ေရကိုမွီၿပီး အသက္ေမြးၾကတဲ့သူေတြထဲမွာ ကိုဘတုတ္လဲပါတယ္ေလ..
။ ေရကိုမွီၿပီး အသက္ေမြးတယ္ဆုိလို႔ မ်က္စိထဲမွာ ပိုက္ကြန္ေတြ
ဘာေတြ ေျပးမျမင္နဲ႔ဦး..။ ကိုဘတုတ္တုိ႔က ေဖာင္လုပ္သားေတြ..။ အဲဒီေတာ့
ညညဆုိရင္ ကမ္းစပ္က တဲေလးထဲမွာ ညအိပ္ၾကတယ္..။ တဲကလဲ ေရစပ္နဲ႔ မေဝးဘူးရယ္..။
ကုန္းပတ္နဲ႔ ကပ္ကပ္ေလး..။
တစ္ေန႔လံုး အလုပ္ေတြလုပ္.. ၿပီးေတာ့ ညအိပ္၊ မနက္အေစာႀကီး ျပန္ၿပီး အလုပ္ဝင္..။ အဲလိုနဲ႔ သူတို႔ဘဝ လည္ပတ္ေနတာ..။ အစားအေသာက္ကလဲ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ရယ္လို႔ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္လုိ႔မရေနဘူး..။ အဲဒီေတာ့ အိမ္သူေတြက ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး လာပို႔ေပးရတယ္..။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ကိုဘတုတ္ရဲ႕ မိန္းမခ်က္ေပးတာမ်ားတယ္..။ လက္ရာက ေကာင္းတာကိုး။ ကိုဘတုတ္တုိ႔ ညစာစားလို႔ ပိုေနတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြကို အုိးေလးထဲထည့္ၿပီး မနက္အတြက္ သိမ္းရတာေပါ့.။ ဒါေပမယ့္ မနက္ သူတို႔ စားရတယ္ မထင္နဲ႔..။ မနက္ႏုိးလာလုိ႔ၾကည့္လိုက္ရင္ အိုးထဲမွာ ခ်န္ထားတာေတြ မရွိေတာ့ဘူး..။ အစကေတာ့ ကိုဘတုတ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက ္မ်က္ေစာင္းတစ္ခဲခဲေပါ့။ သူက ကိုယ့္ကိုထင္ ကိုယ္က သူ႔ကိုထင္နဲ႔ အဲဒီအေၾကာင္း မေျပာျဖစ္ေနဘူး.။ ေန႔တိုင္းကို ကုန္ေနေတာ့ မေအာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘူး.။ ကိုဘတုတ္က ထစစ္ပါေတာ့တယ္..။ ။ ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္ေတြ ဘယ္သူက ဘယ္နားသြားသြားၿပီး ဘာလုပ္ပစ္တာလဲေပါ့.။ အဲဒီမွာမွ ဇာတ္ရည္လည္ေတာ့တာ.။ ဘယ္သူမွ မထိတဲ့အေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္.။ အဲဒိမွာ ကိုဘတုတ္လဲ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူတို႔ အိပ္ေနတုန္း လာခုိးစားတာလုိ႔ တြက္လုိက္တယ္.။ တင္းတာေပါ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ.. ။ အဲဒီေတာ့ ဒီညေတာ့ ေစာင့္ဖမ္းမယ္လို႔ ႀကံတယ္..။
အားလံုး တက္ညီလက္ညီပဲ..။ ေစာင့္ဖမ္းရင္ မမိမွာစိုးလုိ႔ ညစာေတာင္ ေလွ်ာ့စားၾကၿပီး ပိုပိုသာသာေလးကို ခ်န္ေပးထားလိုက္တယ္.။ သူတို႔ ေဖာင္လုပ္သားေတြရဲ႕ လက္နက္ေတြကေတာ့ ဂ်င္ကလိတုိ႔ မွိန္းတုိ႔ေပါ့..။ ရရာလက္နက္စြဲၿပီး အားခဲေစာင့္ေနၾကတယ္.။ ညေတာ္ေတာ္နက္လာေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ေရကူးေနသလို အသံေတြစၾကားရတယ္.။ အဲဒါနဲ႔ သေကာင့္သား သူခုိးေတာ့လာေနၿပီဆုိၿပီး အားလံုး သတိအေနအထားနဲ႔ေပါ့..။ လေရာင္ေလးကလဲ အားေပးေနတယ္ေလ..။ တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ ဝုန္းဆုိၿပီး ေရထဲက ထိုးထြက္လိုက္သံကို ၾကားလုိက္ရတယ္.။ ၿပီးေတာ့ အရိပ္တစ္ခု ကုန္းေဘာင္ေပၚကို တြယ္တက္လာတယ္.။ လားလား..။ အားလံုး အသက္ရွဴဖုိ႔ ေမ့ကုန္တယ္.။ ဘယ့္ႏွယ္..။ လူမွတ္လို႔ေစာင့္ေနတာ.။ ဘာႀကီးမွန္းမသိဘူး မဲမဲေကာင္ႀကီး။ ထြားကလဲ ထြားေသးတယ္.။ မ်က္ႏွာကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္း ေတြ႔ရတာမဟုတ္ဘူး..။ တက္လာၿပီး အဲဒီအေကာင္ႀကီးက ကိုဘတုတ္တုိ႔ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ ခ်န္ထားတဲ့ဆီကို ခပ္သုတ္သုတ္သြားေနတယ္.။ အဲဒီေတာ့မွ မွင္တက္ေနတဲ့ ကိုဘတုတ္တုိ႔လဲ သတိဝင္လာတယ္.။ မတုိင္ပင္ထားရပဲ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ လက္နက္ေတြနဲ႔ ဝုိင္းေဆာ္ေတာ့တာေပါ့..။ အဲဒီမွာ အဲဒီအေကာင္ႀကီးလဲ ေရထဲကို ျပန္ခုန္ဝင္သြားတယ္.။
ေနာက္ေန႔ကစလို႔ ကိုဘတုတ္တုိ႔ ခ်န္ထားတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြ လက္ရာမပ်က္ေတာ့ဘူး..။ ဒါေပမယ့္ ၿပီးသြားၿပီလို႔ မထင္လိုက္နဲ႔..။ အဲဒီ အေကာင္ႀကီးက စားက်က္ေျပာင္းသြားတာ..။ ကိုဘတုတ္တုိ႔ ရြာမွာက ကိုတင္ေရႊနဲ႔ မဥ ဆုိတဲ့ အေၾကာ္သည္ လင္မယားရွိတယ္.။ မဥက အိမ္မွာ အေၾကာ္ေၾကာ္၊ ကုိတင္ေရႊက ရြာထဲပတ္ေရာင္း..။ အဲလို အသက္ေမြးၾကတာ.။ တစ္ရက္ေတာ့ မဥ အေၾကာ္ေၾကာ္ၿပီးသြားေပမယ့္ ကုိတင္ေရႊက အခ်ိန္မွီ ေရာက္မလာဘူး.။ အဲဒါနဲ႔ မဥကိုယ္တုိင္ ဗန္းကိုမလုိ႔ အေၾကာ္ေရာင္းထြက္တာေပါ့..။ ဆိပ္ကမ္းနားတစ္ဝုိက္ကို ေရာင္းဖုိ႔ ဆင္းလာေတာ့ ဆိပ္ကမ္းနားမေရာက္ခင္မွာ ေနာက္က ေျခသံၾကားတယ္.။ အဲဒါနဲ႔ မယ္ဥလဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္တာေပါ့.။ ဘာေကာင္မွန္းမသိဘူးတဲ့.။ မဲမဲႀကီး..။ လူေကာင္ကလဲ ထြားတယ္ေပါ့..။ လမ္းအျပည့္ပဲတဲ့..။ မယ္ဥက ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ လူမဟုတ္မွန္းေတာ့ သိတယ္တဲ့..။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔အေၾကာ္ဗန္းကို ပစ္ခ်ၿပီး ဆိပ္ကမ္း ဟိုဘက္လမ္းကေန အိမ္ကို ျပန္ေျပးေတာ့တာေပါ့..။ ဒီတုိင္းေျပးတယ္မထင္နဲ႔..။ ဆိပ္ကမ္းက လူေတြ အလန္႔တၾကားႏုိးသြားေအာင္ ကိုတင္ေရႊ ကိုတင္ေရႊဆုိၿပီး ဒင္းၾကမ္းေအာ္ေျပးတာကိုး..။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမာေဖာက္ၿပီး မယ္ဥ လဲက် သတိလစ္သြားတယ္.။ ဖ်ားလိုက္တာမွ ညည ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေအာ္တဲ့အထိပဲ..။ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပန္ကုလုိက္ရတယ္.။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိပ္ေတာ့ မၾကားရေတာ့ပါဘူး.။ ပရိတ္ရြတ္ ဘာရြတ္ ေသခ်ာလုပ္လုိက္ၾကတာကိုး..။ ဒါကေတာ့ ၾကားဖူးနားဝေလးပါ..။
