ေျမြေဆးဆရာႀကီးႏွင့္ ေျမြကိုက္ခံရေသာ လူနာ

ရန္ကုန္ျမိဳ႔ ဟံသာ၀တီ ကမၼ႒ာန္းတိုက္ႀကီး၏ ပထမဦးဆံုးေသာ ပဓာန မဟာနာယက၊ ရွမ္းရြာ စင္ျပြမ္းကုန္း ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဦးဂႏၶမာ-က လူတို႔၏ ၀ိပႆနာဉာဏ္အျမင္ အဆင့္ဆင့္တိုးတက္လာပံုကို ေျမြေဆးအတတ္၌ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ေျမြေဆးဆရာႀကီးက ေျမြကိုက္ခံရေသာ လူနာအား ကုသပံု ဥပမာ ပံုျပင္ျဖင့္ ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။ ပံုျပင္မွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။

တရံေရာအခါ ရြာႀကီးတရြာတြင္ေျမြေဆးကုအတတ္၌ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာေသာ ေျမြေဆးဆရာႀကီးတဦး ရွိသည္။ တေန႔ေသာအခါ ေျခမႏွင့္ ေျခညႇိဳးၾကား၊ ထို စိုးရိမ္စရာ အေကာင္းဆံုးေနရာကိုမွ ေျမြကိုက္ခံလိုက္ရေသာ လူနာတဦးအတြက္ လူနာရွင္မ်ားက ေျမြေဆးဆရာႀကီးကို လာေရာက္ပင့္ေဆာင္ၾကသည္။

ဆရာႀကီးက လူနာအိမ္သို႔ လိုက္ပါၾကည့္ရႈရာ လူနာမွာ လူမွန္းမသိ၊ သူမွန္းမသိ၊ သတိလစ္ေနသည္၊ အသက္ရွဴလည္း ရပ္ေနသည္။ လူေသေကာင္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဆရာႀကီးက ပထမဦးဆံုး ကုသျခင္းအေနျဖင့္ ကုသလိုက္ရာ လူနာသည္ အသက္ရွဴလာသည္။ ထိုအခါ လူနားရွင္မ်ားက-

ဆရာႀကီး၊ လူနာ အသက္ရွဴလာျပီ-ဟု အားပါးတရ ေျပာၾကသည္။ ဆရာႀကီးက-
ဟဲ့-အသာေနၾကဦး။ မင္းတို႔လူနာ အသက္ရွဴရံုသာ ရွဴေသးတာ။ ေျမြဆိပ္ေတြက ဘယ္ကမွ မက်ေသးလို႔ စိုးရိမ္ရေသးတယ္-ဟု ေျပာဆိုလိုက္သည္။

ဆရာႀကီးက ဒုတိယအႀကိမ္ ဆက္လက္ကုသလိုက္ျပန္ရာ လူနာမွာ လူးလိမ့္လာသည္။ ထိုအခါ လူနာရွင္မ်ားက-
ဆရာႀကီး လူနာ လူးလိမ့္လာျပီ-ဟု ၀မ္းသာအားရ ေျပာၾကားၾကျပန္သည္။ ဆရာႀကီးက-
ဟဲ့-အသာေနၾကဦး၊ မင္းတို႔လူနာ လူးလိမ့္ရံုသာ လူးလိမ့္ႏိုင္ေသးတာ၊ ေျမြဆိပ္ေတြ ဘယ္ကမွ မက်ေသးလို႔ စိတ္မခ်ရေသးဘူး-ဟု ေျပာျပန္သည္။

