ရြာထဲမွာ စာေတြဖတ္ရင္းကေန ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ ႀကံဳလာရတာကို
မွ်ေပးခ်င္ပါတယ္.။ ျဖစ္သြားခဲ့တာကေတာ့ ၂၀၀၉ ထဲမွာပါ..။ ရက္နဲ႔လကိုေတာ့
အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ဘူး...။ ကၽြန္ေတာ္က ေကအမ္ယူတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေဟာင္းတစ္ဦးပါ..။
ကရင္ျပည္နယ္မွာေနပါတယ္..။ စစ္မႈထမ္းတုန္းကေတာ့ အမွတ္တစ္ တပ္မဟာမွာေပါ့..။
ကၽြန္ေတာ့မွာ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ငါးေယာက္ရွိတယ္ဗ်..။ ငယ္ကတည္းက
အတူတူႀကီးလာတာဆုိေတာ့ အေသခ်စ္ၾကတယ္...။ အဲ.. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နယ္မွာျဖစ္သမွ်လဲ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေကာင္ေတြ မသိတာ မရွိသေလာက္ပဲဗ်..။
ဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆုိတာမေျပာခင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းကို
နည္းနည္း ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစဗ်ာ..။ ပိုၿပီး ျမင္ေယာင္ရလြယ္ေအာင္လုိ႔ပါ..။
အားလံုးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အသက္အငယ္ဆံုးေပါ့..။
ကိုေစာႀကီး..။ သူကေတာ့ အသက္အႀကီးဆံုးေပါ့ဗ်ာ.. ။ အဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ လက္ေဝွ႕နဲ႔ ကိုယ္ခံပညာဆရာဆုိလဲမမွားဘူး..။ ဆရာဆုိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔က ညီရင္းအစ္ကိုလုိေနတာ..။ အဲ..။ သူက ၾကြက္တြင္း.။ သိတယ္မလား..။ အေသာက္အရမ္းၾကမ္းတာ..။ အဲ..။ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာမွာ နာမည္အႀကီးဆံုး သိုင္းဆရာေပါ့..။
ေစာေမာင္လွ...နဲ႔ ေစာေမာင္သာ...။ သူတုိ႔ကေတာ့ ဓားေရးထက္တဲ့ ညီအစ္ကို..။ ဓားသိုင္းမွာ ၿပိဳင္စံရွားတယ္.။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေစာမင္း..။ သူကေတာ့ တပ္ထဲဝင္ကတည္းက ေအေကေဖာ္တီးဆဲဗင္းနဲ႔ လက္ထပ္ထားတဲ့သူ။ ဘယ္သြားသြား ေသနတ္ကို လက္ကမခ်ဘူး..။ နာမည္ကိုက ေအေကေစာမင္းတဲ့..။ အဲဒီေကာင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အသက္တူပဲ..။ ဒီေကာင္က အေသာက္ဆိုးသေလာက္ အေပါက္လဲဆုိးတယ္..။ မူးရင္ ေျမြဖမ္းတဲ့ေကာင္..။ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈေတြ သိပ္ဂရုစိုက္ေနတတ္တဲ့ သူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး..။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ေဝွ႕ထုိးဘက္ေတြေပါ့.။ အဲဒီတုန္းက ျမဝတီမွာ အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေအာက္ ခ်ံပီယံေတြဆုိေတာ့ မသိတဲ့သူ မရွိသေလာက္ပဲ..။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနတာက လိန္ဘြဲရြာေလးမွာ..။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရြာေဘးမွာ ရြာသံုးရြာရွိတယ္..။ ပိႏၷဲေတာ၊ ငွက္ေပ်ာေတာနဲ႔ ဝီးေလး...။ ျပႆနာက အဲဒီ သံုးရြာအတြက္ ဘံုသခ်ိဳင္းတစ္ခုပဲ ရွိတာ..။ ေနာက္ အဲဒီသခ်ိဳင္းက နာမည္ ခပ္ႀကီးႀကီးရယ္..။ ေနာက္ထပ္တစ္ခုက အဲဒီ သခ်ိဳင္းမွာ ငါးရွဥ္႔ေတြ ရွိတယ္.။ အင္မတန္ထြားတာ..။ ဘာစားလို႔လဲေတာ့မသိဘူးေပါ့..။ အဲ...။ အဲဒီ ငါးရွဥ္႔ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေကာင္ေတြကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ မစားရဲဘူးဗ်ာ..။
တစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေကာင္ေတြ ခြင့္ရတယ္..။ အေၾကာင္းက ဗမာ စစ္ေၾကာင္းကို ႏုိင္လာလုိ႔ေပါ့..။ အဲေတာ့ တာဝန္က နားရက္ရတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေအာင္ပြဲခံဖို႔စီစဥ္တယ္.။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆုိတာ ရဲေဘာ္ေျခာက္ေယာက္ေပါ့.. ။ ေအာင္ပြဲအတြက္က ငါးရွဥ္႔သားနဲ႔ သခ်ိဳင္းမွာ ညသြားအိပ္ၿပီး ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးၾကမယ္ေပါ့..။ အဲဒီေတာ့ အစီအစဥ္ေတြဆြဲတယ္. ။ ေအာာင္ပြဲမခံခင္ တစ္ညကတည္းက ႀကိဳၿပီး ေစာေမာင္လွနဲ႔ ေစာေမာင္သာ ညီအစ္ကိုကို ငါးရွဥ့္သြားေထာင္ထားခုိင္းတယ္.။ ဇာတ္လမ္းက အဲဒီကတည္းက နိမိတ္ျပေနတယ္ေျပာမလားပဲ.။. ဒီေလာက္ ဘာမေၾကာက္ ညာမေၾကာက္ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က စိတ္ထဲမွာ မသိုးမသန္႔ႀကီးဆိုၿပီး ေျပာလာေတာ့ေလ..။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္မလား.။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေျခာက္ေယာက္က ေပသီးေတြေလ..။ ေၾကာက္ဖုိ႔ကို သတိမရတဲ့ေကာင္ေတြ..။ အဲဒီေတာ့ ညေျခာက္နာရီေလာက္လူစုၿပီး သခ်ိဳင္းကို ခုနစ္နာရီေလာက္မွာ ခ်ီတက္ၾကတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သရဲမေၾကာက္ လူမေၾကာက္ေတြေလ..။ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ကို ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ဘူးဆုိၿပီး ေသြးနားထင္ေရာက္ေနတဲ့ လူေတြဆုိပါေတာ့..။
အဲ... မေၾကာက္တတ္ေပမယ့္ ကက်ိဳးကေၾကာင္ေတြလာရင္ ေဆာ္ပေလာ္တီးလြတ္ဖုိ႔ လက္နက္ကိုယ္စီေတာ့ ယူသြားၾကတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕ သံုးကီလုိေလာက္ေလးမယ့္ ဝက္သတ္တဲ့ လွံႀကီးကို မသြားတယ္.။ အဲ..။ ဟိုဓားဆရာညီအကိုကေတာ့ ဓားကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့.။ ေအေကမင္းကေတာ့ သူ႔ၾကင္ယာေတာ္ ေအေကဖိုတီးဆဲဗင္းေပါ့..။ က်ည္ကပ္ကိုလဲ လြယ္လို႔..။ ဟိုမွာ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးမယ္ဆုိေတာ့ အုိးခြက္ေတြရယ္၊ ေျခာက္ေယာက္စာ ဗိုက္ရိုက္စားႏုိင္ေလာက္တဲ့ ထမင္းရယ္၊ ေနာက္ မစို႔မပို႔ အရက္ ႏွစ္ဂါလံရယ္ ပါသြားၾကတယ္.။ ေနာက္ ညလံုးေပါက္ ဖုိထားဖုိ႔ ထင္းေတြလဲ သယ္သြားတာေပါ့..။
စတည္းခ်တာကေတာ့ သခ်ိဳင္းအလယ္က ဇရပ္ႀကီးမွာေပါ့..။ အဲဒီကိုေရာက္ေတာ့ ည ရွစ္နာရီေလာက္ ရွိၿပီထင္တယ္..။ ေမွာင္တာမွ မဲေနတာပဲ..။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မနည္း ျပဴးၿပဲၾကည့္ယူရတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေစာမင္းက ေထာင္ထားတဲ့ ငါးရွဥ္႔ေထာင္ေခ်ာက္ေတြကို သြားသိမ္းတယ္.။ အားလံုးေပါင္း ရွစ္ေကာင္ရတယ္.။ အဲဒါနဲ႔ ေလးေကာင္ကို ညအတြက္ ခ်က္လိုက္ၿပီး ေလးေကာင္ကို အုိးထဲထည့္ၿ့ပီး အရွင္လုိက္သိမ္းထားလိုက္တယ္.။ မနက္စာေပါ့.. ။ ညစာလဲ ခ်က္ၿပီးသြားၿပီဆုိေတာ့ ထမင္းစားဖုိ႔ ျပင္ၾကတာေပါ့..။
ဒီလိုနဲ႔ ဝုိင္းဖြဲ႔ၿပီး ေသာက္လိုက္ စားလိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္ေနလိုက္တာ ညဆယ့္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က်ေတာ့ ျပႆနာက စလာတယ္.။ မိုးရြာလာတာေလ..။ အဲဒီေတာ့ ဖုိထားတဲ့ မီးပံုကို မီးအားပိုျမင့္ေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္.။ အလင္းအားလဲ ပိုေကာင္းလာတာေပါ့... ။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္း ျမင္ရေအာင္ လုပ္လိုက္တာ..။ အဲဒီေနာက္ ေထြရာေလးပါး အာရိုက္ေနၾကတာေပါ့..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အသက္ရွဴသံ ခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႔အတူ လူတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရပ္ေနတာကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဇရပ္ထဲမွာ..။ သူက ဇရပ္ျပင္မွာေပါ့ူ....။ မနက္စားဖုိ႔ သိမ္းထားတဲ့ ငါးရွဥ္႔အရွင္ေတြထည့္ထားတဲ့အုိးကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္.။ ကိုေစာႀကီးက လွမ္းၿပီးေတာ့ ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ၊ အျပင္မွာ ရပ္ေနတာ ေအးပါတယ္.။ လာ ငါတုိ႔နဲ႔ တူတူ လာထုိင္ဆုိၿပီး လွမ္းေခၚတယ္..