နတ္ႏွင့္နဂါး (ဇာတ္သိမ္း)

ဦးေပတိုးလည္း
သမီးကိုအိမ္ေထာင္ေပးစားလုိက္ၿပီးသည့္ အခ်ိန္ကစ၍ နဂိုကလူႀကီးနာႏွင့္
သယိုသရီမမာလာေသာ ေ၀ဒနာအခံမွာ တေန႔တျခား တလတပါးဆုိသလို တိုး၍လာခဲ့ေလ၏။
သမီးျဖစ္သူမယ္ေဒြးမွာ အရူးအေပါျဖစ္ရွာသည့္အေလ်ာက္ အေဘျဖစ္သူအတြက္
တခြန္းတစက္မွ် ပူရေကာင္းေစမသိ မိမိ၀ါသနာပါလွသည့္ အရွင္ႀကီးမ်ားကိစၥႏွင့္သာ
အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သေလာက္ ဘိုးခ်စ္ဦးမွာ ဆရာတပိုင္း အဘတပိုင္းျဖစ္ေနရွာေသာ
ဦးေပတိုးအား ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳစုယုယေနေလေတာ့၏။
"ငါ့သားႀကီး အဘေတာ့မေနရဘူး။ ဒီေ၀ဒနာနဲ႔ေသရေတာ့မယ္။ အဘမရွိတဲ့ေနာက္
အဘရဲ႕အလုပ္ႀကီးကို ငါ့သားအုပ္စီးၿပီး အဘလက္ထက္ကလို
ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ရလိမ့္မယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့အဘ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ဒီအလုပ္ကို သားစဥ္ေျမးဆက္ဆိုတာလို
အားထားလုပ္ကိုင္သြားၾကရမွာဘဲ အဘရဲ႕"
"ေအး-ဒီအတြက္ေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ငါ့သားကိုအေဘ မေသခင္အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္အလက္ကေလးေတြ မွာခ်င္ေသးတယ္ကြဲ႔"
"မွာပါ အဘရဲ႕-မွာပါ"
"ေအးေအး ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ေနာ္။ အဘတုိ႔အလုပ္ဟာ စုန္း နတ္ တေစၦဆုိတဲ့ဟာေတြကို အေတာ္ရင္းနွီးဆက္ဆန္ရတယ္ဆုိတာ ငါ့သားအသိဘဲမဟုတ္လား။ အဲဒီလို ရင္းနွီးဆက္ဆန္တာမွာလဲ ဒီစုန္း နတ္ တေစၦေတြရဲ႕အေပၚမွာ အဘတို႔က ခပ္စြာစြာနဲ႔အေပၚကစီးၿပီး ဆက္ဆန္လာၾကတယ္ဆုိတာလဲ ေမာင္အသိဘဲ"
"ဟုတ္ကဲ့ အဘ"
"ေနအံုးကြဲ႔။ အဲဒီ စုန္း နတ္ တေစၦေတြရဲ႕ အေပၚမွာ အဘတို႔က ဘာေၾကာင့္ အထက္ကေနၿပီး စြာနိုင္သလဲဆုိေတာ့ အဘတုိ႔မွာ သူတို႔ထက္သာတဲ့ မႏၱာန္ဆရာမ်ားျဖစ္တာတေၾကာင္း ကတိသစၥာတည္ၾကည္ခိုင္ခန္႔တာတေၾကာင္း ဆိုပါေတာ့ကြယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်ာ"
"မႏၱာန္ေတြ မႏၱရားေတြစြမ္းတာလဲ တမ်ိဳးေပေပါ့။ သို႔ေသာ္လဲ မႏၱာန္ဘယ္ေလာက္စြမ္းစြမ္း ကတိသစၥာမတည္ရင္လဲ အလကားဘဲ ေမာင္ခ်စ္ဦးရဲ႕"
"ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်"
"နတ္နဲ႔ နဂါး-မလွည့္စားနဲ႔"ဆိုတဲ့ စကားပံုလဲရွိတယ္။ သည္ေတာ့ကာ ငါတို႔အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လာသမွ်မွာ အၿမဲကတိသစၥာတည္ပါေစ။ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ကတိကိုေျပာတာေနာ္။ အျပင္ကတိကို မဆုိလုိဘူး။ ဥပမာကြယ္-အဘသမီးမယ္ေဒြးကို မင္းတသက္လံုးေစာင့္ေရွာက္ပါမယ္ဆိုတဲ့ကတိမ်ိဳးက ကိုယ္ေရးကိစၥနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အျပင္ကတိမ်ိဳးေခၚတယ္ကြဲ႔။ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ကတိက ငါတို႔အလမၼာယ္ျပဘို႔ ေျမြဘမ္းၾကတဲ့အခါ စုန္း နတ္ တေစၦေတြနဲ႔တကြ ေျမြကိုပါ တိုင္တည္သစၥာျပဳၿပီး "ဘယ္အရပ္က ဘယ္ေျမြကို ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ခိုင္းၿပီးျပန္ပို႔ပါ့မယ္ဆိုတဲ့ ကတိေပါ့။ အဲဒီကတိမ်ိဳးကို အဘဆိုလိုိတာဘဲ ၾကားလား"
"ဟုတ္ကဲ့ အဘ-ကၽြန္ေတာ္ နားလယ္ပါတယ္"
