ဘယ္ႏွထစ္ကုိေက်ာ္လာမိလဲေတာင္မသိေတာ႔ပါဘူး။ အစ္မျဖစ္သူအေပၚစုိးရိမ္တဲ႔စိတ္ကုိ ေဒၚဖြားေမရဲ့ “ဟဲ႔ ကေလး ငါ႔ကုိလည္းေစာင့္ပါဦး” ဆုိတဲ႔စကားကမေက်ာ္ႏုိင္ ခဲ႔ပါဘူး။
အိမ္ထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ ထူဆန္းတာေတြ ဆက္ဆက္ၿပီး ျဖစ္ေနတာေတြကုိ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ဆက္ျမင္လုိက္ ရျပန္ပါတယ္။ မျဖဴဟာ ထုိင္ရက္ ေက်ာခုိင္းထားတဲ့ အေနအထားနဲ႔ပဲ ေရွ႕ေျခေထာက္ေတြကုိ ေကြးခ်ီ ဆန္႔ခ်ီ တြန္း တြန္းၿပီး ဖင္တရြတ္ တုိက္ေနာက္ျပန္ တြန္းလာလုိက္တာ ဧည့္ခန္း၀ထိေတာင္ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူ႔ရဲ့ဂုတ္ေထာက္ဆံပင္ ကက်ေနာ္ေနာက္ဆုံးျမင္ခဲ့တုန္းက ဖြဖြစည္းထားပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ဖားယားႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။ ကုိယ့္အစ္မ ကုိထမီရင္ လ်ားနဲ႔ ေနာက္ျပန္ဖင္တရြတ္တုိက္လာေနတဲ႔ ပံုကုိမ်က္စိေရွ႕မွာျမင္ရတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးေနာက္ဘယ္ေတာ့မွမၾကံဳရပါ ေစနဲ႔လုိ႔ ေနာက္ပုိင္းဆုေတာင္းမိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္မျဖဴကုိေၾကာင္ၾကည့္ေနတုန္းပဲ ေဒၚဖြားေမ၀င္လာတာကုိ က်ေနာ့္ အသိကလွည့္မၾကည့္ပဲ သိလုိက္ပါတယ္။ ခဏၾကာတဲ့အထိ ေဒၚဖြားေမဘက္ကတုန္႔ျပန္သံမၾကားလုိ႔ က်ေနာ္ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဒၚဖြားေမကဘုရားစင္ဘက္ကုိ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ဦးခ်ေနပါတယ္။ ကန္ထရိုက္တုိက္ဆုိေတာ့ ဘုရားခန္းရယ္လုိ႔သက္သက္ႀကီးမဟုတ္ပဲ ၀င္ေပါက္၊ ၿပီးေတာ့ဘုရားစင္၊ ၿပီးရင္အိပ္ခန္း၊ ၿပီးမွေနာက္ေဖးမီးဖုိေခ်ာင္ပါ။ ေဒၚဖြားေမကသူ႔ရဲ႕ခ်ီထားတဲ့လက္အုပ္ကုိသူ႔နဖူးနဲ႔ ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ရုိက္ၿပီးေတာ့ မျဖဴဘက္ကုိတုန္တုန္ရင္ရင္ လွည့္ၿပီးလက္ညွဳိးေငါက္ေငါက္ထိုးပါေတာ့တယ္။ ႏႈတ္မွလည္း “ဟဲ႔အမုိက္မ ဒီဘက္ကုိလွည့္စမ္း” လုိ႔အမိန္႔ေပးလုိက္ ပါတယ္။ မျဖဴကဖင္တရြတ္တုိက္အေနအထားနဲ႔ပဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္ပါတယ္။ ေခါင္းကုိေတာ့လုံး၀မေမာ့ပါဘူး၊ ေဒၚ ဖြားေမကုိလည္းမၾကည့္ပါဘူး။ ဒါလဲတစ္မ်ိဳးေကာင္းတာေပါ့၊ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးဘယ္လုိျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာက်ေနာ္ မျမင္ ရဘူးေပါ့၊ လက္သီးကုိေတာ့က်စ္က်စ္ဆုပ္ထားဆဲပါ။ . . .