ဆရာႀကီးက တတိယအႀကိမ္ ဆက္လက္ကုသျပန္ရာ လူနာမွာ သတိရလာကာ မ်က္စိပြင့္လာသည္။ ထိုအခါ လူနာရွင္မ်ားက-
ဆရာႀကီး လူနာ သတိရလာျပီ မ်က္စိပြင့္လာျပီ-ဟု ၀မ္းပန္းတသာ ေျပာၾကျပန္သည္။ ဆရာႀကီးက-
ဟဲ့-အသာေနၾကဦး၊ မင္းတို႔လူနာ သတိရျပီး မ်က္စိပြင့္ရံုသာ ပြင့္ေသးတာ၊ ေျမြဆိပ္ေတြ ဘယ္ကမွ မက်ေသးလို႔ စိတ္မခ်ရေသးဘူး-ဟု ေျပာျပန္ပါသည္။

ဆရာႀကီးက စတုတၳအႀကိမ္ ဆက္လက္ကုျပန္ရာ ေျမြဆိပ္မ်ား ဦးေခါင္းမွ ခါးသို႔တိုင္ေအာင္ က်ဆင္းသြားပါေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဆရာႀကီးက-
မင္းတို႔လူနာ ဦးေခါင္းက ေျမြဆိပ္မ်ား ခါးတိုင္ေအာင္ က်သြားပါျပီ၊ နည္းနည္းေတာ့ သက္သာလာပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ ေျမြဆိပ္ေတြ က်န္ေသးလို႔ စိတ္မခ်ရေသးဘူး-ဟု ေျပာဆိုသည္။

ဆရာႀကီးက ပဥၥမအႀကိမ္ ဆက္လက္ကုျပန္ရာ ခါးမွ ေျမြဆိပ္မ်ား ဒူးဆိပ္သို႔တိုင္ေအာင္ က်ဆင္းသြားသည္။ ဆရာႀကီးက-
မင္းတို႔လူနာ ေျမြဆိပ္မ်ား ခါးမွ ဒူးဆစ္တိုင္ေအာင္ က်ဆင္းသြားပါျပီ။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ သက္သာလာပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္မခ်ရေသးဘူး-ဟု ေျပာဆိုျပန္သည္။

ဆရာႀကီးကဆ႒မအႀကိမ္ ဆက္လက္ကုသလိုက္ျပန္ရာ ေျမြဆိပ္မ်ား ဒူးဆစ္မွ ေျခခ်င္း၀တ္သို႔ တိုင္ေအာင္ က်ဆင္းသြားပါေတာ့သည္။ ဆရာႀကီးက-
မင္းတို႔လူနာ ေျမြဆိပ္မ်ား ဒူးဆစ္မွ ေျခခ်င္း၀တ္တိုင္ေအာင္ က်ဆင္းသြားပါျပီ။ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရမည့္ဘက္သို႔ နီးလာပါျပီ-ဟု ေျပာၾကားျပန္သည္။

ဆရာႀကီးက သတၱမအႀကိမ္ ဆက္လက္ကုသရာ ေျခခ်င္း၀တ္မွ ေျမြဆိပ္မ်ား ေျမြကိုက္ရာ အနာ၀သို႔ ေလွ်ာက်သြားပါေတာ့သည္။ ထိုအခါက်မွ ဆရာႀကီးက-
မင္းတို႔လူနာ ေျမြဆိပ္မ်ားအားလံုး ေလွ်ာက်သြားျပီ။ အသက္ခ်မ္းသာရာရျပီ။ စိတ္ခ်ရျပီ-ဟု ဆိုပါေတာ့သည္။ လူနာမွာလည္း ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာခ်မ္သာစြာျဖင့္ ထထိုင္ပါေတာ့သည္။

ထိုဥပမာပံုျပင္တြင္ ေျမြဆိပ္မႊန္၍ သတိလစ္ေနေသာ လူနာဟူသည္မွာ-
တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိမ်ား လႊမ္းမိုးေနေသာေၾကာင့္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာမွန္း မသိ၊ ကံ-ကံ၏အက်ိဳးကို မယံုၾကည္သည့္ အလြန္သနားစရာ ေကာင္းေသာသူကို ရည္ညႊန္းပါသည္။