"နတ္နဲ႔နဂါး-မလွည့္စားနဲ႔"ဆုိတဲ့ စကားထဲမွာ မိစၦာနတ္ဆိုတာေတြဟာလဲ ေကာင္းက်ိဳးကိုသာမေပးနုိင္ရွိရမယ္။ ဆိုးက်ိဳးေပးဘို႔ေတာ့ အင္မတန္လြယ္ၾကတယ္။ စုန္း ကေ၀ဆုိတာေတြကေတာ့ သာဆိုးေသးတာေပါ့။ သူတုိ႔ထက္စာရင္ တေစၦ သူူရဲေတြက စိတ္ေျပာ့ၾကေသးတယ္။ အဲဒီသတၱ၀ါေတြနဲ႔ နဂါးမ်ိဳးႏြယ္အဆက္ျဖစ္တဲ့ ေျမြမ်ားဟာလည္း အၿမဲတန္းအပမွီၿပီး တဦးနဲ႔တဦး အထူးဆက္သြယ္တတ္တဲ့ ဓေလ့ရွိတယ္။ တကဲ့နဂါးမ်ိဳး တန္ခိုးကၠဳဒၶိနဲ႔ျပည့္စံုတဲ့ဟာေတြဆိုတာမွာေတာ့ ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူးကြယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ငါတုိ႔ကလက္ကိုင္ျပဳၿပီး ပစၥည္းရွာေဖြေနရတဲ့ လူေတြဆိုေတာ့ "က်ီးဘုတ္ရိုေသမွ-ဘုတ္က်ီးရိုေသ"ဆိုတာလုိ သူတို႔အေပၚမွာ စြာခ်င္သေရြ႕စြာၿပီး ဆရာလုပ္ခ်င္သေရြ႕လုပ္ေနနိုင္ေအာင္ဟာ မႏၱာန္ေကာင္း မႏၱယားေကာင္းေတြနဲ႔ အားထားရံု အားထားမေနဘဲ ကတိသစၥာကိုလဲ ၿမဲရလိမ့္မယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့အဘ"
"ကဲ-ကဲ ဒါျဖင့္ အဘလဲ ေန႔ ည ေသရေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ကာ အဘကတိသစၥာခံၿပီး ဘမ္းထားတဲ့ ေျမြမ်ားရဲ႕ကတိတာ၀န္ကို ငါ့သားကုိလႊဲရေတာ့မယ္။ ဒီလိုမလႊဲခဲ့ဘဲနဲ႔ အဘေသသြားရွိရင္ ဒီေျမြေတြကို ငါ့သားၾသဇာမေပးနုိင္ဘူး။ ၾသဇာအာဏာေပးလို႔လဲ သူတို႔က ခံၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့သားကို အဘမေသခင္ စုန္း နတ္ တေစၦအမ်ားနဲ႔ ဘမ္းထားတဲ့ေျမြမ်ားကို အာဏာလႊဲဘို႔ကတိသစၥာေျပာင္းေပးစရာ နက္ျဖန္ကို ကန္ေတာ့့ပြဲ အုန္းပြဲ ရွာနီအုတ္ ဆန္ ပန္း ေပါက္ေပါက္မွစၿပီး အစစအသင့္ျပင္ဆင္ထားေပေတာ့ကြဲ႔"
"ဟုတ္ကဲ့အဘ"
"ဟို-ပခ်ဳပ္အနက္ထဲက ငန္း၀ါၾကားႀကီးဟာ အႀကီးလဲအႀကီးဆံုး အဆုိးလဲအဆိုးဆံုးေနာ္။ သူ႔ကိုၾကပ္ၾကပ္သတိထားေနစမ္း။ ေနစမ္း- အဲဒီအေကာင္းႀကီးဘမ္းတုန္းက သံုးနွစ္ထဲခိုင္းပါမယ္လို႔ ကတိထားခဲ့သေနာ္ မွတ္ထားေမာင္ခ်စ္ဦး။ အခုသူ႔ကိုခိုင္းခဲ့တာ နွစ္နွစ္နဲ႔ သံုးလရွိၿပီ။ သူ႔ျပန္ပို႔ဘို႔ ကိုးလထဲလုိေတာ့တယ္ မွတ္ထား"
"ဟုတ္ကဲ့ အဘမွတ္ၿပီးပါၿပီ"
"ေအး-ေအး ဟုတ္ၿပီ။ ေနာက္ၿပီး ပခ်ဳပ္နီထဲကစပါးအုန္းႀကီးလဲ သံုးႏွစ္ဘဲ သူလဲငန္း၀ါၾကားႀကီးနဲ႔ တလသာေနာက္က်တယ္။ ဟို-ငန္းေစာင္းညီအစ္ကိုနွစ္ေကာင္နဲ႔ မေပြးမီးတိုႀကီးကေတာ့ နွစ္နွစ္ေလာက္လုိပါေသးတယ္။ ပခ်ဳပ္ျဖဴထဲကေျမြေဟာက္သံုးေကာင္ကိုလဲ ေကာင္းေကာင္းေမြးေဟ့။ သူတို႔ကေရွ႕အလားအလာအမ်ားႀကီး ေမွ်ာ္လင့္စရာေတြရွိေနတယ္။ သူတို႔အတြက္ သံုးနွစ္ေတာင္လိုပါေသးတယ္။ ကဲ-ဒါေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးမွတ္ထားေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အဘေရၿပီးပါၿပီ"
"ေအး-ေအး နက္ျဖန္ကတိလြဲပြဲမွာ ကန္ေတာ့ပြဲေတြျပင္ၿပီးရင္ ဒီေျမြပခ်ဳပ္ေတြက္ုိလဲ အားလံုးထုတ္ၿပီး ကန္ေတာ့ပြဲနဲ႔ အတူျပင္ထားရလိမ့္မယ္။ ေဟ့-ကတိယူၿပီးတဲ့အခါ ငါ့သားကိုယ္္တုိင္ ေျမြပခ်ဳပ္ေတြကို ေစ့ေအာင္ကတိေပးရလိမ့္အံုးမယ္ ၾကားလား။ ကဲ-ကဲ သြား-သြား ညဥ့္နက္ၿပီ အိပ္ေခ်ေတာ့"
++++++++++++++++ +++++++++++++++++++ +++++++++++++++