။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီငနဲက က်ဳပ္ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔ တူတူ ထုိင္လို႔ မျဖစ္ဘူး..။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကို ၾကည့္ေနတာၾကာၿပီ..။ အခု ဗိုက္ဆာလာလုိ႔..။ တစ္ခုခု ေကၽြးပါလား ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာတယ္ဗ်ာ..။ ကိုေစာႀကီးကလဲ က်ဳပ္တုိ႔မွာ ငါးရွဥ္႔ပဲရွိတယ္.။ မခ်က္ရေသးတာနဲ႔ ခ်က္ၿပီးတာ.. လုိ႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္.။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီငနဲက အစိမ္းစားမယ္လုိ႔ ေျပာလာတယ္.။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒက္ခနဲ သိလိုက္ၿပီ..။ ဒီငနဲက သာမာန္ေတာ့မဟုတ္မွန္း..။ ဒါေပမယ့္ သူက တစ္ေယာက္ထဲ ..။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေျခာက္ေယာက္မလား..။ အဲဒီေတာ့ ေၾကာက္စရာမလိုဘူးဆိုၿပီး ငါးရွဥ္႔အရွင္တစ္ေကာင္ လွမ္းေပးလိုက္တယ္.။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မ်က္စိေရွ႕တင္ အဲဒီ ငါးရွဥ့္ကို ေကာက္ဝါးေနတာ အသည္းယားဖုိ႔႕ေကာင္းသဗ်..။ အဲ..။ ငါးရွဥ့္ဒီေလာက္ အေကာင္ႀကီးႀကီးကို စားထည့္လိုက္တာ ျမန္သလားမေမးနဲ႔..။ ပါးစပ္မွာလဲ ေသြးစေတြနဲ႔..။ အဲဒီ ငနဲက အာသာေျပေသးပံုမရဘူး..။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ လွမ္းေမးလိုက္တယ္ ဝပလားေပါ့..။ သေကာင့္သားက မဝေသဘူးတဲ့..။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေနာက္တစ္ေကာင္ကို ယူၿပီး တမင္ ပစ္ေပးလိုက္တယ္.။ အဲဒါလဲ တီးထည့္လိုက္တာ သြက္သလားမေမးနဲ႔..။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ္ေတြ မေမးရေသးခင္ မဝေသးဘူး ေနာက္ထပ္ တစ္ေကာင္ေလာက္ဆုိၿပီး ခပ္တည္တည္ ေတာင္းလာတယ္.။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ..။ ငါးရွဥ္႔ေလးေကာင္ကို လူေျခာက္ေယာက္ ေအးေဆး စားလုိ႔ေတာင ္ရတဲ့ကိစၥ အခုက သူ႔တစ္ေယာက္ထဲနဲ႔တင္ ႏွစ္ေကာင္ ကိစၥေခ်ာေနၿပီ..။ တင္းလာတာေပါ့. ။ အဲဒါနဲ႔ ထေအာ္လိုက္တယ္.။ ခင္ဗ်ားက ဘာေကာင္မို႔လို႔ ဒီေလာက္ အစားငမ္းေနတာလဲေပါ့..။ ပိုးစိုးပက္စက္ေတြ ဆဲၿပီး ရြတ္ဖတ္ေပးလိုက္တယ္.။ ဒါေပမယ့္ သေကာင့္သားက အခြက္ေျပာင္ေကာင္းတုန္း.။ ငါးရွဥ့္မေပးေတာ့ရင္လဲ အရက္ေတာ့ တုိက္ပါတဲ့..။ စိတ္ထဲက တင္းေနေပမယ့္ ေအးရာေအးေၾကာင္းဆုိၿပီး အရက္ကို ပုလင္းထဲ ျဖည့္ၿပီး ပစ္ေပးလိုက္တယ္.။ ၿပီးေတာ့ မင္း ငါတုိ႔ကို ထပ္ၿပီး မေႏွာင့္ယွက္နဲ႔ေတာ့ ..။ ဒီတစ္လံုးေမာ့ၿပီး လစ္ေတာ့ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္..။ သေကာင့္သား အရက္ကုိ ေသာက္တာမ်ား အခ်ိဳရည္ ေသာက္ေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္.။ မနားတမ္းကို ေမာ့ခ်လိုက္တာ တစ္လံုး ေျပာင္ေရာပဲ..။ ၿပီးေတာ့ ဇရပ္နားမွာ ပတ္ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ျပန္ရြတ္ေနတာဗ်ား.. ။ ငါ့ေနရာမွာလဲ လာေနေသးတယ္၊ ငါ့ကိုလဲ အစားဝေအာင္မေကၽြးဘူး..။ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ဆုိၿပီး မေအႏွမေတြပါ ကိုင္တုပ္တာ.။
ကိုယ္ေတြရဲ႕ သည္းခံႏုိင္စြမ္းကလဲ တာက်ိဳးၿပီေလ..။ ေစာမင္းက ထၿပီးေျပာတယ္.။ မင္း သတၱိရွိရင္ ဇရပ္ေပၚတက္ခဲ့စမ္းပါေပါ့..။ ဒီေတာ့ သေကာင့္သားက ျပန္ေျပာတယ္.။ ငါတက္လုိ႔ ရရင္မင္းတုိ႔ေကာင္ေတြ ေသေနတာၾကာၿပီတဲ့..။ သတၱိရွိရင္ ဆင္းခဲ့စမ္းပါဆုိၿပီး ျပန္စိမ္ေခၚတယ္.။ ေစာမင္း မရေတာ့ဘူး..။ ေသနတ္ႀကီးကို သေကာင့္သားဘက္ ထုိးခ်ိန္လိုက္ၿပီး ေလွ်ာက္ခ်သြားတယ္.။ အဲ..။ ဇရပ္ေထာင့္နားလဲေရာက္ေရာ ေစာမင္း တုန္႔ကနဲရပ္သြားၿပီး သေကာင့္သားကို ေသခ်ာ ၾကည့္ေနတယ္.။ ၿပီးေတာ့ ေျခတစ္လွမ္းခ်င္း ေနာက္ျပန္ဆုတ္လာတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ ေၾကာင္ကုန္တာေပါ့.