"ပုပါၸးေတာင္ သန္းေခါင္ယံည"

ပုပါၸးကိုအလည္သြားၾကတုန္းက ဘန္ဂလိုပုံအေဆာင္ေလးေတြရွိတဲ့ ဟိုတယ္မွာတည္းၾကေရာ ။ ညေနခင္းနဲ႕ ညဦးပိုင္းက စားေသာက္ျပီးသမွ်ကို room service အားကိုးနဲ႕သိမ္းဆည္းမေနေတာ့... ။ ေဘးေဆာင္ေဘးခန္းေတြ မီးမွိတ္လို႕အိပ္ၾကေတာ့ ငါလည္း အိပ္ခ်ိန္တန္ျပီဟု ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ force လုပ္ျပီး အိပ္ယာဝင္ခဲ့သည္ ။ ေခါင္းအုံးေပၚ ေခါင္းခ်ျပီးမွ ရန္ကုန္က မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္သယ္လာတဲ့ မုန္႕ထုပ္ေတြ ေရွ႕ဝရန္တာမွာ က်န္ခဲ့တာကို သတိရသည္။ ငါမသိမ္းမိျပန္ဘူး ။ ဝရန္တာမွာလည္း စားႂကြင္းစားက်န္ေတြေကာ မုန္႕ထုပ္ေတြေကာ၊ ႂကြက္ပဲဆြဲမလား ေၾကာင္ပဲဆြဲမလား ေမ်ာက္ေတြမ်ားရွိေနမလား မနက္မိုးလင္းလို႕အျပင္လည္းအထြက္ ေမ်ာက္တအုပ္ၾကီး အစာေမွ်ာ္ေနတာမ်ားေတြ႕ရမလား ? ငါကေျခာက္ျပဳထုတ္လိုက္ရင္ ငါ့ကိုဝိုင္းကုတ္ၾကမလားမသိဘူး ။ ဒီေကာင္ေတြကအေတာ္စြာတယ္ ၾကားတယ္ ။ ေအာင္မေလးေနာ္ ေမ်ာက္ကမွေတာ္ေသးတယ္ ။ ေတာ္ၾကာေန သရဲေတြအနံ႕ရလို႕ ငါ့ဘန္ဂလိုေရွ႕ကို ေရာက္လာ ၊ ေနာက္ျပီး စားၾကေသာက္ၾက ၊ စားျပီးေသာက္ျပီးလို႕ မျပန္ပဲ ငါ့ဆီမွာအစာေပါတယ္ဆိုျပီး ညတိုင္းလာေမွ်ာ္ေနရင္ ငါေသရခ်ည္ေသးရဲ့ ။ ေတြးရင္းေတြးရင္း ၾကက္သီးေတြ တျဖန္းျဖန္းထလာသည္ ။


            ထိုစဥ္တစုံတခုက ျပတင္းေပါက္ေရွ႕မွ ရိပ္ခနဲ ျဖတ္ေျပးသြားသလို ။ ဟယ္ဘာၾကီးလဲ ? သရဲလား လူအရပ္ေလာက္ေတာ့ ရွိတာပဲ ......ေတြးေနရင္း အဲ့ဒီရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲေတြကလည္း စိတ္လာသည္ ။ အခန္းေဖာ္ မမေခ်ာကိုလည္း မေသခ်ာပဲ မႏိႈးခ်င္ ၊ ေသခ်ာလွ်င္လည္း မႏိႈးခ်င္ပါ ။ သူကအသဲငယ္လွသည္ ။ ရိပ္ခနဲေတြ ရပ္သြားေတာ့ တီးတိုးစကားသံေတြ ဟိုတစဒီတစ ၾကားရသလိုလို ။ ေဘးေဆာင္က ေဆြမ်ိဳးေတြဆီဖုန္းဆက္ႏိႈးလွ်င္ေတာ့ရသည္ ။ သို႕ေသာ္ အဲ့ဒီေလာက္ သတၱိမေၾကာင္ျပခ်င္ပါ ။ ျပီးေတာ့ ငါ့ဟာငါမ်ားစိတ္ထင္တာလားဆိုတဲ့ သံသယစိတ္ကလည္းရွိေသး ။ ေဟာ .. တီးတိုးသံေတြပိုထင္ရွားလာျပီ ။ ထၾကည့္မယ္ကြာ ။ အခန္းထဲမွာ ဘုရားရွိတယ္ စိတ္ပုတီးရွိတယ္ ဘုရားစာအုပ္လည္းရွိတယ္ ။ ဘာကိုေၾကာက္ရမတုန္း?


           သတိၱေမြးျပီး ကိုယ္ေဖာ့ေလွ်ာက္ ၊ ျပတင္းတံခါးဆီသြား ၊ ခန္းဆီးစကို အသာလွပ္ၾကည့္ေတာ့ ...... "ေအာင္မေလးး ! " အသံထြက္ျပီးမေအာ္မိဖို႕ ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုယ္အခ်ိန္မွီလက္ဝါးနဲ႕အုပ္လိုက္ရသည္ ။ ဝရံတာတြင္ ျပဒါးေယာင္တမ်ိဳးျဖာထြက္ေနေသာ ၊ ယေန႕ေခတ္အဝတ္အစားမဟုတ္ေသာ ဝတ္ပုံစားပုံဆန္းတမ်ိဳးႏွင့္ ေယာက်္ား၊ မိန္းမ ဆယ့္ငါးေယာက္ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အခန္းရွိရာသို႕ မ်က္ႏွာမူျပီးရပ္ေနၾကသည္ ။ မ်က္လုံးေတြျပာေဝျပီး ေခါင္းနားပန္းေတြၾကီးလာသည္။ ရင္ကလည္းတဒိတ္ဒိတ္ခုန္ကာေမာလာသည္ ။ ခုတင္ဆီသို႕ အားတင္းျပန္ေလွ်ာက္လာျပီး ၊ ေမတၱသုတ္ရြတ္ အမွ်ေဝသည္ ။ ထပ္ခါထပ္ခါရြတ္ ထပ္ခါထပ္ခါ အမွ်ေဝျပီးေသာ္ စိတ္လုံျခဳံမႈရွိလာ၍ ခန္းဆီးစၾကားမွ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ေခ်ာင္းၾကည့္မိျပန္သည္ ။
မိန္းမတေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့သည္ ။ ယခုနက လူအုပ္လိုက္ၾကီးမရွိေတာ့ ။ ေခါင္းေဆာင္တို႕၏ ရုပ္ရည္မ်ိဳးႏွင့္ ထိုမိန္းမက ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရာသို႕ ျပဳံးျပဳံးၾကီးစိုက္ၾကည့္လာ၍ ခန္းဆီးစအသာခ်ကာ ခုတင္ေပၚျပန္တက္ ၊ ဘုရားစာရြတ္ရင္းမိုးလင္းခဲ့ရသည္ ။
(အေဒၚတေယာက္၏ ကိုယ္ေတြ႕ ။ ၂၀၁၁ခု ၁လပိုင္း တြင္မွ ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္သည္ ။ )


ကာယကံရွင္၏ ဆႏၵအရ အမည္မေဖာ္ၿပပဲ ေက်းဇူးတင္လိုက္ပါသည္။

တီးတိုးသံမ်ားကို မုန္းသူ
(အက္ဒမင္-ရြာေတာ္ရွင္)


by facebook page