"ဝမ္းတီးအတြက္ ရက္စက္ေလသလား????"

လၻက္ရည္သိပ္ၾကိဳက္သူ ဦးေအးဝင္းသည္ အနည္းဆံုး တစ္ေန႔ကို လၻက္ရည္ ၃ ၾကိမ္ေလာက္

ပံုမွန္ေသာက္သည္။အိမ္မွာေဖ်ာ္ေသာက္၍ျငီးေငြ႕လာလ်င္လၻက္ရည္ဆိုင္မွာသြားေသာက္သည္။ ဆိုင္ခန္းေရာင္းျပီးကတည္းက
ဘုရားတရားပံုမွန္လုပ္ရင္း ေအးေအးလူလူပင္။

                                    ဒီေန႔လည္း လၻက္ရည္ဆိုင္သြားဦးမည္ဟုဆိုကာ ေန႔လည္စာစားျပီးကတည္းက စက္ဘီးတစ္စီးနွင့္ထြက္သြားျပန္သည္။
သူ႕မိန္းမကေတာ့ ရိုးေနျပီမို႔ ဘာမွေထြေထြထူးထူးေျပာမေနေတာ့။ ညေနေစာင္းေတာ့ ဦးေအးဝင္းျပန္ေရာက္လာသည္။
စက္ဘီးနွင့္မဟုတ္၊ ဆိုက္ကားျဖင့္...
ဆိုက္ကားေပၚကေန ေထာ့နင္းေထာ့နင္းျဖင့္ဆင္းလာသည္။
စက္ဘီးကိုသူ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က အိမ္ေရွ႕အထိလာပို႔သြားျပီး "ကိုေအးဝင္း ရတယ္ေနာ္ ဘယ္လိုေနေသးလဲ" "အာ ရတယ္ ရတယ္ ေအးေဆးပါ ျဖစ္ခါစဆိုေတာ့ နာေနတာပဲရွိတာပါ" ေဒၚခင္သန္းလည္း အိမ္ထဲမွကပ်ာကယာေျပးထြက္၍ ဦးေအးဝင္းကိုတြဲလ်က္ "ဘာျဖစ္တာတုန္း ကိုဝင္းရယ္ ေျပာစမ္းပါဦး""ငါ ငယ္ငယ္ေလးထဲကစီးလာတဲ့စက္ဘီး အတက္အဆင္းဆိုဘယ္ေတာ့မွလဲဖူးတာမဟုတ္ဘူး၊ တိုက္မိလို႔လဲတယ္
စတန္႔ထြင္စီးလို႔လဲတယ္ဆိုလဲထားပါေတာ့မိန္းမရယ္၊ အခုဟာက စက္ဘီးေျခနင္းျပားကိုေျခတစ္ဖက္တင္ျပီး နင္းအတက္၊
စက္ဘီးကေရွ႕မသြားဘဲလူေရာ၊ စက္ဘီးေရာေဘးကိုပစ္လဲေတာ့တာပဲ" "အခုဟာက ဘယ္နာသြားတုန္း" "ညာဘက္ေျခေထာက္၊ ကတၱရာလမ္းေပၚေထာက္မိတဲ့ဘက္ေလ၊ေဆးလိမ္းလ္ိုက္ရင္ေပ်ာက္သြားမွာပါကြာ" "ဒါဆိုလဲ ေဆးအရင္လိမ္းလိုက္ရေအာင္၊ ကၽြန္မလိမ္းေပးမယ္" "ရတယ္ ရတယ္ ငါ့ဟာငါလိမ္းမယ္ ေဆးနဲ႔ပတ္တီးသာယူခဲ့"ျဖစ္ခါစမိုလို႔လားမသိ၊ညာဘက္ေျခေထာက္ကေကြးလို႔မရ။ ဦးေအးဝင္းတစ္ေယာက္ ဘုရားရွိခိုးတာေတာင္မတ္တပ္
ရွိခိုးရသည္။ ဒါကလည္းတစ္ရက္နွစ္ရက္ေလာက္ပါပဲေလ ဟုသေဘာပိုက္ကာ ပုတီးကိုလည္းလဲေလ်ာင္းလ်က္ပင္စိတ္
လိုက္သည္။