။ ဒီေကာင္က ေသနတ္နဲ႔..။ ဟုိေကာင္က လက္ဗလာ.။ ဒါကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္လာတယ္ေပါ့..။ ေတြးလို႔မွ မဆံုးေသးဘူး ေစာမင္းက လွမ္းေမးလာတယ္။ ဟေကာင္ေတြ မင္းတုိ႔ ဒီေကာင္ကို ႏုိင္မွာ ေသခ်ာလားတဲ့.။ ဟာဗ်ာ..။ ကေတာက္ကတဲ့..။ ေျခာက္ေယာက္တစ္ေယာက္ကို မႏုိင္ရွိပါ့မလား.။ အဲဒါနဲ႔ တက္ခဲ့စမ္းပါ ငါတုိ႔ခြင့္ျပဳတယ္.. လာခဲ့ဆုိၿပီး ထ စိန္ေခၚလိုက္တယ္.။ အဲဒါနဲ႔ သေကာင့္သားက ခ်က္ခ်င္းကို ေမးတာ.။ ဒါက ခြင့္ျပဳတာလားတဲ့.။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလဲ ေအးဟုတ္တယ္ ခြင့္ျပဳတယ္လဲ ေျပာလိုက္ေရာ ဝုန္းဆုိ ဇရပ္ေပၚ ခုန္တက္လာတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို တင္းေနၿပီဆုိေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ထၿပီး လွံနဲ႔ ေကာက္ထိုးတာေပါ့..။ ဇကမေသးဘူးေလ.. ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ.. လူကို ထုိးမိရက္သားနဲ႔ ရာဘာတံုးႀကီးကို ထုိးေနရသလိုပဲ လွံက ေဖာက္ထြက္မသြားႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဆက္တုိက္ကို တက္ထုိးတာေပါ့..။ မထူးေနဘူး..။ ဓါးညီေနာင္လဲ ဝင္ပိုင္းတယ္.။ တုိးမေပါက္ဘူး.။ ေစာမင္းကေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ အသံုးမဝင္ေတာ့ဘူး.။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြက အနီးကပ္ ေဆာ္ေနတာဆုိေတာ့ သူ႔ေသနတ္နဲ႔ ပစ္လို႔မျဖစ္ဘူးေလ..။ အခ်င္းခ်င္း ထိကုန္မွာမုိ႔..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝိုင္းတြယ္လဲ သေကာင့္သားကမမႈဘူး.။ တစ္ခ်က္ ျပန္လုပ္ထည့္လုိက္ရင္ ကိုယ္ေတြပဲ ေနာက္လွန္ထြက္ကုန္တယ္.။
ရုတ္တရက္ ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ေစာမင္း ထိပ္ဆံုး ထြက္ေျပးတယ္.။ ဦးတည္ရာက ရြာဘက္..။ သူ႔ေနာက္မွာ က်န္တဲ့သူေတြ ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္ေျပးတယ္.။ ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ေၾကာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ အဲဒီ သေကာင့္သားနဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေသေဆာ္ေတာ့မယ့္ မ်က္ခြက္ႀကီး.။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ အသားကုန္ သုတ္တာေပါ့.။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အုပ္စုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးတာ အေႏွးဆံုးပဲ.။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာေတာ့ သေကာင့္သား ထပ္ခ်ပ္မကြာလုိက္လာတယ္.။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲဝင္ေဆာင့္တာက လူႀကီးေတြ ေျပာဖူးတဲ့စကား.။ နာနာဘဝေတြရဲ႕ အရုိက္အပုတ္ကို ခံလုိက္ရရင္ မင္းလဲ ကိစၥတံုးမယ္မွတ္ဆုိတာကုိပါ.။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ကလုိက္လာတဲ့ သေကာင့္သား ကၽြန္ေတာ့္ကို မွီမွာ အေသေၾကာက္ၿပီး အားကုန္သုတ္တာေပါ့.။ ရြာနားေရာက္ေတာ့ တံခါးက ပိတ္ေနၿပီေလ.။ ရြာတံခါးက ေျခာက္ေပေလာက္ျမင့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြ ခုန္ဝင္သြားတာ က်န္ေက်ာင္းအတုိင္းပဲ..။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရြာတံခါးနားေရာက္ေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဇြတ္ခုန္လိုက္တာ တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ ရြာထဲေရာက္တယ္.။ အထဲလဲေရာက္ေရာ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ၿ႔ပီး ကၽြန္ေတာ္လဲ သတိလစ္ေရာပဲ..။ ၿပီးေတာ့ဗ်ာ ဖ်ားလိုက္တာမွ သံုးရက္ေတာင္ၾကာတယ္.။
