“ေအာ္! လူမွားသြားလုိ ့ပါရွင္”

ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အဖြားက ျမိဳ ့ေလးတစ္ျမိဳ ့ကုိ ေခၚသြားဖူးတယ္။ အဲဒီျမိဳ ့မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့အမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္ဆုိျပီးေလ။ ျမိဳ ့ေလးနာမည္ကေတာ ့ “ေရႊက်င္” တဲ ့။ ရန္ကုန္-မန္းေလး လမ္းမေပၚမွာရွိတဲ ့ “ေညာင္ေလးပင္”ဆုိတဲ ျမိဳ ့ကေနျပီးေတာ ့ လမ္းခြဲရတယ္။ “မေဒါက္” ဆုိတဲ ့ျမိဳ ့ဆီကုိ ေပါ့။ အဲဒီကေန မွ တစ္ဆင့္ “ေရႊက်င္” ဘက္ကမ္းကုိ စစ္ေတာင္းျမစ္ကုိ ျဖတ္ျပီးေတာ ့ ဇက္ (ကားေတြပါတင္လုိ ့ရတဲ ့ ေလွ ) ေတြနဲ ့ကူးၾကရတာ။ အခုေတာ ့ တံတားၾကီးထုိးထားပါတယ္။ ေရႊက်င္ျမိဳ ့ထဲကုိ ၀င္၀င္ျခင္းမွာ
ျမိဳ ့က်က္သေရေဆာင္ မုဒ္ဦးၾကီး ရွိသဗွ်။ အေနာ္ေတြ ့ဖူးသမွ်ျမိဳ ့ေတြထဲမွာ ျမိဳ ့၀င္၀င္ျခင္းမွာ ေဆာက္ထားတဲ ့မုဒ္ဦးဆုိလုိ ့အဲဒီဟာ
တစ္ခုပဲ က်န္တယ္။ မန္းေလးကေတာ ့ ျမိဳ ့ထဲမွာ နန္းေတာ္ရွိတာကုိးေနာ ့။ ။
အဲဒီျမိဳ ့ကေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္ဖုိ ့ေကာင္းပါတယ္။ ညီအကုိ၊ ေမာင္နွမ ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။ ေနာက္ျပီးေတာ ့
ေရႊက်င္ျမိဳ ့ကေန နွစ္မုိင္ေလာက္ ေ၀းတဲ ့ေနရာမွာ ေျခေတာ္ရာရြာ ဆုိျပီးေတာ ့လည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒီရြာဆုိရင္ေတာ ့
တစ္ရြာလုံး အမ်ိဳးေတြ ခ်ည္းပဲလုိ ့အဖြားက ေျပာဖူးတယ္။ အဲဒီရြာက အဂၤနီ-သံဆိပ္ လမ္းမေပၚမွာ တည္ရွိတာခင္ဗ်။
ေရႊက်င္ျမိဳ ့ကေနျပီးေတာ ့ အဲဒီရြာကုိ သြားရင္ လမ္းေလွ်ာက္သြားလုိ ့လည္းရသလုိ၊ စက္ဘီးေတြနဲ ့လည္း သြားလုိ ့၇တယ္။ စက္ဘီးအငွားလိုက္သူကုိ (ကယ္ရီယာ) လုိ ့ေခၚတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီျမိဳ ့ကလူေတြကေလ။ ဆုိင္ကယ္ေတြ ေပၚေသးဘူး။

အခုေျပာျပမဲ ့ဇာတ္လမ္းမွာ အဲဒီလမ္းမၾကီး အေရးအပါဆုံးေပါ့။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ ဆုိရင္ အဲဒီလမ္းကုိ ညေနေျခာက္နာရီေက်ာ္ရင္ ဘယ္သူမွ မသြားေတာ ့ဘူး။ အေရးဟဲ ့၊ အေၾကာင္းဟဲ ့သြားစရာရွိရင္လည္း လူေတြစုျပီးေတာ ့သြားၾကတယ္။ မီးတုတ္ေတြ၊ မီးတုိင္ေတြနဲ ့ေပါ့။ လမ္းမၾကီးကေတာ ့ေၾကာက္စရာမလုိေပ ့မယ္ ့ လူေတြဟာ ရြာနဲ ့ျမိဳ ့နဲ ့ၾကားမွာ တည္ရွိေနတဲ ့ သင္းခ်ိဳင္းကုန္းကုိ
ေၾကာက္ၾကလုိ ့ပါ။ အရမ္းေျခာက္တယ္။ အဲဒါ သခ်ိဳင္းကုန္း အလယ္လမ္းမၾကီးရဲ ့ ဟုိဘက္ဒီဘက္မွာ ကြ်န္းပင္ တစ္ပင္စီေပါက္ေနတယ္။ အဲဒီကြ်န္းပင္ကို “ကြ်န္းပင္ေမာင္နွမ” လုိ ့ေခၚသဗ်။ လူေတြက လူစုလူေ၀းနဲ ့သြားတာေတာင္ အဲဒီေနရာေရာက္ရင္ ဟုိဘက္ကြ်န္းပင္ကေန လွ်ာၾကီးတစ္ခုထြက္လာတယ္။ ဒီဘက္ကြ်န္းပင္ကလည္း လွ်ာၾကီးတစ္ခုထြက္လာတယ္။
အဲဒီနွစ္ခုက အလယ္မွာ ေတြ ့ဆုံၾကတယ္။ ျပီးရင္ အသံေတြ ေပါင္းစုံနဲ ့ ေျခာက္လန္ ့တတ္တယ္။ အဲဒီေၾကာင့္ ျမိဳ ့ကလူပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရြာက လူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ညေနေျခာက္နာရီေက်ာ္ရင္ အဲဒီလမ္းကုိ ေတာ္ရုံတန္ရုံ သတိၱနဲ ့ေတာ ့မျဖတ္၀ံ့ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေရႊက်င္ျမိဳ ့ကုိ ေရာက္ေတာ ့  ေန ့ဆုိရင္ ညီအကုိေတြနဲ ့ ေတာေတြထဲ ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ညဆုိရင္ အိမ္အေပၚထပ္မွာ စုျပီးေတာ ့ သရဲ အေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကတယ္။ ညီအကုိ ဘယ္ေလာက္မ်ားလည္းဆုိရင္ ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္ဗ်။ ျပီးေတာ ့စုျပီးအိပ္ၾကတာဆုိေတာ ့ သရဲအေၾကာင္းေျပာမိရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ ့မအိပ္ေတာ ့ဘူး။ အေပါ့သြားရင္လည္း အေဖာ္ေခၚ၊ ေရထေသာက္ရင္လည္း အေဖာ္ေခၚနဲ ့ ေပ်ာ္ေတာ ့ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။ အိပ္ရင္လည္း အေနာ္က အားလုံးရဲ ့အလယ္ထဲထိေရာက္ေအာင္တုိးတာ။ ျပီးေတာ ့မွာ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ရဲတယ္။ မဟုတ္ရင္ ေၾကာက္ေနေရာ။ ျပီးေတာ ့ေျပာတဲ ့သရဲအေၾကာင္းေတြကလည္း စုံတယ္။ ေျခကလိမ္မတုိ ့၊ ေခါင္းျပတ္သရဲတုိ ့၊ အဲဒီေခတ္အခါက ေခတ္စားေနတဲ ့ ေက်ာေပါက္သရဲတုိ ့ေပါ့။ ေျပာျပီးလုိ ့အိပ္ခ်ိန္တန္ရင္ေတာ ့ ဟဲဟဲ ။ ။
အဲဒီတုန္းက ဦးေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ခင္ဗ်။ သူက ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္တတ္တာရယ္။ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္တတ္လဲဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့သရဲအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပီေဟ ့ဆုိရင္ သူထြက္ေျပးတယ္။ ျပီးရင္ နံရံကုိ နားကပ္ျပီး ခုိးနားေထာင္တယ္။ အိပ္ရင္လည္း အလယ္ထဲမွာလာလာအိပ္တယ္။ အေနာ္နဲ ့ဆုိ ခဏခဏ ရန္ျဖစ္တာ။ ခေလးမုိ ့လုိ ့သူက ညွာျပီးေတာ ့ အေနာ္ေဘးမွာ အိပ္ရတယ္။ျပီးေတာ ့အေပါ့သြားခ်င္တာတုိ ့အိမ္သာတတ္ခ်င္တာတုိ ့ဆုိ အကုန္လုံးကို လုိက္နွဳိးတာ။ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတယ္ခင္ဗ်..သူကေလ။ သူ ့နာမည္က “သိန္းလြင္” တဲ ့။ အေနာ္တုိ ့က ဦးသိန္း လုိ ့ေခၚတယ္။

