"ေလွကားတ၀က္ ....မီးအပ်က္၀ယ္"

ဘဝမွာ မွတ္မွတ္ရရ ပရေလာကသားေတြနဲ့ ၾကံဳေတြ့ခဲ့ဘူးတာကေတာ့ က်ြန္မ အသက္ (၁၆) ႏွစ္ေလာက္တုန္းကေပါ့။   အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ြန္မရဲ့ ဖြားဖြားႏွာေခါင္း ခြဲစိတ္ကုသမွဳခံယူဖို့အတြက္ ရန္ကုန္၊ တာေမြၿမိဳ့နယ္ထဲက ေဆးရံုတခုမွာ တက္ရတယ္။ အခုေၿပာၿပခ်င္တဲ့  ဇာတ္လမ္းက ေဆးရံုမွာ အဖြားကို လူနာေစာင့္ရင္းနဲ့ ၾကံဳရဆံုရတာပါ။

          အဖြား ေဆးရံုတက္ခ်ိန္မွာ က်ြန္မရဲ့ ဖခင္က သူ႕ေယာကၡမ၊ က်ြန္မဖြားဖြားကို သူတာဝန္ယူ ညအိပ္ေစာင့္ေပးမယ္ဆိုျပီး က်န္ခဲ့တယ္။ ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ အမ်ိဳးသမီးလူနာကို အမ်ိဳးသား လူနာေစာင့္ ထားခြင့္မရွိေပမယ့္ က်ြန္မ ဖခင္ ဘယ္လိုနည္းနဲ့ ခြင့္ၿပဳခ်က္ ရခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဒီေနရာမွာ ေရးၿပဖို့ မလိုအပ္ဘူး ထင္လို့ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ပါ့မယ္။

        အဖြား ရတဲ့အခန္းက ေဆးရံုရဲ့ ဒုတိယထပ္ေထာင့္စြန္းအက်ဆံုး အခန္းပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အေပၚ

ထပ္ကပ္လ်က္ အခန္းကလည္း လူနာမရွိဘူး။ ေအာက္ထပ္ကေတာ့ ေဟာခန္းၾကီးေပါ့ေနာ္။ ေဘးခန္းေတြမွာလည္း လူမရွိဘူးေလ။ ဒီလိုနဲ႕ အဖြားခြဲစိတ္ခန္းထဲကထြက္လာေတာ့ အခ်ိန္က ညေန(၆) နာရီခြဲ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္ေတာ့ ရွိေနပါၿပီ။ ေမွာင္ရိပ္ပ်ိဳးေနၿပီဆိုေတာ့ က်ြန္မရဲ့ အေမရယ္၊ အေဒၚရယ္ကလည္း

အိမ္ကိုၿပန္ေရာေပါ့။ အေဖပဲ ေစာင့္ေပးေနတာ။  ေမ့ေဆးၿပယ္ၿပီး သတိရတဲ့အခ်ိန္မွာ အဖြားက ၿပဴတင္းေပါက္နားမွာဆိုေတာ့ အျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္ျပီး က်ြန္မရဲ့ အေဖကို......

         "ဟဲ့ေမာင္ျမင့္ေ႒း ဓာတ္မီးတိုင္ကလူတေယာက္ခိုစီးေနတလိုပဲ လႈပ္ေနတယ္" လို့ေၿပာတယ္။

အေဖလည္းေတြ႕တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခြဲခန္းထဲက ထြက္လာကာစမို့ (Surgical Stress) နည္းနည္း ရွိေနတဲ့ အဖြား စိတ္ေၿခာက္ၿခားၿပီး အားငယ္ေနမွာ စိုးရိမ္တာေၾကာင့္