ေနာက္မွ ေစာမင္းျပန္ေျပာျပလို႔သိတာ အဲဒီသေကာင့္သားက တစ္ျခားသူမွမဟုတ္တာ..။ ငွက္ေပ်ာေတာရြာက ေကအန္ယူ သူလွ်ိဳျဖစ္ေနတာကိုး.။ အဲ..။ သူက ေမွာ္ပညာေတြလဲ ေလ့လာတတ္ကၽြမ္းတယ္လို႔ အဆိုရွိတယ္...။ ဗမာ့တပ္မေတာ္က မိသြားၿပီး မီးရွိဳ႕သတ္လိုက္တာတဲ့..။ ေစာမင္းက ေသခ်ာမွတ္မိေနတာ အဲဒီမ်က္ႏွာကို..။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေစာမင္း သေကာင့္သားမ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ဆုတ္လာတာကိုး.။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ သခ်ိဳင္းမွာ အရက္သြားမေသာက္ရဲေတာ့ဘူးဗ်ာ..။ ကံေကာင္းလို႔ ဘာမွမျဖစ္တာ..။ ကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳခဲ့ရတာကေတာ့ ဒါပါပဲ..။ အားလံုးကို ေက်းဇူးပါဗ်ာ..။
by တေစၧရြာ
ကိုေစာႀကီး..။ သူကေတာ့ အသက္အႀကီးဆံုးေပါ့ဗ်ာ.. ။ အဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ လက္ေဝွ႕နဲ႔ ကိုယ္ခံပညာဆရာဆုိလဲမမွားဘူး..။ ဆရာဆုိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔က ညီရင္းအစ္ကိုလုိေနတာ..။ အဲ..။ သူက ၾကြက္တြင္း.။ သိတယ္မလား..။ အေသာက္အရမ္းၾကမ္းတာ..။ အဲ..။ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာမွာ နာမည္အႀကီးဆံုး သိုင္းဆရာေပါ့..။
ေစာေမာင္လွ...နဲ႔ ေစာေမာင္သာ...။ သူတုိ႔ကေတာ့ ဓားေရးထက္တဲ့ ညီအစ္ကို..။ ဓားသိုင္းမွာ ၿပိဳင္စံရွားတယ္.။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေစာမင္း..။ သူကေတာ့ တပ္ထဲဝင္ကတည္းက ေအေကေဖာ္တီးဆဲဗင္းနဲ႔ လက္ထပ္ထားတဲ့သူ။ ဘယ္သြားသြား ေသနတ္ကို လက္ကမခ်ဘူး..။ နာမည္ကိုက ေအေကေစာမင္းတဲ့..။ အဲဒီေကာင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အသက္တူပဲ..။ ဒီေကာင္က အေသာက္ဆိုးသေလာက္ အေပါက္လဲဆုိးတယ္..။ မူးရင္ ေျမြဖမ္းတဲ့ေကာင္..။ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈေတြ သိပ္ဂရုစိုက္ေနတတ္တဲ့ သူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး..။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ေဝွ႕ထုိးဘက္ေတြေပါ့.။ အဲဒီတုန္းက ျမဝတီမွာ အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေအာက္ ခ်ံပီယံေတြဆုိေတာ့ မသိတဲ့သူ မရွိသေလာက္ပဲ..။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနတာက လိန္ဘြဲရြာေလးမွာ..။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရြာေဘးမွာ ရြာသံုးရြာရွိတယ္..။ ပိႏၷဲေတာ၊ ငွက္ေပ်ာေတာနဲ႔ ဝီးေလး...။ ျပႆနာက အဲဒီ သံုးရြာအတြက္ ဘံုသခ်ိဳင္းတစ္ခုပဲ ရွိတာ..။ ေနာက္ အဲဒီသခ်ိဳင္းက နာမည္ ခပ္ႀကီးႀကီးရယ္..။ ေနာက္ထပ္တစ္ခုက အဲဒီ သခ်ိဳင္းမွာ ငါးရွဥ္႔ေတြ ရွိတယ္.။ အင္မတန္ထြားတာ..။ ဘာစားလို႔လဲေတာ့မသိဘူးေပါ့..။ အဲ...။ အဲဒီ ငါးရွဥ္႔ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေကာင္ေတြကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ မစားရဲဘူးဗ်ာ..။
တစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေကာင္ေတြ ခြင့္ရတယ္..။ အေၾကာင္းက ဗမာ စစ္ေၾကာင္းကို ႏုိင္လာလုိ႔ေပါ့..။ အဲေတာ့ တာဝန္က နားရက္ရတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေအာင္ပြဲခံဖို႔စီစဥ္တယ္.။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆုိတာ ရဲေဘာ္ေျခာက္ေယာက္ေပါ့.. ။ ေအာင္ပြဲအတြက္က ငါးရွဥ္႔သားနဲ႔ သခ်ိဳင္းမွာ ညသြားအိပ္ၿပီး ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးၾကမယ္ေပါ့..။ အဲဒီေတာ့ အစီအစဥ္ေတြဆြဲတယ္. ။ ေအာာင္ပြဲမခံခင္ တစ္ညကတည္းက ႀကိဳၿပီး ေစာေမာင္လွနဲ႔ ေစာေမာင္သာ ညီအစ္ကိုကို ငါးရွဥ့္သြားေထာင္ထားခုိင္းတယ္.။ ဇာတ္လမ္းက အဲဒီကတည္းက နိမိတ္ျပေနတယ္ေျပာမလားပဲ.။. ဒီေလာက္ ဘာမေၾကာက္ ညာမေၾကာက္ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က စိတ္ထဲမွာ မသိုးမသန္႔ႀကီးဆိုၿပီး ေျပာလာေတာ့ေလ..။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္မလား.။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေျခာက္ေယာက္က ေပသီးေတြေလ..။ ေၾကာက္ဖုိ႔ကို သတိမရတဲ့ေကာင္ေတြ..။ အဲဒီေတာ့ ညေျခာက္နာရီေလာက္လူစုၿပီး သခ်ိဳင္းကို ခုနစ္နာရီေလာက္မွာ ခ်ီတက္ၾကတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သရဲမေၾကာက္ လူမေၾကာက္ေတြေလ..။ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ကို ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ဘူးဆုိၿပီး ေသြးနားထင္ေရာက္ေနတဲ့ လူေတြဆုိပါေတာ့..။