အဲဒီလုိေနလာတုန္း တစ္ေန ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့တည္းတဲ ့ျခံေရွ ့အိမ္က အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ ဆုံးသြားတယ္။ သူေသသြားတာ ထူးဆန္းတယ္။ ဒီလုိဂ်ာ… နယ္ေတြဆုိေတာ ့ ညဆုိ အိမ္သာတတ္တာေတြ ဘာေတြက ျခံထဲမွာပဲ အိမ္သာတစ္လုံး ေဆာက္ျပီး ကိစၥျပီးၾကတာပဲမလား? အဲဒီေတာ ့ ေသသြားတဲ ့အေဒၚၾကီးက ညဘက္ အိမ္သာသြားတတ္တယ္ ဆုိပါေတာ ့။ သူတုိ ့အိမ္ကေဆာက္ထားတဲ ့ပုံစံကလည္း အိမ္ေနာက္ေဖးက ေတာင္ကုန္းၾကီး။ အဲဒီေတာင္ကုန္းေအာက္မွာ သူတုိ ့အိမ္ေလ။
အိမ္သာက ေတာင္ကုန္းနဲ ့ကပ္ေနတာ။ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာက ဂ်ပန္ေခတ္က ကင္ေပတုိင္ရုံးရွိတယ္။ ဂ်ပန္ေတြက လူေတြကုိ သတ္သတ္ျပီးေတာ ့ေတာင္ကုန္းအတုိင္း အေလာင္းေတြကုိ ကန္ခ်ထားတာ။ အဲဒီလုိ ဇာတ္လမ္းက။ အဲဒီေနရာက သရဲလည္း ေတာ္ေတာ္ေျခာက္ပါတယ္။ အိမ္ပုိင္ရွင္အေဒၚၾကီးက သူအိမ္သာသြားေတာ ့ သူ ့ေယာကၤ်ားကုိ ေခၚသြားတယ္။ ေစာင့္ဖုိ ့ေလ။
အဲဒါကုိ သူ ့ေယာက္်ားက သူ ့ကုိေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္။ မိန္းမက အိ္မ္သာထဲလည္း၀င္သြားေရာ သူလည္း အိမ္ထဲ ျပန္၀င္သြားတယ္။:P
အိမ္သာတတ္ေနတုန္း အေနာက္ဘက္ကေန “၀ုန္း ၀ုန္း” ဆုိျပီး ျပဳတ္က်လာသံၾကားလုိ ့ အဲဒီအေဒၚၾကီးက တံခါးဖြင့္ၾကည့္မိတာ။
သူျမင္လုိက္ရတဲ ့ ျမင္ကြင္းကုိ ေတြ ့ျပီး ေသြးလန့္ျပီး ေအာ္ထည္ ့လုိက္တာ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေတြ ေတာင္လန္ ့နုိးကုန္တယ္။ အဟုတ္။
အက်ယ္ၾကီး။ အဲဒါနဲ ့ဘာျဖစ္လဲ ဆုိျပီး မီးခြက္ေတြထြန္း ဘာထြန္းနဲ ့သြားၾကည္ ့ၾကတာ။ အိမ္ကလူၾကီးေတြပါ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့က ပါ၀ူး

လူၾကီးေတြက ေရာက္သြားေတာ ့အေဒၚၾကီးက အိမ္သာထဲမွာ ကန္ေတာ ့ေနာ္ (အီးတန္းလန္းနဲ ့သတိလစ္ေနတာ)။ ေဘးအိမ္ေတြက ၀ုိင္းကူေပါ့ဗ်ာ။ သတိရလာေအာင္ ၀ုိင္းလုပ္ၾကတယ္။ သတိလည္းရလာေရာ ေတာ္ေတာ္နဲ ့အေၾကာက္မေျပေသးဘူးခင္ဗ်။ သူ ့အျဖစ္အပ်က္ကုိ ျပန္ေျပာျပတယ္။ အသံၾကားလုိ ့ထြက္ၾကည္ ့ေတာ ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေျမၾကီးမွာ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ ့၊
လက္ေတြကလည္း ေျမၾကီးကုိ စမ္းေနေသးသဗ်ွ။ ေနာက္ေတာ ့မွာ အဲဒီေကာင္ေလးစမ္းေနတာ သူေခါင္းကုိ လုိက္ရွာေနတာ ဆုိတာ သိလုိက္ရတဲ ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီအေဒၚၾကီးလည္း လန္ ့ျပီးေအာ္တာပါပဲ။ သူက အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ ေျပာျပီးေတာ ့ခဏေနေတာ ့ ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေတာ ့တာပဲ။ “ေခါင္းျပတ္ၾကီးလာေနျပီ” “ငါဆီလာေနျပီ လုပ္ပါဦး” ဒီလုိေတြ ေအာ္ေနတာ။
ကုိယ္ပူရွိန္လည္းတတ္လာတယ္ေလ။ ေနာက္ ရပ္ကြက္ထဲက ေဆးဆရာက အိပ္ေဆးတစ္လုံး ထုိးေပးလုိက္ေတာ ့မွ ျငိမ္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာခင္ဗ်။ ဒါေပ ့မယ္ မနက္မုိးလင္းေတာ ့မထလာေတာ့ဘူးေလ ဟီး ။ အဲဒီေတာ ့မွ သူေယာကၤ်ားလည္း ရင္ကြဲပက္လက္ျဖစ္တာ။ သရဲေျခာက္ခံရလုိ ့အေၾကာက္လြန္ျပီးေသတာလား (ဒါမွမဟုတ္) ေဆးဆရာ ေဆးမွားထုိးလုိ ့ေသတာလား ဆုိတာ ဘယ္သူမွ ခြဲခြဲျခားျခားမသိၾကဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ ့ ေဆးဆရာက အခ်ဳပ္ထဲ ခဏ၀င္လုိက္ရတယ္။
ဒီလုိနဲ ့ ေသသြားတဲ ့အေဒၚၾကီးရဲ ့ရုပ္အေလာင္းကုိ ဗမာထုံးစံအရ အိမ္ေရွ ့မွာ အေခါင္းနဲ ့ထားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေဆြေစာင့္မ်ိဳးေစာင့္ ခုနွစ္ရက္ ထားတယ္ဆုိပါေတာ ့။ အဲဒီအခ်ိန္ အသုဘအိမ္မွာ ဖဲ၀ုိင္းလုပ္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ခေလးေတြကုိ အဖြားက အသုဘအိမ္ကုိ မသြားဖုိ ့ေျပာထားတယ္။ ခေလးဆုိေတာ ့ လိပ္ျပာငယ္တယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္းပါတယ္။ တစ္ခုခု ပူးကပ္လာမွာဆုိးလုိ ့ထင္ပါတယ္။ဒါေပ ့မယ္ အသုဘအိမ္နဲ ့အေနာ္တုိ ့အိမ္က မ်က္နွာျခင္းဆုိင္ဆုိေတာ ့  အေနာ္တုိ ့အိမ္က ၾကည္ ့ရင္ေတြ ့ေနရတယ္။ အေခါင္းကုိေလ။ေနာက္ျပီးေတာ ့ ေရွးျမိဳ ့ဆုိေတာ ့အိမ္ေတြ ေဆာက္ထားတဲ ့ပုံစံက တစ္မ်ိဳးရယ္။ ေအာက္ထပ္မွာ လူေတြထုိင္ဖုိ ့ေျမၾကီးတမံတလင္းနဲ ့။လူၾကီးေတြ အိပ္ဖုိ ့အေဆာင္တစ္ခုပဲ ဖြဲ ့ထားတာ။ အကုန္လုံးက အေပၚတတ္အိပ္ရတာ။ အေပၚထပ္က ျပတင္းေပါက္ေတြက သံတုိင္ေတြနဲ ့ေလ။ တံခါးပိတ္အိပ္ရင္ အုိက္လုိ ့ဖြင့္ထားျပီး အိပ္ရတာ။ ေသတာပဲ အဲဒါ။ တံခါးဖြင့္အိပ္ေတာ ့ အေခါင္းကို ျမင္ေနရေရာ။အေနာ္တုိ ့က အိမ္ေရွ ့ခန္းအိပ္တာဆုိေတာ ့ ပုိသိသာတယ္ေလ။ လမ္းမဘက္ကုိ ေစာင္းအိပ္မိတာနဲ ့ အေခါင္းက မ်က္နွာနဲ ့တည္ ့ေနတာပဲ။ မေတြ ့လည္း ထထၾကည္ ့ၾကတာ။ ခြီး ။ ျပီးေတာ ့ေၾကာက္ျပီး ဟုိလူတုိး ဒီလူတုိးနဲ ့ဗ်ာ။ အဟုတ္ တကယ္ပါပဲ  ခေလးဘ၀က ေပ်ာ္ဖုိ ့လည္းေကာင္းပါတယ္။ ။