by ခစ္ခစ္ (သရဲအေၾကာင္းေျပာၾကမယ္)
တစ္ေန႔လံုး အလုပ္ေတြလုပ္.. ၿပီးေတာ့ ညအိပ္၊ မနက္အေစာႀကီး ျပန္ၿပီး အလုပ္ဝင္..။ အဲလိုနဲ႔ သူတို႔ဘဝ လည္ပတ္ေနတာ..။ အစားအေသာက္ကလဲ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ရယ္လို႔ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္လုိ႔မရေနဘူး..။ အဲဒီေတာ့ အိမ္သူေတြက ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး လာပို႔ေပးရတယ္..။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ကိုဘတုတ္ရဲ႕ မိန္းမခ်က္ေပးတာမ်ားတယ္..။ လက္ရာက ေကာင္းတာကိုး။ ကိုဘတုတ္တုိ႔ ညစာစားလို႔ ပိုေနတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြကို အုိးေလးထဲထည့္ၿပီး မနက္အတြက္ သိမ္းရတာေပါ့.။ ဒါေပမယ့္ မနက္ သူတို႔ စားရတယ္ မထင္နဲ႔..။ မနက္ႏုိးလာလုိ႔ၾကည့္လိုက္ရင္ အိုးထဲမွာ ခ်န္ထားတာေတြ မရွိေတာ့ဘူး..။ အစကေတာ့ ကိုဘတုတ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက ္မ်က္ေစာင္းတစ္ခဲခဲေပါ့။ သူက ကိုယ့္ကိုထင္ ကိုယ္က သူ႔ကိုထင္နဲ႔ အဲဒီအေၾကာင္း မေျပာျဖစ္ေနဘူး.။ ေန႔တိုင္းကို ကုန္ေနေတာ့ မေအာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘူး.။ ကိုဘတုတ္က ထစစ္ပါေတာ့တယ္..။ ။ ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္ေတြ ဘယ္သူက ဘယ္နားသြားသြားၿပီး ဘာလုပ္ပစ္တာလဲေပါ့.။ အဲဒီမွာမွ ဇာတ္ရည္လည္ေတာ့တာ.။ ဘယ္သူမွ မထိတဲ့အေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္.။ အဲဒိမွာ ကိုဘတုတ္လဲ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူတို႔ အိပ္ေနတုန္း လာခုိးစားတာလုိ႔ တြက္လုိက္တယ္.။ တင္းတာေပါ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ.. ။ အဲဒီေတာ့ ဒီညေတာ့ ေစာင့္ဖမ္းမယ္လို႔ ႀကံတယ္..။
အားလံုး တက္ညီလက္ညီပဲ..။ ေစာင့္ဖမ္းရင္ မမိမွာစိုးလုိ႔ ညစာေတာင္ ေလွ်ာ့စားၾကၿပီး ပိုပိုသာသာေလးကို ခ်န္ေပးထားလိုက္တယ္.။ သူတို႔ ေဖာင္လုပ္သားေတြရဲ႕ လက္နက္ေတြကေတာ့ ဂ်င္ကလိတုိ႔ မွိန္းတုိ႔ေပါ့..။ ရရာလက္နက္စြဲၿပီး အားခဲေစာင့္ေနၾကတယ္.။ ညေတာ္ေတာ္နက္လာေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ေရကူးေနသလို အသံေတြစၾကားရတယ္.။ အဲဒါနဲ႔ သေကာင့္သား သူခုိးေတာ့လာေနၿပီဆုိၿပီး အားလံုး သတိအေနအထားနဲ႔ေပါ့..။ လေရာင္ေလးကလဲ အားေပးေနတယ္ေလ..။ တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ ဝုန္းဆုိၿပီး ေရထဲက ထိုးထြက္လိုက္သံကို ၾကားလုိက္ရတယ္.။ ၿပီးေတာ့ အရိပ္တစ္ခု ကုန္းေဘာင္ေပၚကို တြယ္တက္လာတယ္.