                            တစ္ရက္၊ နွစ္ရက္၊ သံုးရက္။သံုးရက္ေျမာက္သည္အထိ မသက္သာ။
မသက္သာေတာ့ အျပင္လည္းထြက္လို႔မရ။ ဒူးေခါင္းကေရာင္ရမ္း၍ အနီေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သန္းေနသည္။"ကိုဝင္း ရွင့္ဟာကဟုတ္ေရာဟုတ္ေသးရဲ့လား၊ ကၽြန္မေတာ့သိပ္မသကၤာဘူး ေန႔ေရာညေရာ
ေဆးပံုမွန္လိမ္းေနတာေတာင္မွ ေရာင္တာမေလ်ာ့ဘူးေနာ္၊ ေဒၚျမေဝဆီသြားၾကည့္ပါလား" "ေဒၚျမေဝကေဆးကုတဲ့ဆရာဝန္မွမဟုတ္တာ မိန္းမရဲ့" "အဲဒါဆိုလဲ ညေနက်ရင္ေဆးခန္းသြားေပေတာ့" "ေအးကြာ"ေဆးခန္းသြားျပေတာ့လည္း ဆရာဝန္က စစ္ေဆးၾကည့္ျပီးေသာက္ေဆးသာေပးလိုက္၍ နွစ္ရက္ေလာက္ေနလို႔
ဘာမွမထူးရင္ျပန္လာခဲ့ပါဟုမွာလိုက္သည္။ နွစ္ရက္ျပည့္သည္အထိ မသက္သာေသးပါ။ ေဒၚခင္သန္းက " ကဲပါကိုဝင္းရယ္ ေဒၚျမေဝဆီမွာသြားေမးၾကည့္ရေအာင္ တစ္ခုခုသိရတာေပါ့" "ေအး သြားၾကည့္မယ္ကြာ" "ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ကိုေအးဝင္းေျခေထာက္တစ္ဖက္က တန္းေနပါလား" အိမ္ထဲအဝင္မွာ ေဒၚျမေဝကေမးလိုက္သည္။"စက္ဘီးေပၚအတက္မွာ လူေရာ၊စက္ဘီးေရာလဲလို႔ေဒၚျမေဝေရ ငါးရက္ေလာက္ရွိေနျပီ၊
ေသာက္ေဆးေရာ လိမ္းေဆးေရာ ဘာမွမတိုးဘူး ဆရာဝန္နဲ႔လည္းျပျပီးျပီ" ဦးေအးဝင္းမေျဖခင္မွာပင္ ေဒၚခင္သန္းက အရင္ေျဖလိုက္သည္။ သူ႕တပည့္လည္းေဘးမွာအသင့္ရွိေန၍ "ဒါဆိုလည္းၾကည့္ရေအာင္" ဟုဆိုကာ မ်က္စိမိွတ္၊ အာရံုျပဳလိုက္သည္။ "အင္း တစ္ခုခုပါပဲ" ဟုဆိုျပီး သူ႕တပည့္ဘက္ကိုလွည့္၍ "ေျပာပါဦး ဘာျဖစ္လို႔လဲ" ဟုေမးလိုက္ရာ သူ႕တပည့္က အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ဦး၏ဟန္ပန္အမူအရာျဖင့္ "ငါ လၻက္ရည္ေတာင္းေသာက္တာ ငါ့ကိုမတိုက္လို႔ေဟ့" ဟူေသာေျဖသံထြက္လာေလသည္။ ဦးေအးဝင္းေရာေဒၚခင္သန္းပါ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားသည္။ ဦးေအးဝင္းက ေမးမည္ဟန္ျပင္သည့္အခါ ေဒၚျမေဝက လက္ကာျပ၍ "ဘယ္သူလဲဆိုတာအရင္ေျပာပါဦး" "ငါ ေဌးေဌးပဲ" "ဘယ္ကလဲ" "စတိုးဆိုင္က" "ေၾသာ္ ေဌးေဌးစတိုးဆိုင္ကလား" "ေအး" ဦးေအးဝင္းလည္း မေနနိုင္၍ ဝင္ေမးေလသည္။ "ဒါဆို ဟိုတေလာက ေလျဖတ္ျပီးဆံုးသြားတဲ့ ေဒၚေဌးေပါ့""ေအး ဟုတ္တယ္၊ ငါတို႔ဆိုင္ေရွ႕ကလၻက္ရည္ဆိုင္မွာ နင္လာေသာက္ေတာ့လၻက္ရည္ေသာက္ခ်င္လို႔
နင့္ဆီမွာေတာင္းေသာက္တာ နင္ကမွငါ့ကိုမတိုက္တာ" ဦးေအးဝင္းတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွနားမလည္နိုင္။ "ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကျမင္မွမျမင္ရတာဗ်" ေဒၚေအးဝင္းလည္း မေနသာေတာ့ "ဟုတ္တယ္ေလ ေဒၚေဌးရဲ့ သူမွမျမင္ရတာ" ဘာမွျပန္မေျဖ။ ဦးေအးဝင္းက "အခု ေသာက္မလား" ဟုေမးရာ "ေအး ေသာက္ခ်င္တယ္" ဟု ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖသည္။ ေဒၚျမေဝလည္းၾကားဝင္၍"ကဲ ေဒၚေဌး ဒီလိုလုပ္ပါ ေဒၚေဌးကိုလၻက္ရည္တိုက္မယ္၊ ကိုေအးဝင္းကိုေဒၚေဌးလုပ္ထားတဲ့အတြက္