ဒီလုိနဲ ့သုံးရက္ေျမာက္ေန ့မွာ ေျခေတာ္ရာရြာမွာ ဘုရားပြဲလုပ္တယ္။ အဖြားနဲ ့ကြ်န္ေတာ္ ဒီျမိဳ ့ကုိ လာရတဲ ့အေၾကာင္းရင္းကလည္း အဲဒီပြဲ အတြတ္ပဲ။ ဘုရားပြဲကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးစည္ကားတယ္ဗ်။ ညလုံးေပါက္လုပ္တာ။ ဘုရားပြဲေန ့ဆုိလူေတြက ညေန ေလာက္ကတည္းက ရြာထဲက ဘုရားပြဲကုိ သြားၾကတာ။ လွည္းေတြေရာ စက္ဘီးေတြေရာ။ အဲဒီလမ္းမၾကီးက ဖုန္းတလိမ္းလိမ္းနဲ ့။
ျမိဳ ့ကလူေတြနဲ ့အနီးနားပတ္၀န္းက်င္ကလာတဲ ့လွည္းေတြနဲ ့ေတာ္ေတာ္ေလးစည္ကားတယ္။ ပြဲေတာ္စခ်ိန္က ညေန ေျခာက္နာရီေလာက္မွာ ရုိးရာ သုိင္းကစားပြဲနဲ ့စတယ္။ ျပီးရင္ ဘုရားရွိခိုးပြဲ စတယ္။ အားလုံးကုိ အစီအစဥ္တက်လုပ္ျပီးသြားျပီဆုိတာနဲ ့
ရုပ္ရွင္ကုိ ညလုံးေပါက္ ျပေတာ ့တာပါပဲ။ အဲဒီလုိျပရတာ အေၾကာင္းရင္းရွိတယ္ဗ်။ ဘုရားပြဲျပီးခ်ိန္က ည ၁ နာရီ၊ ၁ နာရီခြဲေလာက္မွ ျပီးတာဆုိေတာ ့  အနီးအနားရြာေတြက ျပသနာမရွိေပ ့မယ္။ သခ်ိဳင္းကုန္း ကုိ ျဖတ္ျပီးျပန္ရမဲ ့ ျမိဳ ့သူ ျမိဳ ့သားေတြနဲ ့ ျမိဳ ့ဘက္မွာရွိေနတဲ ့ရြာေတြက ျပသနာရွိတယ္။ ။ လူမ်ားမ်ားနဲ ့ျပန္သြားတာက ျပသနာမဟုတ္ေပ ့မယ္။ ေနာက္က်ျပီးေတာ ့ျပန္တဲ ့
ေလးေယာက္တစ္စု၊ ငါးေယာက္တစ္စု ကေတာ ့ မျပန္ရဲၾကေတာ ့ဘူး။ အဲဒီရြာမွာပဲ ညအိပ္ၾကျပီးေတာ ့ မနက္မိုးလင္းမွ ျပန္ၾကတယ္။
အဲဒီလုိနာမည္ၾကီးတာ အဲဒီသင္ခ်ိဳင္းကုန္းက။ အဲဒီေတာ ့ဘုရားပူေဇာ္ပြဲျပီးျပီး ဆုိတာနဲ ့ ဘုရား၀င္းထဲမွာ ရုပ္ရွင္ျပလုိက္တယ္။ မိုးလင္းေပါက္။ အဲဒီလုိလုပ္လုိက္ေတာ ့ လူေတြက မျပန္ေတာ ့ဘူး။ ရုပ္ရွင္ကုိ ညလုံးေပါက္ၾကည္ ့ၾကတယ္။ မုိးလင္းမွ ျပန္ၾကတာ။
ရုပ္ရွင္ၾကည္ ့ရင္း အိပ္ေနတဲ ့လူေတြကလည္း အိပ္ေနတာပဲ။ အားလုံးအတြတ္ အစဥ္ေျပသြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ။

ျပီးေတာ ့အဲဒီရြာရဲ ့ရုိးရာသုိင္းကစားပြဲကလည္း အရမ္းဂြတ္တာေနာ္။ တုတ္နွစ္ဖက္ကို ဟုိဘက္နဲ ့ဒီဘက္မွာ မီးေတြ ရွုိ ့ထားတယ္။ မီးေတာက္ၾကီးက အၾကီးၾကီးရယ္။ အဲဒီလုိရွုိ ့ျပီးေတာ ့ မီးတုတ္သုိင္း ေဆာ ့တာ။ အာ…ပက္စက္တယ္။ တုတ္ကုိလွည္ ့ရင္းလွည္ ့ရင္းနဲ ့။
အဲဒီမီးေတာက္ဟာ အ၀ုိင္းၾကီးျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ျမန္လည္းဆုိတာ။ မီးသုိင္းေဆာ ့လုိ ့ မီးတုတ္က လြင့္လာတဲ ့မီးဖြားေတြက လူေတြကုိ လာလာမွန္တာ။ ဒါေပ ့မယ္ လူေတြက တုိးျပီးၾကည္ ့ၾကတာပဲ။  ျပီးေတာ ့ လူနွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ သုိင္းတုတ္နွစ္ေခ်ာင္းစီနဲ ့ ရုိက္ၾကတာ။ အတည္ရုိက္တာေနာ္။ ၾကမး္တယ္။ သဲျပင္ေပၚမွာသုိင္းကစားၾကတာ ဆုိေတာ ့ တုတ္ရုိက္ခ်က္တစ္ခ်က္ဟာ သဲေျမကုိ ထိလုိ ့ကေတာ ့ သဲေတြက “ဖြားခနဲ” ပဲ။ လူေတြကုိေတာင္ လာစင္တာ။ လူေတြကလည္း ျပဳံျပီးတုိးေနေတာ ့တာပဲ။ ေနာက္ျပီးေတာ ့ ဓါးသုိင္းကတာ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီဓေလ ့ကေတာ ့ ဒီေန ့အခ်ိန္အခါမွာမရွိေတာ ့ပါဘူး။
မ က ျပေတာ ့တာ။ ဓါးသုိင္းကျပီေဟ ့ဆုိရင္ ဓါးေတြကုိ လည္ပင္းမွာ ပတ္ျပတာ။ အဟုတ္။ ဓါးထိသြားရင္ ဟက္ခနဲကြဲတာပဲ။ ေသြးေတာ ့ထြက္မလာဘူးေနာ္။ အဲဒါသူတုိ ့ေဆးျမစ္ေလးေတြရွိတယ္။ အဲဒီဟာေလး အုံ လုိက္ရင္ ခ်က္ျခင္း ျပန္စပ္သြားတယ္။ အဲဒီေဆးျမစ္ကလည္း ဘုရားပြဲ တစ္ခ်ိန္ပဲ စြမ္းတာ က်န္တဲ ့အခ်ိန္ေတြ မစြမ္းဘူး။ ဟီး ။ ။ ျပီးေတာ ့ဘုရားပြဲက သုံးရက္ေတာင္လုပ္တာဗ်။ ပထမ တစ္ရက္ပဲ သုိင္းေဆာ ့တာ ပါတယ္။ က်န္တဲ ့ေန ့ေတြကေတာ ့ ရုပ္ရွင္ျပတာတုိ ့ဘာတုိ ့ပါပဲ။
ပြဲေစ်းေတြနဲ ့လူေတြကေတာ ့ သုံးရက္လုံး စည္တာရယ္။