ဘိုးခ်စ္ဦးသစၥာကတိ အလႊဲခံၿပီးေသာ အခ်ိန္မွစ၍ ေနာက္ဆယ့္ငါးရက္ခန္႔မွ်အၾကာတြင္ အလမၼာယ္ဆရာႀကီး ဦးေပတိုးမွာ စြဲကပ္ရင္း လူႀကီးနာနွင့္ပင္ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္ရာ ဘိုးခ်စ္ဦးသာလွ်င္ ဆရာႀကီးေျခရာနင္း၍ အရပ္ရပ္ကိစၥမွန္သမွ် တာ၀န္ယူရေတာ့ေလ၏။
အရူးအေပါႀကီး မယ္ေဒြးကား ထူးမျခားနားဆုိသလို နဂို၀ါသနာအတုိင္း နတ္ရူးမႀကီးတပိုင္းျဖစ္ခါ နတ္ကေတာ္ႀကီးမဆီဘူးထံသို႔သာ သြားလာ၀င္ထြက္ၿမဲ သြားလာ၀င္ထြက္၍ေနၿပီး လက္ထည္းရွိသမွ် ပိုက္ဆံေၾကးေငြမ်ားကိုလည္း တျပားမက်န္ မဆီဘူးလက္သို႔ အပ္ႏွံကာ နတ္ကႏၷားပြဲအတြက္ အားတက္သေရာ စုေဆာင္းေနေလ၏။
မယ္သြဲ႔မွာလည္း မိမ္ိခ်စ္ရည္းစားအတြက္ နီးကြက္ေပၚသည္ထက္ေပၚလာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘိုးခ်စ္ဦးျမန္ျမန္ေငြရွာရလွ်င္ မယ္ေဒြးပခန္းမင္းကေလးနွင့္ လက္ထပ္နိုင္မည္။ မယ္ေဒြးနတ္ကေတာ္အထင္ကရျဖစ္သြားမွ မိမိနွင့္ဘိုးခ်စ္ဦးတို႔လည္း အတင့္အတယ္ေနနိုင္ရန္ အခြင့္အလမ္းသာမည္ဟု ဘိုးခ်စ္ဦးနွင့္ နွစ္ကိုယ္ၾကား တုိင္ပင္ထားသည့္အတုိင္း သိေနၿပီျဖစ္ရံုမက တခါကမူ ဘိုးခ်စ္ဦးကို္ယ္တုိင္ပင္-
"ဒါနဲ႔ မမယ္ေဒြးရာ ခင္ဗ်ားကေတာ့ နတ္ကေတာ္ႀကီးျဖစ္ရမွာေၾကာင့္ ၀မ္းသာေနတယ္။ က်ဳပ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔မဂၤလာေဆာင္ထားရတာနဲ႔ ဘယ္သူ႔မွလဲမယူရေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူကမွလဲမႀကိဳက္၀ံ့ေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္မွာအလကားေနရင္း ၾကားထဲက ထားစာခံလုပ္ေနရတယ္။ က်ဳပ္လဲမိန္းမေလးဘာေလး ယူခ်င္ေသးတယ္ဗ်"
ဟု တမင္တကာ စကားေအာက္ႏွင့္ ငါးေျခာက္၀ယ္ေလရာ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာ ဆိုေသာစကားအတိုင္း မိမိနတ္ကေတာ္ျဖစ္ရလွ်င္ ေၾကနပ္ေနေသာ မယ္ေဒြးက ခပ္ေအးေအးပင္.......
"ေအးဟာ- နင္မယားယူခ်င္လည္းယူေလ ပခန္းမင္းကေလးကလဲ နင္နဲ႔ငါနဲ႔အတူေနတာမႀကိဳက္ဘူးဆုိေတာ့ နင္လဲနင္ယူခ်င္တဲ့မိန္းမယူေပါ့။ ဒါေပတဲ့ ငါ့ကို နင္ရွာရတဲ့ပိုက္ဆံေတြ အကုန္ေပးရမွာေတာ့ သိလား..........."
"ေပးပါ့မယ္ဗ်ာ။ ဒါေတာ့မေျပာေတာင္ေပးမွာပါ။ ဒါေပတဲ့ က်ဳပ္ကိုခင္ဗ်ားနဲ႔ ရပ္သိရြာသိျဖစ္ေနေတာ့ ဘယ္သူကယူ၀ံ့မွာလဲဗ်။ က်ဳပ္ကႀကိဳက္ပါတယ္ သြားေျပာရင္ အေၾကာင္းမသိေတာ့ ပါးခ်လႊတ္မွာေပါ့။ ဒီေတာ့ ကိုယ္နိုင္တဲ့အထဲက တေယာက္တေယာက္နဲ႔ ခင္ဗ်ားပဲၾကည့္ေျပာေပးပါလားဗ်"
ဟု အသားလို၍ အရိုးေတာင္းလုိက္ျခင္းေၾကာင့္ မယ္ေဒြးကလည္း မိမိနုိင္သူဆုိ၍ မယ္သြဲ႔တဦးကိုသာ ၾကည့္၍ျမင္သည့္အေလွ်ာက္....."
"ေအးကြာ-ငါလဲတျခားေတာ့ သြားရွာမေပးတတ္ဘူး။ နင္လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ မယ္သြဲ႔ေလးကို ငါေျပာေပးမယ္ေလ။ ယူမလား........."
ဟု စကားစထြက္လာလွ်င္ပင္-
"ဟင္-ဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေျပာတတ္မလဲ မမယ္ေဒြးရ။ ခင္ဗ်ားက သူ႔ကိုယူဆိုရင္ ယူရမွာဘဲေလ"
ဟု ဘိုးခ်စ္ဦးက ေျပာလိုက္၍-
"ေအးပါဟာ သူ႔ကိုဘဲယူပါ ငါေျပာေပးပါ့မယ္"
ဟု တာ၀န္ခံသည္တြင္
"ဒီလုိဆို ခင္ဗ်ားဘဲမယ္သြဲ႔ကိုေျပာေပးေလ။ က်ဳပ္ေတာ့မေျပာခ်င္ဘူး"
ဟု စူဠလိပ္မာယာမ်ိဳး လုပ္ေနျပန္ေသာေၾကာင့္ အရူးအေပါႀကီးမယ္ေဒြးမွာ မယ္သြဲ႔အားဘိုးခ်စ္ဦးကိုယူရန္ နားခ်ေပးသျဖင့္ မယ္သြဲ႔ကလည္း အတြင္းႀကိတ္ၿပံဳးကာ-