အဲ... မေၾကာက္တတ္ေပမယ့္ ကက်ိဳးကေၾကာင္ေတြလာရင္ ေဆာ္ပေလာ္တီးလြတ္ဖုိ႔ လက္နက္ကိုယ္စီေတာ့ ယူသြားၾကတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕ သံုးကီလုိေလာက္ေလးမယ့္ ဝက္သတ္တဲ့ လွံႀကီးကို မသြားတယ္.။ အဲ..။ ဟိုဓားဆရာညီအကိုကေတာ့ ဓားကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့.။ ေအေကမင္းကေတာ့ သူ႔ၾကင္ယာေတာ္ ေအေကဖိုတီးဆဲဗင္းေပါ့..။ က်ည္ကပ္ကိုလဲ လြယ္လို႔..။ ဟိုမွာ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးမယ္ဆုိေတာ့ အုိးခြက္ေတြရယ္၊ ေျခာက္ေယာက္စာ ဗိုက္ရိုက္စားႏုိင္ေလာက္တဲ့ ထမင္းရယ္၊ ေနာက္ မစို႔မပို႔ အရက္ ႏွစ္ဂါလံရယ္ ပါသြားၾကတယ္.။ ေနာက္ ညလံုးေပါက္ ဖုိထားဖုိ႔ ထင္းေတြလဲ သယ္သြားတာေပါ့..။
စတည္းခ်တာကေတာ့ သခ်ိဳင္းအလယ္က ဇရပ္ႀကီးမွာေပါ့..။ အဲဒီကိုေရာက္ေတာ့ ည ရွစ္နာရီေလာက္ ရွိၿပီထင္တယ္..။ ေမွာင္တာမွ မဲေနတာပဲ..။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မနည္း ျပဴးၿပဲၾကည့္ယူရတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေစာမင္းက ေထာင္ထားတဲ့ ငါးရွဥ္႔ေထာင္ေခ်ာက္ေတြကို သြားသိမ္းတယ္.။ အားလံုးေပါင္း ရွစ္ေကာင္ရတယ္.။ အဲဒါနဲ႔ ေလးေကာင္ကို ညအတြက္ ခ်က္လိုက္ၿပီး ေလးေကာင္ကို အုိးထဲထည့္ၿ့ပီး အရွင္လုိက္သိမ္းထားလိုက္တယ္.။ မနက္စာေပါ့.. ။ ညစာလဲ ခ်က္ၿပီးသြားၿပီဆုိေတာ့ ထမင္းစားဖုိ႔ ျပင္ၾကတာေပါ့..။
ဒီလိုနဲ႔ ဝုိင္းဖြဲ႔ၿပီး ေသာက္လိုက္ စားလိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္ေနလိုက္တာ ညဆယ့္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က်ေတာ့ ျပႆနာက စလာတယ္.။ မိုးရြာလာတာေလ..။ အဲဒီေတာ့ ဖုိထားတဲ့ မီးပံုကို မီးအားပိုျမင့္ေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္.။ အလင္းအားလဲ ပိုေကာင္းလာတာေပါ့... ။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္း ျမင္ရေအာင္ လုပ္လိုက္တာ..။ အဲဒီေနာက္ ေထြရာေလးပါး အာရိုက္ေနၾကတာေပါ့..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အသက္ရွဴသံ ခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႔အတူ လူတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရပ္ေနတာကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဇရပ္ထဲမွာ..။ သူက ဇရပ္ျပင္မွာေပါ့ူ....။ မနက္စားဖုိ႔ သိမ္းထားတဲ့ ငါးရွဥ္႔အရွင္ေတြထည့္ထားတဲ့အုိးကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္.။ ကိုေစာႀကီးက လွမ္းၿပီးေတာ့ ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ၊ အျပင္မွာ ရပ္ေနတာ ေအးပါတယ္.။ လာ ငါတုိ႔နဲ႔ တူတူ လာထုိင္ဆုိၿပီး လွမ္းေခၚတယ္..။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီငနဲက က်ဳပ္ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔ တူတူ ထုိင္လို႔ မျဖစ္ဘူး..။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကို ၾကည့္ေနတာၾကာၿပီ..။ အခု ဗိုက္ဆာလာလုိ႔..။ တစ္ခုခု ေကၽြးပါလား ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာတယ္ဗ်ာ..။ ကိုေစာႀကီးကလဲ က်ဳပ္တုိ႔မွာ ငါးရွဥ္႔ပဲရွိတယ္.။ မခ်က္ရေသးတာနဲ႔ ခ်က္ၿပီးတာ.. လုိ႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္.။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီငနဲက အစိမ္းစားမယ္လုိ႔ ေျပာလာတယ္.