            "မဟုတ္ပါဘူး။ အေမကလည္းခြဲျပီးခါစမို႕စိတ္ထင္တာပါ "     လို့ ၿပန္ေၿပာလိုက္ရတယ္။

      အေဖလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း အဲဒီဓာတ္မီးတိုင္က တတိုင္ျပီးတတိုင္ ကူးပီးလႈပ္သြားတာတဲ့။ အဲဒီေန႕မွာပဲ ပထမဦးဆုံးေန႕ဆိုေတာ့ အေဖလည္း ေဆးရုံအထာေတြ သိပ္မသိေသးဘူးထင္ရဲ့။ ညသန္းေခါင္ ၂ခ်က္တီးေလာက္ၾကီးမွာ ေရအိမ္သြားခ်င္ပါေလေရာ။ ရိုင္းရိုင္းေၿပာရရင္ေတာ့ အိမ္သာတက္ခ်င္လာတာေပါ့။ အိပ္ယာကေန ထျပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္သာတံခါးကဟေနတယ္။ ျပီးေတာ့ မီးပြင့္ျပီးေရသံေတြၾကားေနရတာတဲ့။ အေဖလည္းသူနာျပဳထင္ျပီးေစာင့္တာေပါ့။ ၁၅ မိနစ္လည္းမဟုတ္၊ နာရီဝက္လည္းမဟုတ္နဲ့ အိမ္သာတက္ခ်င္တဲ့ ေဝဒနာကို ၾကိတ္မွိတ္ခံစားေနရာက ဘယ္လိုမွ မၿမိဳသိပ္ႏိုင္ေတာ့အဆံုး တံခါးေခါက္ၿပီး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ မီးလည္းပိတ္သြားၿပီး ေရသံလည္းမၾကားရေတာ့ဘူးတဲ့။

        အေဖ့ အလွည့္ၿပီးလို့ က်ြန္မၾကံဳရတဲ့ အလွည့္ကေတာ့ ေနာက္(၃)ရက္ေၿမာက္ေန့ရဲ့ ညဦးပိုင္းမွာပါ။ က်ြန္မတို့ မိသားစုေတြ အဖြားဆီကို နာလန္ထလူမမာ သတင္းေမးဖို့ သြားၾကတဲ့ အခ်ိန္။ အဲတုန္းက  အေဖက က်ြန္မတို့ ကေလးေတြကို ေသခ်ာမွာပါတယ္။ ေဆးရုံထဲမွာေလွ်ာက္မသြားနဲ႕ေနာ္ တဲ့။ ကိုယ့္သမီးအေၾကာင္းကိုယ္သိလို႕နဲ႕တူပါတယ္ ဟီဟိ။ သမီးၿဖစ္သူ က်ြန္မကလည္း မိဘစကားကို ေၿမဝယ္မက် နားေထာင္တတ္ရွာတာကိုး။ အေဖေၿပာျပီးလို့ ဘာမွေတာင္မၾကာ ဘူး။ အေမ့ဆီကို ဖုန္းဝင္လာတယ္။ အဖြားအမ်ိဳးေတြ ေဆးရုံဝင္းေရွ႕ေရာက္ေနျပီတဲ့။ အခန္းမသိလို႕လာေခၚပါတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က အဖြားက ခြဲစိတ္ဒဏ္ရာအနာသက္သာေအာင္ ေဆးထိုးထားလို႕ ခုတင္ေပၚမွာမွိန္းေနတဲ့အခ်ိန္။ က်ြန္မရဲ့ေမာင္ေလးကလည္း အဖြားေဘးနားမွာအိပ္ေနေရာ။ အဲဒါနဲ႕အေဖနဲ႕အေမက ေဆးရုံဝင္းဆီသြားျပီး အမ်ိဳးေတြကို သြားၾကိဳၾကတယ္ေလ။

အဲ့အခ်ိန္မွာ က်ြန္မလည္း စကားေၿပာဖို့ အေဖာ္လည္းမရွိ၊ တေယာက္ထဲဆိုေတာ့ ပ်င္းေနတာေပါ့။ ျပဳတင္းေပါက္ကလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ြန္မ အေမနဲ့ အေဖတို့က ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ့ စကားလက္ဆံု ေၿပာလို့မကုန္ၿဖစ္ေနၾကေလရဲ့။ က်ြန္မလည္း စိတ္ကူးေပါက္တာနဲ့ လိုက္သြားမယ္ စဥ္းစားျပီး ေဟာခန္းကိုသြားေရာ။