"က်မေတာ့ ဘာသိမလဲေလ။ မမေဒြးေၾကနပ္သလိုစီမံတာခံရမွာေပါ့"
ဟု ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဘုိးခ်စ္ဦးႏွင့္မယ္သြဲ႔တို႔မွာ မယ္ေဒြးအသိအျမင္ ခ်စ္ခင္စံုမက္သူမ်ား ျဖစ္လာၾကျပန္ေလေတာ့၏။
သို႔ႏွင့္ မယ္သြဲ႔၏မိခင္မႀကီးမွုန္ မယ္သြဲ႔၊ ဘိုးခ်စ္ဦးတုိ႔မွာ မယ္ေဒြးကိုလည္း ၾကင္ၾကင္နာနာေစာင့္ေရွာက္ခါႏွင့္ သူ႔အလိုလုိက္၍ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ကိုေဆာင္ရြက္ေနၾကရွာေလရာ မယ္ေဒြးမွာလည္း နတ္ကေတာ္ႀကီးေဒၚဆီဘူးလွည့္စားသည့္ ပိုက္ကြန္တြင္ အမိႀကီးမိ၍ အၿငိႀကီးၿငိကာ ဘိုးခ်စ္ဦးရွာစာ ေဖြစာထည္းမွ ႏွစ္ႀကိမ္တိတိ နတ္ကႏၷားေပးၿပီးသည့္အခ်ိန္အခါသို႔ ေရာက္လာေလ၏။
ဘိုးခ်စ္ဦးမွာ မိမိနွင့္မယ္သြဲ႔တုိ႔ လူသိရွင္ၾကား အၾကင္လင္မယားအျဖစ္ေပါင္းသင္းေနထုိင္ရန္မွာ မယ္ေဒြးအားနတ္ႀကိဳက္ေအာင္ နတ္ကပ္ေဆးတိုက္ရန္ သံုးႀကိမ္နတ္ကႏၷားေပးၿပီးမွ ကိစၥၿပီးနုိင္မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဒၚဆီဘူးလိမ္လည္လွည့္ျဖား ညာလွိုင္းစားေနမွန္းသိလွ်က္ႏွင့္ပင္ မယ္ေဒြးအလုိအတိုင္း သံုးႀကိမ္ သံုးခါ နတ္ကႏၷားေပးစရာေငြမ်ားကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစားရွာေဖြလွ်က္ အထက္အခါမ်ားကထက္ နယ္ေတြသို႔ထြက္၍ ေျမြျပပြဲမ်ားကို မရပ္မနားလွည့္လည္ျပသလာရသည္အေလွ်ာက္ အိမ္သို႔တစ္ႀကိမ္တစ္ေခါက္ ေခတၱျပန္ေရာက္သည္တုိင္ေအာင္ ရက္ၾကာၾကာမနားဘဲ တသြားထဲသြား၍ေနေလေတာ့၏။
ယင္းသို႔ ဘိုးခ်စ္ဦးမွာ ေငြရဘို႔အတြက္ကိုသာ အေရးတႀကီးလံုးပမ္း၍ေနရရွာေသာေၾကာင့္ ဦးေပတိုးမွာေသာ အလုပ္ႏွင့္ပတ္သက္သမွ် ကတိစကားမ်ားကိုပင္ သတိမထားနိုင္ေအာင္ရွိေလ၏။ ပြဲျပသေသာ လက္ရွိေျမြမ်ားအနက္ အလွဆံုး အႀကီးဆံုး အဆိုးဆံုးႏွင့္ လူႀကိဳက္အမ်ားဆံုးျဖစ္ေသာ "ငန္း၀ါၾကား"ႀကီးမွာ ရက္ေစ့မွန္းမသိေစ့လာေလ၏။ ဘိုးခ်စ္ဦးကား လူႀကိဳက္အမ်ားဆံုးျဖစ္ေသာ ထိုေျမြႀကီးကို ရက္ေစ့ေတာ့မည္ဟု သတိမထားမိဘဲ ေျမြပြဲမ်ားတြင္ အထူးစိတ္၀င္စားစြာ ျပသလာခဲ့သေလာက္ ပရိသတ္မ်ားကလည္း အျခားေသာေျမြမ်ားထက္ အဆိုပါ ငန္း၀ါၾကားႀကီးကိုသာ တမ္းတမ္းစြဲျဖစ္ေနၿပီး ငန္း၀ါၾကားႀကီးမပါလွ်င္ပင္ ဘိုးခ်စ္ဦး၏ေျမြျပပြဲႀကီး ပ်က္စီးရေတာ့မည္ကဲ့သို႔ရွိေနေလ၏။
သို႔ႏွင့္ ဘိုးခ်စ္ဦးမွာ ေငြရဘို႔ေလာဘေဇာႏွင့္ အဆက္မျပတ္ ျပသလာခဲ့ေလရာမွ တေန႔ေသာည ဘိုးခ်စ္ဦးအိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ ငန္း၀ါၾကားႀကီးသည္ သူ၏ပခ်ဳပ္ထဲမွ တလွုပ္လွုပ္တရြရြႏွင့္ ထြက္လာၿပီး ဘိုးခ်စ္ဦးအနီးသို႔ ေလွ်ာတိုက္ခါေရာက္၍လာၿပီး အနီးသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ လူတရပ္စာမွ်ျမင့္ေသာ ပါးပ်ဥ္းႀကီးကိုေထာင္ခါ ဘိုးခ်စ္ဦးကို စိမ္းစိမ္းပါေအာင္ၾကည့္ေနရာမွ ေျမြႀကီးပါးပ်ဥ္းေနရာတြင္ လူကဲ့သို႔သ႑န္ေပၚလြင္ၿပီး ေစာေစာကေျမြေခါင္းႀကီးမွာလည္း မ်က္ေထာက္နီနီႏွုတ္ခမ္းၿပဲၿပဲ လူတဦး၏ဦးေခါင္းပံုျဖစ္သြားကာ ေခါင္းတြင္လည္း ရွာနီစကို နွစ္ဘက္မိတ္ခ်၍ေပါင္းလွ်က္ လက္ႏွစ္ဘက္တြင္ သစ္ရြက္စိမ္းမ်ားကိုင္ကာ ဘိုးခ်စ္ဦးကို ခက္ထန္စြာ စူးစိုက္ၾကည့္လွ်က္ရွိေလ၏။