ေဝဒနာေပ်ာက္ေအာင္ျပန္လုပ္ေပးလိုက္ပါ၊ သေဘာတူလား" "အင္း" ဟုျပန္ေျဖသည္။လၻက္ရည္ကိုခ်က္ခ်င္းသြားဝယ္ခိုင္း၍တိုက္လိုက္သည္။ လၻက္ရည္ကုန္ေအာင္ေသာက္ျပီးသည္အထိေစာင့္ျပီးေနာက္
ေဒၚျမေဝက"ေဒၚေဌး ဦးေအးဝင္းကလၻရည္တိုက္ျပီးျပီ ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ေပးလိုက္ပါ၊
ဦးေအးဝင္း ေဘးကခံုေပၚကို နာေနတဲ့ေျခေထာက္ဆင္းေပးလိုက္ပါ"ေဒၚျမေဝ၏တပည့္လည္း ဦးေအးဝင္းဘက္သို႔သြား၍ ေဘးနားမွာ ငူငူၾကီးရပ္ေနသည္။
ေဒါျမေဝက"ေဒၚေဌးလုပ္ထားတာေတြကိုယ္တိုင္ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္ပါ၊ ဒူးဆစ္ကေနသပ္ခ်ေပးလိုက္၊
ဦးေအးဝင္း ဘာထူးျခားလဲေျပာပါ" "ဟုတ္ကဲ့" အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ဦးေအးဝင္းက "ဒူးေခါင္းမွာ ေအးကနဲ ခံစားရတယ္ ေပါ့သြားတယ္" ေဒၚေဌး ရပ္လိုက္သည္။"ေဒၚေဌး မရပ္လိုက္နဲ႔ေလျပီးေအာင္လုပ္လိုက္ပါ၊
ဦးေအးဝင္း ေျခဖ်ားမွာေအးကနဲျဖစ္သြားျပီဆိုရင္ ကၽြန္မကိုေျပာပါ" "ဟုတ္ကဲ့"ေဒၚေဌးက ေျခသလံုးအလယ္ေလာက္ကေန ေျခဖ်ားအထိ သပ္ခ်ေပးေနသည္။
အၾကိမ္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္သပ္ခ်ေပးျပီးေနာက္ "ေျခဖ်ားကေအးသြားတယ္" ဦးေအးဝင္းထံမွအသံထြက္လာသည္။ ေဒၚျမေဝက"ေဒၚေဌး ျပန္လာထိုင္လို႔ရျပီ၊
ဦးေအးဝင္း အရွိန္ကေတာ့နည္းနည္းက်န္ဦးမွာပဲ၊ လိမ္းေဆးကိုဆက္လိမ္းေပါ့" ဟုဆိုလိုက္ေလသည္။ ဦးေအးဝင္းလည္း အေတာ္အတန္ေပါ့ပါးသြားျပီျဖစ္၍ စိတ္ေအးသြားသည္။"ေဒၚေဌး ေနာက္တစ္ခါ လၻက္ရည္ေသာက္ခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ေနတဲ့လၻက္ရည္ခြက္ကို နည္းနည္းတြန္းျပီး
လွဳပ္လိုက္ဗ်ာ၊ အဲဒါဆိုကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္တယ္ ဟုတ္ျပီလား" "ေအး" ဟုတစ္ခြန္းထဲေျပာျပီးထြက္သြားေလသည္။ "ေဒါျမေဝရယ္ ကၽြန္မတို႔မွာလည္း ျဖစ္လိုက္ရင္အဆန္းခ်ည္းပဲ သူမ်ားနဲ႔ကိုမတူဘူး" "ဒါကေတာ့ အေၾကာင္းပါလာရင္ေရွာင္လို႔မရဘူးေလ ေဒၚခင္သန္းရဲ့" "ကၽြန္ေတာ္လည္း အရင္ကထက္ ဘုရားတရားပိုလုပ္ျဖစ္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ အခုလိုျဖစ္သြားတာကိုနားမလည္နိုင္ဘူးဗ်ာ""ကၽြတ္ရမယ့္လူကကၽြတ္ခ်ိန္တန္ရင္လာအသိေပးတာမ်ိဳး၊ အကူအညီလာေတာင္းတာမ်ိဳးလို႔ပဲ မွတ္ယူရပါတယ္
ဦးေအးဝင္းရယ္၊ ဦးေအးဝင္းတို႕ထက္ အျဖစ္ဆိုးတဲ့သူေတြရွိပါေသးတယ္ ေနာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာျပပါဦးမယ္။"

မွတ္ခ်က္။ ။ကာယကံရွင္မ်ားသည္ယေန႕တိုင္(1st June 2012) သက္ရွိထင္ရွား
ရွိေနၾကပါေသာေၾကာင့္ နာမည္ရင္းမ်ားကို
ေဖာ္ျပထားျခင္းမရွိပါ။
အၿဖစ္မွန္ဇာတ္ေၾကာင္းေၿပာၿပေပးတဲ့ Burmese Spirit ကို ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္။


လက္ဖက္ရည္ ၿဖတ္ေတာ့မယ့္


(အက္ဒမင္-ရြာေတာ္ရွင္)


by facebook page