။ လားလား..။ အားလံုး အသက္ရွဴဖုိ႔ ေမ့ကုန္တယ္.။ ဘယ့္ႏွယ္..။ လူမွတ္လို႔ေစာင့္ေနတာ.။ ဘာႀကီးမွန္းမသိဘူး မဲမဲေကာင္ႀကီး။ ထြားကလဲ ထြားေသးတယ္.။ မ်က္ႏွာကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္း ေတြ႔ရတာမဟုတ္ဘူး..။ တက္လာၿပီး အဲဒီအေကာင္ႀကီးက ကိုဘတုတ္တုိ႔ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ ခ်န္ထားတဲ့ဆီကို ခပ္သုတ္သုတ္သြားေနတယ္.။ အဲဒီေတာ့မွ မွင္တက္ေနတဲ့ ကိုဘတုတ္တုိ႔လဲ သတိဝင္လာတယ္.။ မတုိင္ပင္ထားရပဲ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ လက္နက္ေတြနဲ႔ ဝုိင္းေဆာ္ေတာ့တာေပါ့..။ အဲဒီမွာ အဲဒီအေကာင္ႀကီးလဲ ေရထဲကို ျပန္ခုန္ဝင္သြားတယ္.။
ေနာက္ေန႔ကစလို႔ ကိုဘတုတ္တုိ႔ ခ်န္ထားတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြ လက္ရာမပ်က္ေတာ့ဘူး..။ ဒါေပမယ့္ ၿပီးသြားၿပီလို႔ မထင္လိုက္နဲ႔..။ အဲဒီ အေကာင္ႀကီးက စားက်က္ေျပာင္းသြားတာ..။ ကိုဘတုတ္တုိ႔ ရြာမွာက ကိုတင္ေရႊနဲ႔ မဥ ဆုိတဲ့ အေၾကာ္သည္ လင္မယားရွိတယ္.။ မဥက အိမ္မွာ အေၾကာ္ေၾကာ္၊ ကုိတင္ေရႊက ရြာထဲပတ္ေရာင္း..။ အဲလို အသက္ေမြးၾကတာ.။ တစ္ရက္ေတာ့ မဥ အေၾကာ္ေၾကာ္ၿပီးသြားေပမယ့္ ကုိတင္ေရႊက အခ်ိန္မွီ ေရာက္မလာဘူး.။ အဲဒါနဲ႔ မဥကိုယ္တုိင္ ဗန္းကိုမလုိ႔ အေၾကာ္ေရာင္းထြက္တာေပါ့..။ ဆိပ္ကမ္းနားတစ္ဝုိက္ကို ေရာင္းဖုိ႔ ဆင္းလာေတာ့ ဆိပ္ကမ္းနားမေရာက္ခင္မွာ ေနာက္က ေျခသံၾကားတယ္.။ အဲဒါနဲ႔ မယ္ဥလဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္တာေပါ့.။ ဘာေကာင္မွန္းမသိဘူးတဲ့.။ မဲမဲႀကီး..။ လူေကာင္ကလဲ ထြားတယ္ေပါ့..။ လမ္းအျပည့္ပဲတဲ့..။ မယ္ဥက ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ လူမဟုတ္မွန္းေတာ့ သိတယ္တဲ့..။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔အေၾကာ္ဗန္းကို ပစ္ခ်ၿပီး ဆိပ္ကမ္း ဟိုဘက္လမ္းကေန အိမ္ကို ျပန္ေျပးေတာ့တာေပါ့..။ ဒီတုိင္းေျပးတယ္မထင္နဲ႔..။ ဆိပ္ကမ္းက လူေတြ အလန္႔တၾကားႏုိးသြားေအာင္ ကိုတင္ေရႊ ကိုတင္ေရႊဆုိၿပီး ဒင္းၾကမ္းေအာ္ေျပးတာကိုး..။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမာေဖာက္ၿပီး မယ္ဥ လဲက် သတိလစ္သြားတယ္.။ ဖ်ားလိုက္တာမွ ညည ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေအာ္တဲ့အထိပဲ..။ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပန္ကုလုိက္ရတယ္.။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိပ္ေတာ့ မၾကားရေတာ့ပါဘူး.။ ပရိတ္ရြတ္ ဘာရြတ္ ေသခ်ာလုပ္လုိက္ၾကတာကိုး..။ ဒါကေတာ့ ၾကားဖူးနားဝေလးပါ..။
by ခစ္ခစ္ (သရဲအေၾကာင္းေျပာၾကမယ္)
0 comments:
Post a Comment