ဘုရားပြဲစတဲ ့ေန ့က အသုဘအိမ္ရဲ ့သုံးရက္ေျမာက္ေန ့ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ျပီး ဘုရားပြဲက ရြာမွာလုပ္တာဆုိေတာ ့ အိမ္ကလူေတြအားလုံးက ရြာကို သြားၾကတယ္။ အေနာ္လည္းပါတယ္။ ရြာေရာက္ေတာ ့ ပုိေတာင္ ေပ်ာ္ဖုိ ့ေကာင္းေသးတယ္။
အဲဒီမွာလည္း ညီအကုိ ေမာင္နွမေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ ့အားလုံးေပါင္း အေယာက္ေလးဆယ္ေက်ာ္တယ္ခင္ဗ်။ ခေလးေတြခ်ည္းပဲေနာ္ အဲဒါ။ ျပီးေတာ ့သူတုိ ့က အေနာ္ကုိ ခင္တယ္။ ရွမ္းဘက္ကလာတာဆုိေတာ ့စကားေျပာရင္ အေနာ္ေျပာတဲ ့စကားကုိ သူတုိ ့က သိပ္နာမလည္ဘူး။ ခဏခဏ ျပန္ေမးတယ္ သူတုိ ့က။ အဲဒါတစ္ေန ့ကုန္ေလွ်ာက္ေဆာ ့ေပါ့ဗ်ာ။ ေထြခင္းတယ္။ ထုတ္စီးထုိးတယ္။
ေဘာလုံးကန္တယ္။ အဲဒီလုိေတြလုပ္ေနတာ။ အဘုိးရဲ ့ျခံက အက်ယ္ၾကီးရယ္။ ျခံ၀ကေန အိမ္ကုိ တစ္ေခၚေလာက္ ေ၀းတယ္။
သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္နဲ ့ဆုိေတာ ့အဲဒီျခံထဲမွာ ေနမထုိးဘူး။ အရိပ္ရတဲ ့ေနရာေတြမွာ ေဆာ ့တာရယ္။ ရြာဘုရားပြဲဆိုေတာ ့ ျမိဳ ့က အမ်ိဳးေတြလည္း အဖုိးအိမ္မွာတည္း။ အဘြားလာတယ္ဆုိေတာ ့ ရြာအနီးနားက အမ်ိဳးေတြလည္း လာဆုိေတာ ့ အဲဒီမွာပဲ လူေတြေတာ္ေတာ္စည္ကားတယ္။ ပြဲေတာ္ျဖစ္ေနတာေလ။