ဘိုးခ်စ္ဦးသည္လည္း အရိပ္ျမင္သျဖင့္ ထုိ႑န္ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနမိရာ အဆုိပါ အေပၚပိုင္းနတ္စိမ္းလိုလို ေအာက္ပိုင္းကေျမြ၏ကိုယ္နွင့္ေျပာင္းလဲေနေသာ ငန္း၀ါၾကားႀကီးသည္ အသံနက္ႀကီးကိုထုတ္ခါ-
"ေဟ့-ဆရာ ငါရက္ေစ့ေတာ့မယ္။ ေမ့ေနသလား"
ဟု တခြန္းထည္း ခပ္ထန္ထန္ႀကီးေျပာၿပီးေနာက္ နတ္စိမ္းလိုလိုအသြင္သ႑န္ေပ်ာက္ခါ ငန္း၀ါၾကားႀကီးအျဖစ္သို္႔ေျပာင္းလဲလွ်က္ သူ၏ပခ်ဳပ္ထည္းသို႔ ျပန္၀င္သြားသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရေလ၏။ ဘိုးခ်စ္ဦးလည္း ဤတြင္မွ အိပ္ရာကဖ်ပ္ခနဲလန္႔န္ိုးၿပီး ငန္း၀ါၾကားႀကီးအတြက္ လႊတ္ရန္ရက္နီးေတာ့ေၾကာင္း သတိရေလေတာ့၏။ "အင္း-ငါေမ့ေနလုိ႔သတိေပးတာဘဲ။ ဟုတ္ပါရဲ႕ ငါကလဲခုမွဘဲသတိရေတာ့တယ္။ ေၾသာ္ ဒီအကာင္ႀကီးနဲ႔ အင္မတန္စီးပြားျဖစ္ေနတာ လႊတ္ရမွာနွစ္ေျမာ-ေျမာဘဲေလ။ သူမရွိရင္ ဒါေလာက္လူႀကိဳက္မ်ားေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ရွိတဲ့ေျမြသံုးေကာင္နဲ႔ စပါးအံုးႀကီးဟာလဲ သင္လို႔ျပလို႔ေတာ္ေတာ္တိုးေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့လဲ သူတို႔ကို လူႀကိဳက္နည္ေနေတာ့ အခက္သားဘဲ" ဟု တေယာက္ထဲေတြး၍ ႏွစ္ေျမာေနမိေလ၏။
ထုိ႔ေနာက္ ငန္း၀ါၾကားႀကီး၏ ရက္မ်ားကိုေရတြက္ၾကည့္ရွုရာ ေနာက္ထပ္ေလးရက္သာ က်န္ေတာ့သည္ကိုေတြ႔ရေလ၏။ ဤတြင္မွအခက္ႀကံဳေခ်ၿပီ။ ဤၿမိဳ႕ဤဇာတ္ရံုတြင္ ကျပရန္ေၾကာ္ျငာထားသည္မွာ ငါးညတိတိျဖစ္ေလရာ ထိုငါးညအနက္မွ ေနာက္ဆံုးတညမွာ အထူးျပသရန္ေၾကာ္ျငာထားမိရံုမက ထိုညအဘို႔မွာ ရံု၀င္ခကိုလည္း ေလးပဲကတက်ပ္အထိ သံုးစားထားကာ တတ္သမွ်ပညာကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ျပသမည့္ အထူးပြဲႀကီးျဖစ္၍ ၿမိဳ႕ေပၚတြင္မက တနယ္လံုးက လူႀကီးလူေကာင္းမ်ားကိုပါဘိတ္ၾကားျပသရန္ လက္မွတ္မ်ား ေရာင္းခ်ထားၿပီျဖစ္ရကား ထုိညအဘို႔ရရမည့္ ၀င္ေငြမွာလည္း အနည္းဆံုးငါးရာေလာက္ရွိမည္ျဖစ္လွ်က္ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ား အရာရွိမ်ားထံမွလည္း ဂုဏ္ထူးေဆာင္လက္မွတ္မ်ား ဆုတံဆိပ္မ်ားရရွိဦးမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထုိညျပရက္ကို မစြန္႔ပစ္ရက္နုိင္ေအာင္ ရွိေလ၏။
ဤတႀကိမ္ နယ္ထြက္လာမွလည္း မိုးေလဖ်က္၍ ကျပရက္ေကာင္းစြာမရခဲ့သည္ႏွင့္ မိမိထံတြင္ ေငြႏွစ္ရာေလာက္မွ်သာရေသးသည္ျဖစ္ရာ မိမိျပန္သြား၍ အသံုးလိုသည့္ေငြမ်ားမွာ မယ္ေဒြးေနာက္ဆံုး နတ္ကႏၷားေပးေရးအတြက္ႏွင့္ နတ္ႏွင့္လက္ထပ္ဘို႔ အျခားသူသံုးျဖဳန္းလိုရာသံုးျဖဳန္းဘို႔ စုစုရရေငြငါးရာေလာက္ မွန္းထားၿပီး မယ္သြဲ႔ႏွင့္မိမိတုိ႔လူသိရွင္ၾကားညားၾကၿပီး ေအးေအးအနားယူကာ စားေသာက္ေနထိုင္ၾကရာက ငါးရာႏွစ္ခုေပါင္းတေထာင္ေလာက္ရမွသာျဖစ္မည္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးပြဲကို အထူးအားခဲထားရျခင္းျဖစ္ေလ၏။
