တေန႔သ၌ အိုမင္းႀကီးရင့္၍ အသက္ ၁၂၀-အရြယ္ရွိေသာ ပုဏၰားအို ႏွစ္ေယာက္သည္
ျမတ္စြာဘုရားထံ ခ်ဥ္းကပ္ျပီးလွ်င္ အရွင္ေဂါတမ-အကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္
အိုမင္းႀကီးရင့္၍ အသက္ ၁၂၀-အရြယ္သို႔ ေရာက္ၾကပါျပီ၊
ငရဲ တိရစၧာန္ ျပိတၱာ အသုရကာယ္တည္းဟူေသာ အပါယ္ေလးဘံုမွ ကင္းေ၀းမည့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကိုမူ မျပဳလုပ္ၾကရေသးပါ၊ အကၽြႏ္ုပ္တို႔အား ရွည္ၾကာေလးျမင့္စြာ အစီးအပြားျဖစ္ျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ေသာ အဆံုးအမကို ေပးေတာ္မူပါ-ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားၾက၏။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက ပုဏၰားတို႔-ဤသတၱေလာကကို အိုျခင္းမီး၊ နာျခင္းမီး၊ ေသျခင္းမီးတို႔သည္ ေလာင္ျမိဳက္လ်က္ ရွိသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ ကိုယ္ျဖင့္ေစာင့္စည္းျခင္း၊ ႏႈတ္ျဖင့္ေစာင့္စည္းျခင္း၊ စိတ္ျဖင့္ေစာင့္စည္းျခင္းတို႔ ျပဳရမည္။
ယင္းသို႔ ေစာင့္စည္းမႈသည္ တမလြန္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းသြားသူ၏ ခိုကိုးရာလည္း ျဖစ္၏၊ ပုန္းေအာင္းရာလည္း ျဖစ္၏၊ မွီခိုရာလည္း ျဖစ္၏၊ ကိုးကြယ္ရာလည္း ျဖစ္၏၊ လည္းေလ်ာင္းရာလည္း ျဖစ္၏။
ပုဏၰားတို႔-အိမ္ကို မီးစြဲေလာင္သည္ရွိေသာ္ အၾကင္အိုးခြက္စေသာပစၥည္းကို ထုတ္ယူထားအပ္၏၊ ထိုထုတ္ယူထားအပ္သည့္ အိုးခြက္စသည့္ ပစၥည္းသည္၄င္း။ ထိုအိမ္၌ အၾကင္အၾကင္ပစၥည္းကို မီးမေလာင္၊ ထိုမီးမေလာင္ေသာ ပစၥည္းတို႔သည္၄င္း၊ အိမ္ရွင္၏အက်ိဳးငွါ ျဖစ္၏။
ဤအတူပင္ သတၱေလာကကို အိုျခင္းမီး၊ နာျခင္းမီး၊ ေသျခင္းမီးတို႔ စြဲေလာင္ေနရာ ခ်မ္းသာကိုေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ျပဳျခင္းျဖင့္ ထုတ္ယူအပ္၏၊ ေပးလွဴအပ္ျပီးေသာ အလွဴဒါနသည္ ေကာင္းစြာထုတ္ယူထားအပ္ျပီး မည္၏။
ဤမ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္းသည္၄င္း၊ အသက္၀ိညာဥ္ ရွင္ေနစဥ္ ေကာင္းမႈျပဳျခင္းသည္၄င္း၊ တမလြန္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းသြားသူအား ခ်မ္းသာမႈကို ျဖစ္ေစ၏-ဟူ၍ ဆိုဆံုးမေတာ္ မူေလသည္။
( ဒုတိယ ေဒြျဗာဟၼဏသုတ္၊ အဂၤုတၱိဳရ္ )
credit to mingala
ငရဲ တိရစၧာန္ ျပိတၱာ အသုရကာယ္တည္းဟူေသာ အပါယ္ေလးဘံုမွ ကင္းေ၀းမည့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကိုမူ မျပဳလုပ္ၾကရေသးပါ၊ အကၽြႏ္ုပ္တို႔အား ရွည္ၾကာေလးျမင့္စြာ အစီးအပြားျဖစ္ျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ေသာ အဆံုးအမကို ေပးေတာ္မူပါ-ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားၾက၏။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက ပုဏၰားတို႔-ဤသတၱေလာကကို အိုျခင္းမီး၊ နာျခင္းမီး၊ ေသျခင္းမီးတို႔သည္ ေလာင္ျမိဳက္လ်က္ ရွိသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ ကိုယ္ျဖင့္ေစာင့္စည္းျခင္း၊ ႏႈတ္ျဖင့္ေစာင့္စည္းျခင္း၊ စိတ္ျဖင့္ေစာင့္စည္းျခင္းတို႔ ျပဳရမည္။
ယင္းသို႔ ေစာင့္စည္းမႈသည္ တမလြန္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းသြားသူ၏ ခိုကိုးရာလည္း ျဖစ္၏၊ ပုန္းေအာင္းရာလည္း ျဖစ္၏၊ မွီခိုရာလည္း ျဖစ္၏၊ ကိုးကြယ္ရာလည္း ျဖစ္၏၊ လည္းေလ်ာင္းရာလည္း ျဖစ္၏။
ပုဏၰားတို႔-အိမ္ကို မီးစြဲေလာင္သည္ရွိေသာ္ အၾကင္အိုးခြက္စေသာပစၥည္းကို ထုတ္ယူထားအပ္၏၊ ထိုထုတ္ယူထားအပ္သည့္ အိုးခြက္စသည့္ ပစၥည္းသည္၄င္း။ ထိုအိမ္၌ အၾကင္အၾကင္ပစၥည္းကို မီးမေလာင္၊ ထိုမီးမေလာင္ေသာ ပစၥည္းတို႔သည္၄င္း၊ အိမ္ရွင္၏အက်ိဳးငွါ ျဖစ္၏။
ဤအတူပင္ သတၱေလာကကို အိုျခင္းမီး၊ နာျခင္းမီး၊ ေသျခင္းမီးတို႔ စြဲေလာင္ေနရာ ခ်မ္းသာကိုေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ျပဳျခင္းျဖင့္ ထုတ္ယူအပ္၏၊ ေပးလွဴအပ္ျပီးေသာ အလွဴဒါနသည္ ေကာင္းစြာထုတ္ယူထားအပ္ျပီး မည္၏။
ဤမ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္းသည္၄င္း၊ အသက္၀ိညာဥ္ ရွင္ေနစဥ္ ေကာင္းမႈျပဳျခင္းသည္၄င္း၊ တမလြန္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းသြားသူအား ခ်မ္းသာမႈကို ျဖစ္ေစ၏-ဟူ၍ ဆိုဆံုးမေတာ္ မူေလသည္။
( ဒုတိယ ေဒြျဗာဟၼဏသုတ္၊ အဂၤုတၱိဳရ္ )
credit to mingala
0 comments:
Post a Comment