ဒီလုိနဲ ့ ညေနေစာင္းေတာ ့ အေနာ္တုိ ့ေဆာ ့ေနတဲ ့ေနရာနားကုိ ဦးသိန္း ေရာက္လာတယ္။ ျမိဳ ့ထဲသြားမုိ ့ဘယ္သူေတြလုိက္မလဲတဲ ့။
သူက လာေခၚတယ္ေလ။ ခေလးေတြအားလုံးကလည္း ေဆာ ့ရတာ ေမာေနျပီဆုိေတာ ့ သူ ့ႏြားလွည္းေပၚမွာလုိက္ထုိင္ရင္း အေမာေျဖမယ္ေပါ့ေနာ္။ အခ်ိန္က ညေနေစာင္း ေလးနာရီေလာက္ဆုိေတာ ့ ရြာထဲက ခေလးေတြက နပ္တယ္။ မလုိက္၀ူးခင္ဗ်။
အျပန္တုိင္ပတ္မွာဆုိးလုိ ့ေလ။ အဲဒီေတာ ့ အေနာ္ရယ္ ဦးသိန္းရယ္။ ေနာက္ ျမိဳ ့ထဲက ခေလးေတြပဲ ငါးေယာက္ေလာက္ လုိက္တယ္။
အဘြားကုိလည္း အေနာ္ ခြင့္မေတာင္းသြားဘူး။ ျမိဳ ့ထဲသြားဖုိ ့ကုိေလ။ ခဏပဲ ထင္တာေပါ့ေနာ္။ ျမိဳ ့ထဲေရာက္ေတာ ့ ဦးသိန္းက ေစ်းထဲမွာလုိအပ္တာေတြ၀ယ္ ဘာညာနဲ ့ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသြားျပီး အျပန္မွာ ေျခာက္နာရီခြဲသြားျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့မသိပါဘူး။
ဒါေပ ့မယ္ ဦးသိန္းေရာ ျမိဳ ့ထဲက ခေလးေတြေရာက ရြာထဲ ျပန္မလုိက္ခ်င္ၾကဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲဆုိေတာ ့ သင္ခ်ိဳင္းကုန္းျဖတ္ရမွာေၾကာက္လုိ ့။ အသြားတုန္းကေတာ ့လင္းလင္းထင္းထင္းၾကီးဆုိေတာ ့ေအးေဆးပဲေလ။ အျပန္က်ေတာ ့ေမွာင္ေနျပီ ဆုိေတာ ့ သူတုိ ့မသြားရဲ ေတာ ့ဘူး။ ဦးသိမ္းကလည္း မေရာက္ေရာက္ေအာင္ျပန္ရမွာဆုိေတာ ့ ႏြားလွည္းကုိ ေသေသခ်ာခ်ာတံပုိးေတြ ဘာေတြ ျပန္တပ္တယ္။ ျပီးေတာ ့ရြာဘက္ကုိ သြားမယ္ ဆုိျပီးေမာင္းလာတာေပါ့ေနာ္။ ပါးစပ္ကလည္း
“မေၾကာက္ပါနဲ ့ဟ။ နင္တုိ ့ဦးေလး ငါ သိန္းလြင္ တစ္ေယာက္လုံးပါပါတယ္” ဆုိျပီး အားေပးေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ ဒီျမိဳ ့ဇာတိမဟုတ္ေတာ ့ မသိဘူး ခင္ဗ်။ အဲဒါေၾကာင့္ မေၾကာက္ဘူး အဟီး ။ ။
ဒီလုိနဲ ့သြားရင္း သြားရင္းနဲ ့ ရြာဘက္ကုိ သြားတဲ ့လမ္းကုိ ေကြ ့လုိက္တဲ ့အခ်ိန္မွာ ႏြားေတြက တုံကနဲ ရပ္သြားတာ။ ဦးသိန္းေတာင္ အံ ့ၾသသြားတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲဟ ဆုိျပီးေလ။ ဘယ္လုိလုပ္လုပ္ ႏြားလွည္းက ေနာက္ကုိပဲ ျပန္ရုန္းေနတာ ေရွ ့ကုိ မသြားဘူး။ ေနာက္ျပီးေတာ ့ ေဘးနား ပတ္၀န္းက်င္က လူျပတ္လုိက္တာ မ်ားဗ်ာ။ အေနာ္တုိ ့ပဲ ရွိတယ္။ အဟုတ္။ ေရွ ့နည္းနည္းေလး ဆက္တုိးရင္ သခ်ိဳင္းကုန္း ေရာက္ေတာ ့မွာေလ။ ဘယ္လုိလုပ္လုပ္မရတဲ ့အဆုံး မွာ ဦးသိန္းက ေနာက္ကုိ ျပန္လွည္ ့လာျပီးေတာ ့ ျမိဳ ့ထဲအိမ္ကုိ ျပန္၀င္ၾကတယ္။ အဆူခံရရင္လည္း မနက္မွာပဲ အဆူခံေတာ ့မယ္ေပါ့ေနာ္။ ရြာထဲကလူေတြလည္း သိမွာပဲ အေနာ္တုိ ့မုိးခ်ဳပ္လုိ ့မလာတာဆုိျပီးေလ။ ျပီးေတာ ့ျမိဳ ့ထဲကုိ လွည္း၀င္လာေတာ ့လည္း ျမိဳ ့ထဲမွာ လူေတြ သိပ္မရွိၾကဘူးဗ်။ အားလုံးက ရြာဘုရားပြဲသြားေနတာဆုိေတာ ့။ လူနည္းတယ္။ မလုိက္နုိင္တဲ ့ သက္ၾကီးရြယ္အုိေတြေလာက္ပဲ ရွိတာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ ့လည္း
အသုဘအိမ္က ေရွ ့မွာ။ ဖဲ၀ုိင္းေတာင္ နွစ္၀ုိင္းေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ ့မွာ အေနာ္က သိတာ ဦးသိန္းတုိ ့ရြာထဲ မျပန္ေတာ ့ဘူးဆုိတာကုိေလ။ သိသိျခင္း ငုိတာေပါ့ဂ်ာ။ အဖြားကုိ ခြင့္မေတာင္းပဲနဲ  ့ ထြက္လာတာေလ။ သိရင္ရုိက္မွာ ဟင့္ L ။
အခုလုိ ညလုံးေပါက္ သူဆီမျပန္လာေတာ ့ဘူးဆိုရင္ ပုိဆုိးကုန္မွာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ငုိတာ။ ဦးသိန္းကုိလည္း ခဏခဏ ေျပာတယ္။
သားကုိ ျပန္ပုိ ့ေပး။ ရြာထဲျပန္ပုိ ့ေပးပါဆုိျပီးေလ။ ျမိဳ ့ထဲ အိမ္ကုိ ေရာက္တဲ ့အခ်ိန္ (၇) နာရီေလာက္က စျပီးေတာ ့ငုိတာ။ ညကုိးနာရီေလာက္အထိ ငုိတုန္း။ ညီအကုိေတြကလည္း ၀ုိင္းေခ်ာ ့တယ္။ ဦးသိန္းကလည္း ေခ်ာ ့တယ္။ ေခ်ာက္တယ္။ အေနာ္က ငုိတုန္း။ အာျဗဲၾကီးနဲ ့ေအာ္ငုိတာဆုိေတာ ့။ အိမ္ေရွ ့အသုဘအိမ္က လူေတြလည္း ဘာျဖစ္တာလဲဆုိျပီး အေနာ္တုိ ့အိမ္ထဲေရာက္လာတယ္။ အေနာ္ငုုိေနတာ ရြာထဲ သြားခ်င္ေနမွန္း သိသြားေတာ ့ “ဟ! ဒီေကာင္ ေတာင္ေပၚသားမလား။ က်ားျမီးဆြဲခ်င္တယ္ထင္တယ္။ မသြားပါနဲ ့ခေလးရယ္” ဆုိျပီး ၀ုိင္းေခ်ာ ့တာ။ မရဘူး အေနာ္က။ သရဲထက္ အဘြားကုိ ပုိေၾကာက္တယ္။
အဟုတ္။ ဘြားရင္ (ေဒၚနန္းရင္)က မရုိက္ရင္ မရုိက္ဘူးဗ်။ ရုိက္ျပီဆုိ ေမျမိဳ ့က အိမ္ေရွ ့ဓါတ္တုိင္မွာ ၾကဳိးတုပ္ျပီး တီးတာ။ အဲဒီလုိၾကမ္းတယ္။ တစ္ခါဆုိလည္း အေနာ္က ငိုတာ ဘာကိစၥနဲ ့လည္း မသိပါ၀ူး။ ေတာ္ေတာ္ငုိတာ။ အဲဒါကုိ သူသည္းမခံနုိင္ေတာ ့ဘာလုပ္တယ္ထင္တယ္။ ေျခေထာက္နွစ္ေခ်ာင္းကုိ ၾကဳိးခ်ည္ျပီး ေ၇တြင္းထဲကုိ ထည္ ့တာ။ အငုိတိတ္မွ ျပန္တင္ေပးတာ။ အဲဒီလုိ ။
အေနာ္ နွစ္ရက္ေတာင္ဖ်ားသြားတယ္။ ဘြားရင္ ေဟ ့ဆုိ အနီးအနားက ခေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေၾကာက္တယ္။ အေနာ္လည္းေၾကာက္တယ္။ ခ်စ္လည္းခ်စ္တယ္ သူကုိ ့ ဟင့္  ။