ျပရေသာ္ ေတာ္ေလမလား မေတာ္လားဟု အခါမ်ားစြာ ခ်င့္ခ်ိန္ရင္းႏွင့္ပင္ ပြဲေလးရက္က ကုန္မွန္းမသိကုန္လာခဲ့ၾကၿပီး ေနာက္ဆံုးညသို႔ ၿဗံဳးကနဲ ေရာက္လာေတာ့သည္တိုင္ေအာင္ ဘိုးခ်စ္ဦးမွာ မဆံုးျဖတ္နိုင္ေသးဘဲရွိေလ၏။ သို႔ႏွင့္ ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္၍ ဇာတ္ရံုတြင္ဓာတ္မီးမ်ား လင္းထိန္ၿပီး ရံုထဲသို႔လူေတြ၀င္စျပဳေနသည္တုိင္ေအာင္လည္း ငန္း၀ါၾကားႀကီးျပေရးမျပေရး ဆံုးျဖတ္ျခင္းမျပဳနုိင္ေသး။ သို႔ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးျပပြဲခ်ိန္ေစ့၍ ဇာတ္ခံုေရွ႕သို႔ထြက္ခဲ့ရေသာအခ်ိန္အထိ ဘိုးခ်စ္ဦးစိတ္ဒိြဟျဖစ္ေနလွ်က္သာ လက္ရွိေျမြႀကီး ေျမြငယ္ အသြယ္သြယ္တို႔ႏွင့္ အဆက္မျပတ္ကစားျပသေနေလေသးရာ ပရိသတ္အမ်ားလည္း အထူးသျဖင့္ ႀကိဳးစားအသံုးေတာ္ခံသေလာက္ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္လက္ခုတ္တီး၍ ၾသဘာႀကီးေပးလွ်က္ရွိၾကေလ၏။ သို႔ႏွင့္ျပေနၾကေျမြမ်ားႏွင့္ တခါတရံမွ ပြဲထုတ္ဘူးသည့္ေျမြမ်ားကိုပါ တေကာင္ၿပီးတေကာင္ ဆက္ခါဆက္ခါ ကစားျပေနရာက အခ်ိန္တ၀က္က်ိဳးလာေသာအခါ တေထာင့္က ပရိသတ္မ်ားမွာ"ငန္း၀ါၾကားႀကီး မျပေသးဘူးလား။ ခါတိုင္းဆိုရင္ ငန္း၀ါၾကားၾကီးကို မ်ားမ်ားျပတယ္။ ဒီညဘာျပဳလို႔ မထုတ္ေသးသလဲ" ဟု တေယာက္တေပါက္ ပါးစပ္ဆူစ ပူစ ျပဳလာၾကေလ၏။
ဘိုးခ်စ္ဦးကား မျပဘဲျဖစ္လွ်င္လည္းျဖစ္ေစေတာ့ဟု ငန္း၀ါၾကားႀကီးကို ေပကပ္ခ်န္ထားခဲ့သည္ျဖစ္ရာ ယခုမွာမူမျပလၽွင္ မေနသာေတာ့ေသာအေျခသို႔ ေရာက္လာေၾကာင္းသိရသျဖင့္ ပရိသတ္မ်ားအဆူၿငိမ္သြားေစျခင္းငွာ-
"တဆိတ္သည္းခံၾကပါခင္ဗ်ာ။ ငန္း၀ါၾကားႀကီးကို ဒီညအတြက္ အထူးျပရမွာျဖစ္လို႔ ေနာက္ဆံုးခ်န္ၿပီးမွ အားရပါးရႀကီးျပမယ္လုိ႔ပါ။ မျပမွီဆုတံဆိပ္မ်ားလဲ ခံယူထားခ်င္ပါေသးတယ္ခင္ဗ်ာ"
ဟု ေျပာလိုက္မွ ပရိသတ္မ်ား ၿငိမ္သြားေလ၏။ ထိုခဏ၌ဇာတ္ခံုအတြင္းဘက္ရွိ ပခ်ဳပ္နက္အတြင္းမွ ငန္း၀ါၾကားႀကီးသည္ ရႊီကနဲ ရႊီကနဲ ႏွစ္ခ်က္သံုးခ်က္ဆက္ခါ မတြန္စဘူးတြန္သံေပးလိုက္လွ်င္ ဘိုးခ်စ္ဦးမွာ အထူးသျဖင့္ စိတ္ေလးလွ်က္ မ်က္ႏွာအနည္းငယ္ ပ်က္သလုိလိုျဖစ္သြားသည္ကို ဘိုးခ်စ္ဦး၏တပည့္ကေလးေမာင္ေအးသည္ ဇာတ္ခံုေဘး ကားလိပ္ၾကားမွေန၍ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ မိမိဆရာဘိုးခ်စ္ဦးအတြက္ အေၾကာင္းမဲ့ စိတ္ေလးသြားမိေလ၏။
ထို႔ေနာက္ကား ၾကြလာေသာမင္းပရိသတ္မ်ားထံမွ ဆုတံဆိပ္ဂုဏ္ထူးေဆာင္လက္မွတ္မ်ားကိုခံယူၿပီး ငန္း၀ါၾကားႀကီးကိုျပသရန္ ျပင္ဆင္ရေလ၏။ ဘိုးခ်စ္ဦးမွာ လက္မွတ္ေရာင္းခေငြမ်ား ဆုတံဆိပ္မွစ၍ အဘိုးတန္ပစၥည္းမ်ားထည့္ထားေသာ ေသတၱာကေလးကို တပည့္ေမာင္ေအးလက္သို႔အပ္ခါ-
"ကဲ-တပည့္ေရ။ ဒီဟာကေလး ေကာင္းေကာင္းသိမ္းထားကြာ တကယ္လုိ႔ ငါတစံုတခုျဖစ္ေတာင္မွ ဒီေသတၱာကေလးကို မယ္သြဲ႔နဲ႔မမယ္ေဒြးတို႔ဆီေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးပါ။ ေဟာဒီလြယ္အိတ္ထဲကဟာေတြကေတာ့ မင္းသိတဲ့အတိုင္း ေျမြဆိပ္ေျဖေဆး ေျမြႏုိင္ေဆးေတြေနာ္။ ငါ့တပည့္လဲ ဆရာ့နည္းေတြအေတာ္ရေနမွဘဲ အထူးမွာစရာမလုိပါဘူး။ အေရးဆိုရင္ဘယ္လုိလုပ္ရမယ္ဆုိတာေတြ အသိဘဲမဟုတ္လား"
ဟု မွာၾကားေနေလရာ တပည့္ေမာင္ေအးမွာ မိမိဆရာအတြက္ စိတ္ေလးသည္ထက္ေလးလာရွာေတာ့၏။"ဆရာ-ဆရာ ဒီညဘာျဖစ္ခ်င္လို႔ပါလိမ့္ေနာ္" ဟု ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္စဥ္းစားမိကာ အေရးရွိလွ်င္ မိမိဆရာအတြက္ အသက္ကိုစြန္႔ရန္ သႏၷိဌာန္ခ်ထားမိေလ၏။