အသက္ရွဴလာေသာ လူနာဟူသည္မွာ-
တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ တို႔ လႊမ္းမိုးေနေသာ္လည္း ရတနာသံုးပါးႏွင့္ ကံ-ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ ဒါနျပဳ၊ သီလေဆာက္တည္ေနသူကို ရည္ညႊန္းသည္။

လူးလွိမ္းလာေသာ လူနာဟူသည္မွာ-
တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိမ်ား လႊမ္းမိုးေနေသာ္လည္း သဒၶါတရားႏွင့္ ျပည့္စံု၍ ရေသ့၊ ရဟန္းျပဳကာ ဓူတင္တရားမ်ား ေဆာင္ျပီး က်င့္ၾကံေနသူကို ရည္ညႊန္းသည္။

သတိရ မ်က္စိပြင့္လာေသာ လူနာဟူသည္မွာ-
တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိမ်ား လႊမ္းမိုးေနေသာ္လည္း ရုပ္တရား၊ နာမ္တရားမ်ားကို ျမင္ေအာင္ ဘုရားဂူေက်ာင္းမ်ားတြင္ ခိုေအာင္းကာ ဘာ၀နာတရား အားထုတ္ေနေသာေၾကာင့္ ရုပ္တရား၊ နာမ္တရားမ်ားကို သိျမင္လာေသာသူကို ရည္ညႊန္းပါသည္။

ဦးေခါင္းမွ ေျမြဆိပ္ခါးသို႔ က်သြားေသာ လူနာဟူသည္မွာ-
ဘာ၀နာတရားမ်ားကို ဆက္လက္အားထုတ္ေသာေၾကာင့္ ေသာတာပန္ ျဖစ္သြားသူကို ရည္ညႊန္းသည္။

ခါးမွ ေျမြဆိပ္ ဒူးဆစ္သို႔ က်သြားေသာ လူနာဟူသည္မွာ-
ဘာ၀နာတရားမ်ာ းဆက္လက္အားထုတ္ေသာေၾကာင့္ သကဒါဂါမ္ ျဖစ္သြားသူကို ရည္ညႊန္းသည္။

ဒူးဆစ္မွ ေျမြဆိပ္ ေျခခ်င္း၀တ္သို႔ က်သြားေသာ လူနာဟူသည္မွာ-
တရားမ်ား ဆက္လက္အားထုတ္ေသာေၾကာင့္ အနာဂါမ္ျဖစ္သြားသူကို ရည္ညႊန္းသည္။

ေျခခ်င္း၀တ္မွ ေျမြဆိပ္ ေျမြကိုက္ရာ အနာ၀သို႔ေရာက္ျပီး ေျမြဆိပ္အားလံုး ေလွ်ာက်၍ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာသြားေသာသူ ဟူသည္မွာ-
အာသေ၀ါကုန္ခန္း၍ ရဟႏၲာျဖစ္သြားေသာသူကို ရည္ညႊန္းသည္။

အထက္ေဖာ္ျပပါ ေျမြေဆးဆရာႀကီးႏွင့္ ေျမြကိုက္ခံရေသာလူနာ-ပံုျပင္မွာ စင္ျပြမ္းကုန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက တရားအားထုတ္ေနေသာ ေယာဂီမ်ားကို ၀ိပႆာနာဉာဏ္အျမင္ အဆင့္ဆင့္တိုးတက္ေစရန္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္စဥ္က ဥပမာျပေသာ ပံုျပင္ျဖစ္ပါသည္။
လူနာအေျခအေန အဆင့္ဆင့္ ေကာင္းမြန္လာပံုႏွင့္ ၀ိပႆနာဉာဏ္အျမင္ အဆင့္ဆင့္ တိုးတက္လာပံုတို႔ကို ႏႈိင္းယွဥ္၍ ဥပမာျပထားပါသည္။
( ပင္လံုခြန္)