အခုလည္း သူကုိ ခြင့္မတုိင္ပဲ နဲ ့ထြက္လာတာဆုိေတာ ့ ေၾကာက္ျပီးေတာ ့ငုိေနတာ။ ေနာက္ဆုံးအားလုံးက လက္ေလွ်ာ ့လုိက္တယ္။ အေနာ္ကုိ ဒီအတုိင္း ပစ္ထားၾကတယ္။ ငုိဟာ ငုိဟာ ဆုိျပီးေလ။ အေနာ္ကလည္း ငုိလုိ ့ေကာင္းေကာင္းနဲ ့ငုိတာ။ အသံေတြ ဘာေတြ၀င္လုိ ့။ အဲဒီေတာ ့မွ ဦးသိန္းက ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်တယ္။ ဒီေကာင္ ဆက္ငုိေနရင္ေတာ ့ေသေတာ ့မွာပဲ ဆုိျပီးေလ။
လူၾကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အေနာ္ ့ကုိ ခ်ဥ္သြားတယ္။ ေသာက္၇မ္းဆုိးတဲ ့ေကာင္ ေၾကာင္ခ်ီးဆုိျပီး ဟီး ။ ဂ်ီတြန္လြန္းအားၾကီးတယ္ ဆုိျပီးေလ။ အသုဘအိမ္က ဖဲလာရုိက္တဲ ့လူတစ္ေယာက္ဆုိ “မင္းသာ ငါ့သားဆုိရင္ ေဟ ့ေကာင္ ဆြဲလုပ္လုိက္လုိ ့ အရုိးတစ္ျခားအသားတစ္ျခား ျဖစ္သြားမယ္” ဆုိျပီးေတာင္ ၾကိမ္းတာ။ အေနာ္က သူတုိ ့ၾကိ္မ္းလည္း ငၾကိမ္းပါပဲ..
ငုိတုန္း။  အဲဒါနဲ ့ေနာက္ဆုံးမွာ သူတုိ ့ရြာျပန္ပုိ ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္။ ဦးသိန္းက ဆုံးျဖတ္လုိက္တာပါ။ ေနာက္ျပီးေတာ ့အသုဘအိမ္က ဖဲသမားေတြလည္း လူနည္းေတာ ့ဖဲရုိက္ရတာ ပ်င္းတယ္ ဆုိျပီးေတာ ့ ရြာထဲလုိက္ဖုိ ့သေဘာတူလုိက္တယ္။ အဲဒီေတာ ့
အုပ္ကေတာင့္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ျပသနာတတ္တာ အသုဘအိမ္ရွင္ သူက သူ ့အိမ္မွာ မိန္းမနဲ ့သူနဲ ့နွစ္ေယာက္တည္းေနတာဆုိေတာ ့
ဖဲသမားေတြနဲ ့အေကာက္သမားေတြမွ မရွိရင္ သူအိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ ့ဘူးေလ။ အားလုံးကလည္း ရြာထဲလုိက္မယ္လုပ္ေနတာဆုိေတာ ့။ သူတုိ ့အမ်ိဳးေတြကလည္း မလာေသးဘူး။ အဲဒီေတာ ့အေနာ္တုိ ့မရွိေတာ ့ရင္ အေလာင္းေကာင္မိန္းမနဲ ့သူနဲ ့နွစ္ေယာက္တည္း ေနရမဲ ့ကိန္းဆုိက္တာ ခြီး။ ။ အဲဒီမွာ စကားမ်ားကုန္ေရာ။ အားလုံးက သြားခ်င္တယ္ အိမ္ရွင္က သူကုိ ့ဒီလုိ မပစ္ထားပါနဲ ့ဆုိျပီး မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ ့ေျပာတာ။
အဲဒါလူတစ္ေယာက္က “ခင္ဗ်ား မိန္းမပဲဗ်ာ။ ခ်စ္လုိ ့ယူထားတာပဲဟာကုိ ေနလုိက္ေပါ့” ဆုိျပီးေျပာတယ္။
အိမ္ရွင္က“ဟ နင့္တုိ ့ေမ ့လင့္ ေသေနျပီဟ” ဆုိျပီး ျပန္ေျပာတာ။
ခ်စ္လုိ ့ယူတာပဲဗ်ာ။ ရွင္တုန္းကလည္း ခ်စ္။ ေသေတာ ့လည္း ခ်စ္ေပါ့။ ဘာလဲ ခုမွ လူဆုိး။ ဆုိျပီး ၀ုိင္းစၾကတယ္။ အဲဒီလူကုိေလ။
အေနာ္က အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ ျမင္ျပီး ငုိတာရပ္လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ ့  “ခစ္ခစ္” ဆုိျပီး ရီတာ  အေသပဲ။ အေနာ္ရီသံၾကားေတာ ့လူေတြက “မသာေလး ခုနၾကေတာ ့ငုိေနျပီးေတာ ့ အခုက်ေတာ ့ထရီေနတယ္” ဘာညာနဲ ့ေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ရီေနတာ ျမင္ေတာ ့မွ အားလုံးက သက္ျပင္းေတြ ခ်ျပီး ဖဲ၀ုိင္းျပန္စဖုိ ့ျပင္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာထိမသြားၾကေသးဘူး။ အဲဒါနဲ ့အေနာ္က မသြားေသးဘူးလားဆုိေတာ ့ သူတုိ ့အားလုံးက အေနာ္ကုိ ၀ုိင္းၾကည္ ့တယ္။ မ်က္လုံးျပဴးျပီးေလ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။ သူတုိ ့ကအေနာ္ကုိ ေခ်ာ ့လုိ ့ရျပီ ဆုိျပီး မသြားေတာ ့ပဲ ေနမလုိ ့ေလ။ ရမလား ငဇူးပဲ ျပန္ငုိလုိက္တာေပါ့  :D။ ပြဲျဖစ္သြားတယ္။ ေဒါသထြက္တဲ ့လူေတြထြက္။ ရီတဲ ့လူေတြရီနဲ ့။ အဲဒါနဲ ့ခ်က္ျခင္းပဲ ရြာထဲသြားမယ္ဆုိျပီးထြက္လာၾကတာ။ အသုဘအိမ္ရွင္ကလည္း မထူးေတာ ့ပါဘူးကြာ ဆုိျပီး သူမိန္းမ အေလာင္းကုိ ျခံထဲ သြင္းျပီး ျခံတံပါးပိတ္ျပီး သူပါလုိက္မယ္တဲ ့ :D။

အဲဒါနဲ ့အားလုံးထြက္လာလုိက္တာ ဦးသိန္းက ကြ်န္ေတာ္ကုိ ခ်ီထားတယ္။ က်န္တဲ ့ခေလးေတြက လမ္းေလွ်ာက္။ ဒီတစ္ခါေတာ ့ႏြားလွည္းမယူလာေတာ ့ဘူးဗ်ိဳ ့။ ဘာလုိ ့လဲဆုိေတာ ့ ႏြားေတြအလုပ္ရွုပ္တယ္။ သြားခ်င္သလုိလုိ မသြားခ်င္သလုိလိုနဲ ့ မုိ ့လုိ ့။
အားလုံး ျမိဳ ့ထဲက ထြက္လာေတာ ့ လူေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားတယ္။ ၁၂၊ ၁၅ ေယာက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတာကုိး အဲဒီေတာ ့ဘယ္ေၾကာက္ပါ့မလဲ။
တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ ့လာလုိက္တာ သခ်ိဳင္းကုန္းနားကုိ ေရာက္လာပါေလာေရာ။ အဲဒီမွာ ေျပာစရာရွိတယ္ဗ်။ သခ်ိဳင္းကုန္းတည္ေနပုံနဲ ့သူနယ္နိမိတ္ေပါ့ေနာ္။ ျမိဳ ့ထဲဘက္ေနၾကည္ ့ရင္ ကြ်ဲတဲ တံတားဆုိတာရွိတယ္။ အဲဒီတံတားကုိ ျဖတ္တာနဲ ့ သခ်ိဳင္းကုန္းအစပဲ။
ဘယ္မွာဆုံးလဲဆုိေတာ ့ သခ်ိဳင္းကုန္းကုိ ျဖတ္သြားျပီးေတာ ့ ဆုိက္နုွုိက္ တံတားဆုိတာရွိတယ္။ အဲဒီတံတား ေက်ာ္ရင္ သခ်ိဳင္းကုန္းနယ္နိမိတ္အဆုံး။ သခ်ိဳင္းကုန္းျဖတ္တဲ ့လမ္းမွာဆုိရင္ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်ပ္စီမွာ အုတ္ဂူေတြျဖဴေဖြးေနတာပဲ။
ျပီးေတာ ့ အလယ္မွာ ဇရပ္ၾကီးေတြရွိတယ္။ ေရွးေခတ္ဇရပ္ေတြပါ။ အုတ္တုိင္ေတြဘာေတြနဲ ့ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ထားတာ။
အုတ္တုိင္ေတြဆုိ လူတစ္ဖက္ေက်ာ္တယ္။ အဲဒီလုိ။

အားလုံးက သခ်ိဳင္းကုန္းနီးေလေလ ေၾကာက္ေလေလပဲ။ သြားရင္းသြားရင္းနဲ ့ ကြ်ဲတဲတံတားနားေ၇ာက္လာတယ္။ အဲဒီတံတားေဘးမွာ
ေညာင္ပင္ၾကီးအၾကီးၾကီးတစ္ခုရွိတယ္။ တံတားေပၚေရာက္တဲ ့အခ်ိန္မွာ ျပသနာက စတာပဲ။ တံတားဒီဘက္ျခမ္းကေနျပီးေတာ ့ပု၀ါတစ္ခုက လႊင့္လာတာ ျပီးေတာ ့ တံတား ဟုိဘက္ျခမ္းေအာက္ကုိ ၀င္သြားတယ္။ မိတ္ေဆြတုိ ့ျမင္ရဲ ့လားမသိဘူး။ တံတားေတြမွာဗ်ာ။ လက္ရန္းနွစ္ခုရွိတယ္ေလ။ အဲဒီလက္ရန္းတစ္ဖက္ကေနျပီးေတာ ့ ဟုိဘက္တစ္ဖက္ကုိ ပု၀ါေလးလႊင့္သြားတာ။
အဲဒီလုိ။ အေနာ္တုိ ့အကုန္ေတြ ့တယ္။ ရွင္းရွင္းၾကီးရယ္။ လကလည္း သာေနတာ။ ျပီးေတာ ့ကြ်န္ေတာ္တုိ ့က တံတားေပၚေရာက္ေနတာဆုိေတာ ့ ေညာင္ပင္ၾကီးက ေဘးမွာ ရွိေနတာေလ။ အားလုံးက ၾကက္ေသေသသြားတယ္။ ဖဲသမားေတြကလည္း ေျပးဖုိ ့ေျခဦးျပင္ေနျပီ။ အေျခအေနက လုံး၀မေကာင္းေတာ ့ဘူး။ ခေလးေတြကလည္း ေျပးေတာ ့မွာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အသံတစ္သံထြက္လာတယ္။
“ဟိတ္! ဘယ္သူလဲကြ” ဆုိျပီးေလ။