ထုိညအဘို႔ေျမြမ်ားကား အေတာ္ထူးျခားေနေလ၏။ တႀကိမ္မွ်မတြန္ဘူးေသာ ငန္း၀ါၾကားႀကီးမွာ သံုးခါတိတိတြန္သံေပးလ်က္ အျခားေသာေျမြကေလး ေျမြႀကီးအသီးသီးတို႔မွာလည္း မၾကာခဏတျပစ္ျပစ္ႏွုင့္ ေခ်းပါခ်ေနသည္ကိုေတြ႔ျမင္ေလ၏။ အလမၸါယ္ဆရာတို႔၏အေရးအႀကီးဆံုးေသာ အထိမ္းအမွတ္တခုမွာ ျပသေနစဥ္ ေျမြေခ်းပါမူ ရြာသူႏွင့္အပမွီကာ မိစၦာနတ္မ်ားအေႏွာက္အရွက္ျပဳလုိေၾကာင္း သိနိုင္သည္ျဖစ္ရာ ဘိုးခ်စ္ဦးမွာ အထူးစိတ္ေလးေနရွာ၏။ သို႔ရာတြင္ မိမိမွာ သာမာန္ေျမြဆရာမ်ိဳးတို႔ထက္ ထက္ျမတ္စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သူျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္သူျဖစ္သည္တေၾကာင္း မႏၱာန္ေကာင္း မႏၱယားေကာင္း ေဆး၀ါးအေဆာင္ လက္ဖြဲ႔ေကာင္းမ်ားကို လက္ကိုင္ရထားသူျဖစ္သည္တေၾကာင္း ထုိညအဘို႔ ငန္း၀ါၾကားႀကီးကို ပြဲမထုတ္၍လည္း မျဖစ္ေတာ့သည့္အျပင္ မယ္သြဲ႔ႏွင့္မယ္ေဒြးတုိ႔၏ အေရးကိုလည္း အျမန္ၿပီးျပတ္ေစျခင္းငွာ ဤတႀကိမ္အိမ္အျပန္တြင္ ေငြသားတေထာင္နီးပါး ပါမွျဖစ္ေတာ့မည္ေၾကာင့္တေၾကာင္း ငန္း၀ါၾကားႀကီးလႊတ္ရက္ေစ့ေသာ္လည္း ဤေန႔တေန႔ႏွင့္ေတာ့ အေၾကာင္းမထူးတန္ရာ ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္သည္တေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ပရိသတ္ပြဲေတာင္းသည့္အေလ်ာက္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္တြင္ ေျမြပခ်ဳပ္ႀကီးကို ဇာတ္ခံုေရွ႕သို႔ဆြဲထုတ္လာေလရာ တပည့္ေမာင္ေအးမွာလည္း အေရးႀကီးေသာ ေဆး၀ါးလက္ဖြဲ႔မ်ားကုိေဆာင္ကာ ဆရာ့အနီးမွ ထက္ခ်ပ္မကြာရပ္ၾကည့္ေနရွာေလ၏။
ဘိုးခ်စ္ဦးလည္း ထံုးစံအတိုင္း တီး၀ိုင္းကို နတ္ဒုိးတီးေစၿပီး ရြတ္ေနက် ဂါထာမႏၱာန္မ်ားကို ဥံဳ-ခံ၍ရြတ္ဘတ္မန္းမွုတ္ခါ ေျမြပခ်ဳပ္ကိုဖြင့္လ်က္ တခ်က္ ႏွစ္ခ်က္လက္ႏွင့္ပုတ္၍ဆြေပးလိုက္ရာ ပခ်ဳပ္တြင္းမွ ငန္း၀ါၾကားႀကီးမွာ ရွဴးကနဲေဒါထကာ လူတရပ္စာမွ်ရွိေသာ ပါးပ်ဥ္းႀကီးျဖင့္ေထာင္ျပၿပီး လွ်ာႏွစ္ခြကေလးကို မၾကာခဏထုတ္ခါ စိမ္းစိမ္းၾကည့္၍ ေနေလ၏။ ဘုိးခ်စ္ဦးမွာ ခါတိုင္းလိုပင္ေျမြကို ပါးပ်ဥ္းေထာင္ေစသည္တိုင္ေအာင္ ယခုအႀကိမ္ျမင္ရပံုကား ပကတိငန္း၀ါၾကားႀကီး ပါးပ်ဥ္းေထာင္ေနသည္ဟုမထင္ အိမ္မက္တြင္ေတြ႔ရသည့္အတိုင္း ရွာနီစႏွစ္ဘက္မိတ္ခ်ေပါင္းထားေသာ နတ္စိမ္းနတ္၀ါးတစ္ဦးက စူးရွခက္ထန္စြာၾကည့္ေနသည္ဟု ထင္မိျမင္မိသျဖင့္ ရုတ္တရက္ က်ီးတိေၾကာင္ေတာင္ျဖစ္ေနမိေလ၏။
ေနာက္မွ စိတ္ကိုအျမန္တင္းလိုက္ခါ ငန္း၀ါၾကားႀကီးကို နွစ္ႀကိမ္သံုးႀကိမ္မွ် ဟန္မပ်က္ ေပြ႔ယူေမွ်ာက္ခ်ီကစားလိုက္လွ်င္ ပရိသတ္မ်ားကား တအံုးအံုး တရံုးရံုးသေဘာက်သြားၿပီး လက္ခုပ္လက္၀ါးတီး၍ ေကာင္းခ်ီးေပးၾကသည္တုိင္ေအာင္ ဘုိးခ်စ္ဦးစိတ္တြင္ ဤတစ္ႀကိမ္ေျမြႀကီးကိုင္ရသည္မွာ ခါတိုင္းထက္ပိုမိုေလးလံေနသည္ထင္ရံုမက ေျမြႀကီးကိုေမွ်ာက္ခ်ီေပြ႔ကိုင္လုိက္တိုင္းပင္ ရွာနီစေပါင္းထားေသာ နတ္စိမ္းေကာင္ႀကီးကိုသာ ထိကိုင္ေနသလိုထင္မိလွ်က္ လက္ေနလက္ထားမ်ားပင္ တခါတခါလြဲမွားသြားမိေလေတာ့၏။
ပရိသတ္တုိ႔ကား သေဘာက်သေလာက္ ၾသဘာလက္ခုပ္ေတြ ခ်ီးေျမွာက္ေနၾကသည္တုိင္ေအာင္ အနားကတပည့္ေမာင္ေအးမွာ ဆရာျဖစ္သူ အတိမ္းအေရွာင္ လက္ေနလက္ထား မၾကာခဏမွားေနသည္ကိုျမင္ရေသာေၾကာင့္ နဂိုကစိတ္ေလးရာတြင္ ထပ္မံစိတ္မေကာင္းစရာႀကံဳေနကာ အေရးဆုိလွ်င္ အဆင္သင့္ကူညီနိုင္ေအာင္ အေဆာင္ေဆးမ်ားကို တင္းၾကပ္စြာဆုပ္ကိုင္ထားမိေလ၏။ ထိုခဏ၌ ဒုတိယအႀကိမ္ ဘုိးခ်စ္ဦးႏွင့္ငန္း၀ါၾကားႀကီးလွည့္ပတ္ကစားရာမွ-