        အဲ့မွာ ေလွကားအၾကီးၾကီးဆင္းရတာ ေက်ာခ်မ္းစရာၾကီးရယ္။ က်ြန္မကေတာ့ ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ဆိုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း သတိမထားမိဘူး။ ေလွကားကဆင္းလာလို့ လမ္းတဝက္ပဲေရာက္ေသးတယ္။ ရုတ္တရက္ မီးကျဖတ္ဆိုပ်က္သြားပါေလေရာ။ က်ြန္မက ေလွကားမွာတေယာက္ထဲ ။ အနီးအနားမွာလည္း တေယာက္တေလမွမရွိ။ ဘာကိုမွလည္း အေသအခ်ာ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ။ အသံဗလံေတြ တိတ္ဆိတ္လို့။ က်ြန္မက အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက အသက္(၁၆)ႏွစ္ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုေတာ့ ကေလးသာသာပဲေလ။ နည္းနည္းေတာ့ လန့္လာတာေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ ၾကက္သီးေမြးညင္း ေတြထလာေရာ။ စိတ္ထဲကေတာ့ ဘာလည္းဟေပါ့။ ေနာက္ျပီး ကိုယ့္ေနာက္မွာ တေယာက္ေယာက္က ကိုယ့္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနသလို ခံစားလာရတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ၿပန္အားတင္ၿပီး ေနာက္ၿပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ဘာမွမေတြ႕ဘူး။ အဲအခ်ိန္မွာ က်ြန္မပခုံးေပၚကို ဖတ္ဆိုျပီး ေအးစက္တဲ့ အထိအေတြ့နဲ့ အရာတခု လာထိလိုက္တာ ေခါင္းထဲမွာ  ဒိုင္းကနဲပဲ။ အရမ္းကိုလန္႕သြားတာ။ ဘာဘုရားစာမွရြတ္ခ်ိန္မရွိဘူး။ လူကက်က္ေသေသေနျပီ။

        အဲအခ်ိန္မွာပဲ  က်ြန္မကို တိုက္ခ်သြားတာ။ အဲေတာ့မွ ဘာမွမေတြးေတာ့ဘူး ။ ေဟာခန္းထဲလည္းမျဖတ္ရဲေတာ့ဘူး။ က်န္တဲ့ေလွကားတဝက္ကို အေပၚျပန္တက္ေၿပးတာ။ အဖြားရွိတဲ့အထပ္ကိုေပါ့ေနာ္။ အဖြားအခန္းက ေထာင့္စြန္းအခန္း ၿဖစ္ေနေတာ့ မွန္းရလြယ္တယ္ေလ။ အဲလိုေျပးေနရင္းနဲ့ က်ြန္မနားထဲမွာ စကားေျပာသံေတြကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲေတာ့မွ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လူေတြရွိေနပါေသးလားလို့ စိတ္အားတင္းလို့ရၿပီး အေၾကာက္နည္းနည္းေၿပသြားေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုလည္းရယ္ခ်င္သြားတယ္။ တယ္ေၾကာက္တတ္တဲ့ ငါပါလားေနာ္ဆိုျပီး။ က်ြန္မလည္း အေဖတို့ကို စိတ္ပူမိတာနဲ့ အခန္းေပါက္ဝမွာ တေယာက္တည္း ထိုင္ေစာင့္ေနမိတယ္။ ခဏေလာက္အၾကာမွာ မီးျပန္လာပါတယ္။ အေဖတို႕လည္း အေပၚထပ္ကို ၿပန္တက္လာၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ြန္မကိုေမးတယ္။

      "မီးပ်က္သြားတယ္မဟုတ္လား???? "တဲ့။ က်ြန္မ ဟုတ္တယ္လို႕  ၿပန္ေၿဖေတာ့ အေဖထပ္ေမးလိုက္တာက  ေလွကားတဝက္ ေရာက္မွျဖစ္တာလား????? ဆိုၿပီး ဒဲ့ဒိုုးၾကီးေမးခ်လိုက္ေရာ။ က်ြန္မ လည္း ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ဘာၿပန္ေၿဖလို့ ေၿဖရမွန္းေတာင္ မသိပဲ ေၾကာင္သြား