အသံထြက္လာတဲ ့ဘက္ကုိ လွမ္းၾကည္ ့ေတာ ့ ဦးသိန္း။ ခပ္တည္တည္နဲ ့ ေအာ္လုိက္တာ။ အားလုံးကလည္း အံ့ၾသသြားတယ္။
ဘယ္နွယ္ ့လူေၾကာက္ ဦးသိန္းက ေအာ္ထည္ ့လုိက္တာ။ အသံက မာလွခ်ည္လားေပါ့။ အားလည္းနည္းနည္းတတ္သြားတယ္။
ေျပးမဲ ့ေျခလွမ္းေတြလည္း ျပန္တုန္ ့သြားတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ
“ေအာ္! လူမွားသြားလုိ ့ပါရွင္” ဆုိျပီး အေျဖတစ္ခုျပန္လာတယ္ခင္ဗ်။

ဘယ္ကလာတယ္ထင္လဲ ေညာင္ပင္ကလာတာ။ ၾကက္သီးေတြထတာမ်ားဗ်ာ။ တစ္ျဖန္းျဖန္းပဲ။ ေခါင္းေမႊးေတြပါေထာင္ကုန္လား ေအာက္ေမ့ရတယ္။
ဖဲသမားေတြက လွည္ ့ေနျပီ။ ေျပးဖုိ ့ေလ။ ခေလးေတြက စုျပီးေတာ ့ကပ္ေနတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးသိန္းက ဘာေျပာတယ္ထင္တုန္း။
“ေအး၊ ငါတုိ ့အခု ရြာထဲသြားမလုိ ့။ ဒါ ငါ့တူေတြနဲ ့ငါသူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။ နင္လူမွားတယ္ဆုိရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဆက္ေစာင့္လုိက္ ဒါပဲ” ဆုိျပီး
သူက ေရွ ့ကေနသြားတာ။ အဲဒီေတာ ့မွာ လူၾကီးေတြေရာ ခေလးေတြေရာ အားလုံး ဦးသိန္းေနာက္ကုိ လုိက္ၾကတာေလ။
လူတန္းက ဒီလုိျဖစ္သြားတယ္။ ဦးသိန္း ျပီးေတာ ့ ခေလးေတြ။ အဲဒီေနာက္မွ ဖဲသမားေတြအုပ္စုနဲ ့အသုဘအိမ္ရွင္။
တန္းစီျပီးလမ္းေလွ်ာက္လာတာ။ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္လည္း စကားမေျပာဘူး။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ ့ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကည္ ့ျပီးေတာ ့ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္ ့လန္ ့နဲ ့ေလွ်ာက္လာ၇တာ။ သခ်ိဳင္းကုန္းအလယ္ေလာက္လည္းေရာက္ေရာ ဇရပ္ေတြကို ျဖတ္ေနရျပီေလ။ ဇရပ္ထဲမွာ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းနဲ ့ဘယ္သူမွမရွိေနဘူး။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အပင္ေတြနဲ ့အုတ္ဂူေဖြးေဖြးေတြ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလေတြတျဖဴးျဖဴး တုိက္လာျပီးေတာ ့။ ဇရပ္ရဲ ့သြပ္ျပားေတြက ၀ုန္း၀ုန္း ဆုိျပီးေတာ ့ျမည္လာတယ္။
အုတ္ဂူေဘးက အပင္တုိင္းဟာ လွုပ္ယမ္းလာတယ္။ ကြ်န္းပင္ေမာင္နွမက ေရွ ့နားမွာ အပင္ေတြယိမ္းထုိးေနတယ္။
ေသြးပ်က္စရာပါဗ်ာ။ အေနာ္ဆုိ ဦးသိန္း ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းထုိးျပီး မ်က္စိမွိတ္ထားတာ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ ့ခုိးၾကည္ ့တာေပါ့ေနာ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးသိန္းက အေနာ္ကို လမ္းေလ်ွာက္ဆုိျပီး ေအာက္ကုိ ခ်ေပးတယ္။ ျပီးေတာ ့ သူက ခါးေတာင္းကုိ ေျမွာင္ေနေအာင္ က်ိဳက္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ ့အေနာ ့လက္ကုိ ဆြဲျပီး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ဆုိေတာ ့တာပဲ။ သူသီခ်င္းဆုိေတာ ့အေနာက္ကလူေတြအားလုံးကလည္း အေျခအေနကုိ သေဘာေပါက္သြားျပီး လုိက္ေအာ္ဆုိတာ။ အေနာ္လည္းပါတယ္။ ခေလးသံနဲ ့ဟီး :D။ သီခ်င္းေတြက အစပ္အဟက္ ေတာ ့မတည္ ့ပါဘူး။ ဘာေတြမွန္းမသိဘူး။
“ကြ်န္ေတာ္ မမ ပုသိမ္သူ” ေတြေရာ။ “သန္မာထြားၾကဳိင္းသည္။ ဒန္ ့ဒန္ ့တန္ ့ဒန္ ့တန္ ့ဒန္” ဟီး အဲဒီလုိေတြေ၇ာ။ စုံ ေစ ့ေနတာပါပဲဗ်ာ။
ကုိယ္ရတဲ ့သီခ်င္းေတြ ကုိယ္ဆုိတာ။ အဲဒီလုိ ဆုိဆုိျပီးေတာ ့ ေလွ်ာက္လာရင္းနဲ ့ သခ်ိဳင္းကုန္း နယ္နိမိတ္အဆုံးျဖစ္တဲ ့ဆြန္နွုိက္တံတားကုိေက်ာ္လာေတာ ့မွာ အဆုိရပ္ေတာ ့တယ္။ အားလုံးကလည္း အဲဒီေတာ ့မွ စိတ္ခ်၇တယ္။ ဒါေပ ့မယ္ ရြာနဲ ့ေ၀းေသးတယ္။ ဖာလုံ၀က္ေလာက္ ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာေလ။ အဲဒီေတာ ့မွ ေရာက္မွာ။ အားလုံးကလည္း သခ်ိဳင္းကုန္းလြန္ျပီဆုိေတာ ့
ေပ်ာ္ျပီးေတာ ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္လာလုိက္တာ။ ေျခသံေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ ့စကားေတြ လည္း ျပန္ေျပာေနျပီ။ ဒါေပ ့မယ္ သရဲအေၾကာင္းကုိ ေယာင္လုိ ့မွ မ ဟ ဘူးေနာ္။ ေၾကာက္စိတ္ျပန္၀င္လာမွာဆုိးလုိ ့။ ညကလည္း  ၁၁ ေက်ာ္ ၁၂ ေလာက္ျဖစ္ေနတာဆုိေတာ ့။ ဒီလုိနဲ ့ေလွ်ာက္လာရင္း ဦးသိန္းက ေရွ ့ကေန လက္ျပလုိက္တယ္။ အဓိပၸါယ္က ရပ္ဆုိတဲ ့သေဘာေပါ့ေနာ္။ အားလုံးက ရပ္လုိက္တယ္။ ေျခသံေတြလည္းရပ္သြားတယ္။ ဒါေပ ့မယ္ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ ့ေျခသံတစ္ခုက ၾကားေနရတုန္းခင္ဗ်။ အဲဒါအားလုံးေနာက္ကုိ လွည္ ့ၾကည္ ့လုိက္တာ။ လားလား…အရိပ္တစ္ခုဗ်။ အေနာ္တုိ ့နဲ ့သိပ္မလွမ္းဘူး။
အေနာ္တုိ ့ရပ္ၾကည္ ့တာ ျမင္ေတာ ့သူကလည္း ရပ္ေနတယ္။ အေနာ္တုိ ့ကုိ ျပန္ၾကည္ ့ေနတယ္။ မည္းမညး္ၾကီးပဲ ျမင္ရတယ္ေလ။
လက သာတယ္ဆုိေပ ့မယ္ နည္းနည္းလွမ္းေတာ ့မသဲကြဲဘူး။ ေသခ်ာတာက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဆုိတာပဲ။ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ ့။ ကုိယ္လုံးကုိယ္ေပါက္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးလွမဲ ့ပုံ။ လေရာက္ေအာက္မွာေတာ ့လူတစ္ေယာက္ပုံစံကုိ သိသာေနတယ္။
အဲဒါနဲ ့အားလုံးက တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ျပန္ၾကည္ ့တယ္။
ဦးသိန္းက “လူထင္တယ္ေနာ္။ အေဖာ္မပါဘူးထင္တယ္။ သြားေခၚလုိက္ပါ” ဆုိျပီးေျပာတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒါဖဲသမားတစ္ေယာက္က
သြားေခၚဖုိ ့ဆုိျပီး အဲဒီေနရာကုိ သြားတယ္။ အရိပ္က ေနာက္ကုိ ေရႊ ့သြားတယ္။ ဟုိလူက ဆက္သြားတယ္။ အရိပ္ကေနာက္ကုိ ေရႊ ့သြားတယ္။ ဖဲသမားလည္း ဆက္မလုိက္ေတာ ့ပဲနဲ ့ ျပန္လွည့္လာတယ္။ အရိပ္က ဟုိလူျပန္လွည္ ့လာေတာ ့ ျပန္လုိက္လာတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ ့ကြ်န္ေတာ္တုိ ့တစ္အုပ္လုံး အရိပ္ဆီကုိ သြားၾကတယ္။ အရိပ္က ကြ်န္ေတာ္တုိ ့နဲ ့ဆန္ ့က်င္ဘက္ကုိ ျပန္လွည္ ့သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ကုိ မလုိက္ေတာ ့ပဲနဲ ့ျပန္လာရင္ သူက ျပန္လုိက္လာတယ္။