။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒက္ခနဲ သိလိုက္ၿပီ..။ ဒီငနဲက သာမာန္ေတာ့မဟုတ္မွန္း..။ ဒါေပမယ့္ သူက တစ္ေယာက္ထဲ ..။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေျခာက္ေယာက္မလား..။ အဲဒီေတာ့ ေၾကာက္စရာမလိုဘူးဆိုၿပီး ငါးရွဥ္႔အရွင္တစ္ေကာင္ လွမ္းေပးလိုက္တယ္.။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မ်က္စိေရွ႕တင္ အဲဒီ ငါးရွဥ့္ကို ေကာက္ဝါးေနတာ အသည္းယားဖုိ႔႕ေကာင္းသဗ်..။ အဲ..။ ငါးရွဥ့္ဒီေလာက္ အေကာင္ႀကီးႀကီးကို စားထည့္လိုက္တာ ျမန္သလားမေမးနဲ႔..။ ပါးစပ္မွာလဲ ေသြးစေတြနဲ႔..။ အဲဒီ ငနဲက အာသာေျပေသးပံုမရဘူး..။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ လွမ္းေမးလိုက္တယ္ ဝပလားေပါ့..။ သေကာင့္သားက မဝေသဘူးတဲ့..။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေနာက္တစ္ေကာင္ကို ယူၿပီး တမင္ ပစ္ေပးလိုက္တယ္.။ အဲဒါလဲ တီးထည့္လိုက္တာ သြက္သလားမေမးနဲ႔..။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ္ေတြ မေမးရေသးခင္ မဝေသးဘူး ေနာက္ထပ္ တစ္ေကာင္ေလာက္ဆုိၿပီး ခပ္တည္တည္ ေတာင္းလာတယ္.။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ..။ ငါးရွဥ္႔ေလးေကာင္ကို လူေျခာက္ေယာက္ ေအးေဆး စားလုိ႔ေတာင ္ရတဲ့ကိစၥ အခုက သူ႔တစ္ေယာက္ထဲနဲ႔တင္ ႏွစ္ေကာင္ ကိစၥေခ်ာေနၿပီ..။ တင္းလာတာေပါ့. ။ အဲဒါနဲ႔ ထေအာ္လိုက္တယ္.။ ခင္ဗ်ားက ဘာေကာင္မို႔လို႔ ဒီေလာက္ အစားငမ္းေနတာလဲေပါ့..။ ပိုးစိုးပက္စက္ေတြ ဆဲၿပီး ရြတ္ဖတ္ေပးလိုက္တယ္.။ ဒါေပမယ့္ သေကာင့္သားက အခြက္ေျပာင္ေကာင္းတုန္း.။ ငါးရွဥ့္မေပးေတာ့ရင္လဲ အရက္ေတာ့ တုိက္ပါတဲ့..။ စိတ္ထဲက တင္းေနေပမယ့္ ေအးရာေအးေၾကာင္းဆုိၿပီး အရက္ကို ပုလင္းထဲ ျဖည့္ၿပီး ပစ္ေပးလိုက္တယ္.။ ၿပီးေတာ့ မင္း ငါတုိ႔ကို ထပ္ၿပီး မေႏွာင့္ယွက္နဲ႔ေတာ့ ..။ ဒီတစ္လံုးေမာ့ၿပီး လစ္ေတာ့ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္..။ သေကာင့္သား အရက္ကုိ ေသာက္တာမ်ား အခ်ိဳရည္ ေသာက္ေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္.။ မနားတမ္းကို ေမာ့ခ်လိုက္တာ တစ္လံုး ေျပာင္ေရာပဲ..။ ၿပီးေတာ့ ဇရပ္နားမွာ ပတ္ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ျပန္ရြတ္ေနတာဗ်ား.. ။ ငါ့ေနရာမွာလဲ လာေနေသးတယ္၊ ငါ့ကိုလဲ အစားဝေအာင္မေကၽြးဘူး..။ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ဆုိၿပီး မေအႏွမေတြပါ ကိုင္တုပ္တာ.။
ကိုယ္ေတြရဲ႕ သည္းခံႏုိင္စြမ္းကလဲ တာက်ိဳးၿပီေလ..။ ေစာမင္းက ထၿပီးေျပာတယ္.။ မင္း သတၱိရွိရင္ ဇရပ္ေပၚတက္ခဲ့စမ္းပါေပါ့..။ ဒီေတာ့ သေကာင့္သားက ျပန္ေျပာတယ္.။ ငါတက္လုိ႔ ရရင္မင္းတုိ႔ေကာင္ေတြ ေသေနတာၾကာၿပီတဲ့..။ သတၱိရွိရင္ ဆင္းခဲ့စမ္းပါဆုိၿပီး ျပန္စိမ္ေခၚတယ္.။ ေစာမင္း မရေတာ့ဘူး..။ ေသနတ္ႀကီးကို သေကာင့္သားဘက္ ထုိးခ်ိန္လိုက္ၿပီး ေလွ်ာက္ခ်သြားတယ္.။ အဲ..။ ဇရပ္ေထာင့္နားလဲေရာက္ေရာ ေစာမင္း တုန္႔ကနဲရပ္သြားၿပီး သေကာင့္သားကို ေသခ်ာ ၾကည့္ေနတယ္.။ ၿပီးေတာ့ ေျခတစ္လွမ္းခ်င္း ေနာက္ျပန္ဆုတ္လာတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ ေၾကာင္ကုန္တာေပါ့.။ ဒီေကာင္က ေသနတ္နဲ႔..။ ဟုိေကာင္က လက္ဗလာ.။ ဒါကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္လာတယ္ေပါ့..။ ေတြးလို႔မွ မဆံုးေသးဘူး ေစာမင္းက လွမ္းေမးလာတယ္။ ဟေကာင္ေတြ မင္းတုိ႔ ဒီေကာင္ကို ႏုိင္မွာ ေသခ်ာလားတဲ့.။ ဟာဗ်ာ..။ ကေတာက္ကတဲ့..။ ေျခာက္ေယာက္တစ္ေယာက္ကို မႏုိင္ရွိပါ့မလား.။ အဲဒါနဲ႔ တက္ခဲ့စမ္းပါ ငါတုိ႔ခြင့္ျပဳတယ္.. လာခဲ့ဆုိၿပီး ထ စိန္ေခၚလိုက္တယ္.။ အဲဒါနဲ႔ သေကာင့္သားက ခ်က္ခ်င္းကို ေမးတာ.။ ဒါက ခြင့္ျပဳတာလားတဲ့.