တာေပါ့။ အေမကလည္း ဘာျဖစ္တာလည္းပဲ တေမးတည္းေမးေနေရာ။

           အေဖက အဖြားေဆးရုံဆင္းမွေျပာမယ္တဲ့။ က်ြန္မကေတာ့ ေၿပာလိုက္ပါတယ္။ ေဘးခန္းက လူေတြစကားေၿပာေနသံၾကားမွ အေၾကာက္ေျပတာဆို ေတာ့ အေဖကျပဴးၾကည့္တယ္(မ်က္စိ)။ၿပီးေတာ့ ဆက္ေမးတယ္။ ဘယ္ေဘးခန္းကလဲ???တဲ့။ အဖြားေဘးခန္းကေပါ့လို က်ြန္မၿပန္ေၿပာေတာ့ အေဖကရယ္တယ္။ ဘယ္ ေဘးခန္းမေျပာနဲ႕

အေပၚေအာက္ ပတ္ပတ္လယ္တခန္းမွလူမရွိဘူးတဲ့။ ေအးေရာ။ အဲတုန္းက ဧည့္သည္ေတြကလည္း အဖြားအခန္းထဲမွာ။ ေနာက္ေတာ့အဖြားေဆးရုံဆင္းေရာ။ ေဆးရံုကဆင္းလာလို့ အိမ္ၿပန္ေရာက္လာတာေတာင္ အဖြားကို နာလန္ထ သတင္းလာေမးတဲ့ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟေတြက ကုန္ႏိုင္ေသးဘူး။ အဲအဖြားနဲ႕စကားေတြေျပာေနေတာ့ က်ြန္မလည္း အဖြားအိမ္ေရာက္ေနတာနဲ႕ ဒီလိုပဲပ်င္းေတာ့လူၾကီးစကားဝိုင္းထဲဝင္နားေထာင္တယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီမွာ အဖြားကိုေဆးရုံသတင္းေမးလာတဲ့ ဧည့္သည္လင္မယားက အဖြားကို ေဆးရုံတက္တုန္းက ဘာမွမျဖစ္ဘူးလားတဲ့။ အဖြားက ဘာကိုလဲလို့ ၿပန္ေမးေတာ့ သူတို႕ေဆးရုံလာေမးတုန္းက ျပဳတင္းေပါက္အျပင္မွာ လင္မယား၂ေယာက္နဲ႕တူတယ္။ ရပ္ျပီး ေကာ္ရစ္ဒါကိုလက္ညိဳးထိုးျပီးစကားေျပာေနၾကတယ္ တဲ့ေလ။ သူတို႕ကိုေတြ႕ေတာ့ ရယ္ေတာင္ ရယ္ျပလိုက္ေသးတယ္တဲ့။ သူတို႕ကလည္း ေၾသာ္....ဒီေဆးရုံကိုလူနာၾကည့္လာတယ္ပဲ မွတ္တာတဲ့။ အဲဒါဆိုလည္း ဘာလို႕ေဆးရုံအျပင္က ၿပဳတင္းေပါက္မွာ လာေခ်ာင္းေနရတာလဲေပါ့။ ဝင္လာတာ မဟုတ္ဘူးဆိုျပီး...ေတြးေနတာတဲ့။ ေနာက္မွ အဖြားအခန္းထဲကို ဝင္ျပီးျပဳတင္းေပါက္ကိုၾကည့္ေတာ့မွ ဒုတိယထပ္မွန္း သတိထားမိတာတဲ့။ အဲေတာ့မွေက်ာခ်မ္းတာတဲ့။ အဲဒါနဲ႕အေဖလည္းသူ့ရဲ့ ေဆးရံုအေတြ့အၾကံဳကို ဝင္ေၿပာၿပပါေတာ့တယ္။ အေဖနဲ့ ဖြားဖြား အဲ့ဒီေဆးရံုမွာ  ေၿခာက္လွန့္ခံရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ေနာက္ပိုင္းေတြလည္းရွိေပမယ့္ အစားမက္ၿပီး အၿပင္ထြက္၊မုန့္ထြက္၀ယ္လိုက္ေတာ့ သူတို့ဆက္ေၿပာၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို က်ြန္မ သိခြင့္မရလိုက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လက္လွမ္းမီသေလာက္ေတာ့ ၿပန္ေမးၾကည့္ၿပီး ထပ္ေရးေပးပါဦးမယ္။ ဒါကေတာ့ ေဆးရုံရဲ့ အေတြ႕အၾကဳံ ေလးေပါ့ေနာ္။

by သရဲအေၾကာင္းေျပာၾကမယ္