ေနာက္ေတာ ့မွ အသုဘအိမ္ရွင္က ေျပာတာ
“ေဟ ့ေကာင္ေတြ အရိပ္ေနာက္ကုိ မလုိက္နဲ ့ေတာ ့။ အဲဒါငါသိတယ္။ ငါသိတယ္။ ရြာထဲေရာက္ေအာင္သာသြား” ဆုိျပီးေလ။
အားလုံးက ဘာလဲလုိ ့ေမးေတာ ့မေျဖဘူးခင္ဗ်။ ရြာထဲကုိပဲ သြားခုိင္းေနတာနဲ ့။ အေနာ္တုိ ့လည္း ရြာထဲကုိ အသားကုန္လစ္တာ။
အရိပ္ကလည္း အေနာက္က လုိက္လာတာ မျပတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ျမန္ျမန္သြားရင္ သူလည္း ျမန္ျမန္လုိက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ေနွးလုိက္ရင္ သူလည္းလုိက္ေနွးတယ္။ ပဲြေနာ္၊ ဘာပြဲမွန္းကုိတိ၀ူး ဟီး ။ ။
ရြာထိပ္ေရာက္ေတာ ့ ဘုရားပြဲက ရုပ္ရွင္သံက ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းက ၾကားေနရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ ့လည္း အားတတ္ျပီးေတာ ့ဆက္ျပီး ေလွ်ာက္လာတာ။ အရိပ္ကေတာ ့ရြာထိပ္မွာေနခဲ ့သဗွ်။ အထဲကုိ မလုိက္လာဘူး။ အဖုိးအိမ္ေရာက္ေတာ ့အဖြားက ငုိေနတာဗ်။ အေနာ္တုိ ့ျပန္လာတယ္ဆုိတာလည္း သိေရာ။ အေနာ္ကုိ ဖက္ျပီး ငုိတာ အဖြားက။ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္ အေနာ္ ့ကုိ။ သူငုိလုိ ့အားရမွ
ေဘးက ၀ါးျခမ္းျပား ယူျပီး လုိက္ရုိက္တာ။ အေနာ္ေတာင္ ေၾကာင္သြားတယ္။ ဟမ္ ခုနပဲ ငုိေနျပီးေတာ ့ အခုမွ လုိက္ရုိက္တယ္ဆုိျပီးေလ။ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္လြန္းလုိ ့ေျပးခ်ိန္မရလုိ၀ူးေလ။ နွစ္ခုထိသြားတယ္။ ဟီး ။ အဖုိးတုိ ့ဘာတုိ ့က ၀ုိင္းဆြဲ၊
ေဆြမ်ိဳးေတြက ၀ုိင္းဆြဲ ဆုိေတာ ့ ရုိက္ပြဲက ခဏေလးနဲ ့ျပီးသြားပါတယ္။ ဒါေပ ့မယ္ မျပီးတာ ဦးသိန္းပါ။ သူက အသုဘအိမ္ရွင္ကုိ ေမးေနတာ။ အဲဒီအရိပ္က ဘာလဲ ဆုိျပီး။ အသုဘအိမ္ရွင္က မေျပာခ်င္ဘူးထင္တယ္ခင္ဗ်။ ဦးသိန္းကလည္း အတင္းေမးေနတာနဲ ့ဆုိေတာ ့ေနာက္ဆုံး ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။
“ေအး အဲဒါ ငါ့မိန္းမ” ဆုိျပီးေလ။

အဲဒီအျဖကုိ ၾကားၾကားျခင္း ဦးသိန္း သတိလစ္သြားတယ္။ မနက္မုိးလင္းေလာက္မွ ျပန္သတိရလာတာ။ အဖ်ားကလည္း အရမ္းၾကီးတယ္။ ေယာင္လည္း ေယာင္တယ္။ ဘာေတြမွန္းေတာ ့မသိပါဘူး။ သူက သရဲေၾကာက္လုိ ့ဖ်ားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာျဖစ္လုိ ့ဖ်ားတာလဲေတာ ့ ခန္ ့မွန္းရခက္တယ္ဗ်။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲဆုိရင္ သူဖ်ားေနတုန္း ကေယာင္ကတမ္းေျပာတာေတြက
“ခ်စ္။ အားပြား။ မႊတ္။ အား သရဲၾကီး” ဒီလုိေတြ ဆုိေတာ ့ေလ။ ရွုပ္ေထြးေနတယ္။
အေနာ္တုိ ့လည္း ဘုရားပြဲျပီးတာနဲ ့ျပန္ခဲ ့ၾကပါတယ္။ ေမျမိဳ ့ျပန္ေရာက္ေတာ ့ရြာက ဖုန္းလာတယ္။ ဦးသိန္းလည္းအဖ်ားေပ်ာက္သြားတယ္။ အေနာ္ကုိလည္း ေနာက္တစ္ခါ မေခၚလာပါနဲ ့တဲ ့။ အဲဒီေၾကာင္ မနုိင္ဘူး ဆုိျဗဲ။

ျပီး၏။
ေလးစားစြာျဖင့္
ငဇူး
http://www.zuzuaung.info/?p=2005 မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပသည္ :)