"ေအာင္မယ္ေလးဗ်"
ဟု ေအာ္ေသာ ဘိုးခ်စ္ဦးအသံႏွင့္ ေျခသလံုးၾကားမွ ေလွ်ာခနဲျဖစ္သြားေသာ ငန္း၀ါၾကားႀကီးကို ျမင္ရသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ေမာင္ေအးမွာ ( ဟိုက္ ) ဟုေအာ္ၿပီး ေျမြႀကီးကို ေဆးအင္းႏွင့္ေပါက္လိုက္ၿပီး အၿမွီးဖ်ားကိုလည္း ေဆးေၾကာ့ကြင္းႏွင့္စြပ္ထားလုိက္ရာ ေျမြႀကီးမွာစူးိုင္မ၀ါးေသာအသံႏွင့္ ဟစ္ေအာ္ကာ လူးလွိမ့္ေနရာက ေဒါသခက္ထန္စြာနွင့္ အနီးတြင္ရုတ္တရက္လဲေနေသာ ဘိုးခ်စ္ဦးအား အညွိဳးႀကီးႏွင့္လက္စားေခ်ဘိအလား ေျခသလံုးနွစ္ဘက္ကို ဆက္ခါဆက္ခါ တအားေပါက္ၿပီးမွ ပါးပ်ဥ္းႀကီးသိမ္းကာ ဘုိးခ်စ္ဦးေျခရင္းမွာပင္ အဆံုးစြန္ၿငိမ္သက္သြားရွာေလ၏။ အမယေလးဗ်ဟု တခြန္းတည္း ခပ္အုပ္အုပ္ေအာ္ၿပီး လူးလွိမ့္ေနေသာ ဘိုးခ်စ္ဦးမွာလည္း ေျမြႀကီးၿငိမ္သြားသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ တက္ိုယ္လံုးမွာ မီးေသြးတံုးတမွ် မဲေမွာင္သြားၿပီး တဟင္းတဟင္း ညည္းညဴလွ်က္ရွိေတာ့၏။
စကၠန္႔ပိုင္းမွ်ျဖစ္ေသာ အခ်ိန္ကေလးအတြင္းတြင္ ျဖစ္ပ်က္လုိက္ေသာ ထုိအျဖစ္အပ်က္မွာ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္မ်ားတြင္ ရုတ္တရက္ေသာ္ ေၾကာင္တက္တက္ျဖစ္ၿပီးမွ တရံုးရံုးတအံုးအံုးႏွင့္ရုတ္ရုတ္ရက္ရက္ျဖစ္ခါ ထိတ္လန္႔တၾကားေျပးလႊားစျပဳလာေတာ့၏။ တပည့္ေမာင္ေအးကား ဆရာကိုေပြ႔ထူထားၿပီး အေျဖေဆးမ်ားႏွင့္ ႀကိဳးစားျပဳစုလွ်က္ရွိရာ တရံုလံုးရွိပရိသတ္မ်ား ေျပးလႊားဆူပူေနၾကသည္ကိုပင္ သတိမထားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရွိေလ၏။
"ဆရာ-ဆရာ- ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲဆရာရဲ႕"
ဟု ဘိုးခ်စ္ဥ္ီးနားနားကပ္ခါေမး၍-
"ေမာင္ေအး-ေမာင္ေအး ဆရာ့အတြက္ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ေတာ့။ လက္လြန္ကုန္ၿပီကြဲ႔။ က်န္တဲ့ေျမြေတြကို ေဆးအင္းနဲ႔ ျမန္ျမန္ခ်ဳပ္ထားလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေအးရဲ႕။ ဆရာ့အတြက္ ငါ့တပည့္ ေဆာင္ရြက္ရမဲ့ ကိစၥကေတာ့ ဆရာ့ေသတၱာကေလးကို မမယ္ေဒြးနဲ႔မယ္သြဲ႔တုိ႔လက္ေရာက္ေအာင္သြားေပးလိုက္ေပေတာ့ကြယ္။ ေအာ္ ေလာဘ ေလာဘ-ေလာဘေၾကာင့္ မွားၿပီအဘေရ။ အဘမွာစကား ကၽြန္ေတာ္သတိမထားမိဘဲ ေလာဘေဇာဆြဲငင္မွုေၾကာင့္ "နတ္ႏွင့္နဂါး မလွဲ႔စားနဲ႔" ဆုိတဲ့ အဘဆံုးမစကားကို နားမေထာင္မိလုိ႔ မွားၿပီအဘရဲ႕"
ဟု ေျပာဆုိညည္းညဴကာ ေနာက္ဆံုး၌ အၿငိမ္ႀကီးၿငိ္မ္သြားေတာ့သျဖင့္ တပည့္ေမာင္ေအးမွာ က်န္ေသာေျမြမ်ားကို ကဗ်ာကရာ ေျခခ်ဳပ္ေဆးႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားလုိက္ရ၍ ဘိုးခ်စ္ဦး၏အေလာင္းကို ေကာင္းစြာ ျပင္ဆင္သၿဂိဳဟ္ၿပီးေနာက္ တရြာတြင္ က်န္ရစ္ရွာေသာ မမယ္ေဒြးႏွင့္မယ္သြဲ႔တို႔အား သြားေရာက္အေၾကာင္းၾကားကာ ပစၥည္းေသတၱာကေလးကို သစၥာရွိေသာ တပည့္ကေလးျဖစ္သည့္အားေလွ်ာ္စြာ လက္ထိလက္ေရာက္ ေပးအပ္လုိက္ရရွာသည္တြင္ က်န္ရစ္သူ အရူးအေပါႀကီးမယ္ေဒြးနွင့္ဘုိးခ်စ္ဦး၏ခ်စ္သူကေလးမယ္သြဲ႔တုိ႔မွာ ကံဆိုးရရွာသူ ဘု္ိးခ်စ္ဦးအတြက္ မ်က္ေရမစဲနုိ္င္ေအာင္ ရွိရွာၾကေလေတာ့သတည္း။
************************************************************************************
ၿပီး၏။
by facebook page