။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလဲ ေအးဟုတ္တယ္ ခြင့္ျပဳတယ္လဲ ေျပာလိုက္ေရာ ဝုန္းဆုိ ဇရပ္ေပၚ ခုန္တက္လာတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို တင္းေနၿပီဆုိေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ထၿပီး လွံနဲ႔ ေကာက္ထိုးတာေပါ့..။ ဇကမေသးဘူးေလ.. ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ.. လူကို ထုိးမိရက္သားနဲ႔ ရာဘာတံုးႀကီးကို ထုိးေနရသလိုပဲ လွံက ေဖာက္ထြက္မသြားႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဆက္တုိက္ကို တက္ထုိးတာေပါ့..။ မထူးေနဘူး..။ ဓါးညီေနာင္လဲ ဝင္ပိုင္းတယ္.။ တုိးမေပါက္ဘူး.။ ေစာမင္းကေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ အသံုးမဝင္ေတာ့ဘူး.။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြက အနီးကပ္ ေဆာ္ေနတာဆုိေတာ့ သူ႔ေသနတ္နဲ႔ ပစ္လို႔မျဖစ္ဘူးေလ..။ အခ်င္းခ်င္း ထိကုန္မွာမုိ႔..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝိုင္းတြယ္လဲ သေကာင့္သားကမမႈဘူး.။ တစ္ခ်က္ ျပန္လုပ္ထည့္လုိက္ရင္ ကိုယ္ေတြပဲ ေနာက္လွန္ထြက္ကုန္တယ္.။
ရုတ္တရက္ ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ေစာမင္း ထိပ္ဆံုး ထြက္ေျပးတယ္.။ ဦးတည္ရာက ရြာဘက္..။ သူ႔ေနာက္မွာ က်န္တဲ့သူေတြ ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္ေျပးတယ္.။ ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ေၾကာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ အဲဒီ သေကာင့္သားနဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေသေဆာ္ေတာ့မယ့္ မ်က္ခြက္ႀကီး.။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ အသားကုန္ သုတ္တာေပါ့.။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အုပ္စုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးတာ အေႏွးဆံုးပဲ.။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာေတာ့ သေကာင့္သား ထပ္ခ်ပ္မကြာလုိက္လာတယ္.။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲဝင္ေဆာင့္တာက လူႀကီးေတြ ေျပာဖူးတဲ့စကား.။ နာနာဘဝေတြရဲ႕ အရုိက္အပုတ္ကို ခံလုိက္ရရင္ မင္းလဲ ကိစၥတံုးမယ္မွတ္ဆုိတာကုိပါ.။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ကလုိက္လာတဲ့ သေကာင့္သား ကၽြန္ေတာ့္ကို မွီမွာ အေသေၾကာက္ၿပီး အားကုန္သုတ္တာေပါ့.။ ရြာနားေရာက္ေတာ့ တံခါးက ပိတ္ေနၿပီေလ.။ ရြာတံခါးက ေျခာက္ေပေလာက္ျမင့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြ ခုန္ဝင္သြားတာ က်န္ေက်ာင္းအတုိင္းပဲ..။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရြာတံခါးနားေရာက္ေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဇြတ္ခုန္လိုက္တာ တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ ရြာထဲေရာက္တယ္.။ အထဲလဲေရာက္ေရာ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ၿ႔ပီး ကၽြန္ေတာ္လဲ သတိလစ္ေရာပဲ..။ ၿပီးေတာ့ဗ်ာ ဖ်ားလိုက္တာမွ သံုးရက္ေတာင္ၾကာတယ္.။
ေနာက္မွ ေစာမင္းျပန္ေျပာျပလို႔သိတာ အဲဒီသေကာင့္သားက တစ္ျခားသူမွမဟုတ္တာ..။ ငွက္ေပ်ာေတာရြာက ေကအန္ယူ သူလွ်ိဳျဖစ္ေနတာကိုး.။ အဲ..။ သူက ေမွာ္ပညာေတြလဲ ေလ့လာတတ္ကၽြမ္းတယ္လို႔ အဆိုရွိတယ္...။ ဗမာ့တပ္မေတာ္က မိသြားၿပီး မီးရွိဳ႕သတ္လိုက္တာတဲ့..။ ေစာမင္းက ေသခ်ာမွတ္မိေနတာ အဲဒီမ်က္ႏွာကို..။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေစာမင္း သေကာင့္သားမ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ဆုတ္လာတာကိုး.။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ သခ်ိဳင္းမွာ အရက္သြားမေသာက္ရဲေတာ့ဘူးဗ်ာ..။ ကံေကာင္းလို႔ ဘာမွမျဖစ္တာ..။ ကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳခဲ့ရတာကေတာ့ ဒါပါပဲ..။ အားလံုးကို ေက်းဇူးပါဗ်ာ..။
by တေစၧရြာ
0 comments:
Post a Comment