ရဲရင့္တဲ့ သစ္ပင္

ဓားနဲ႕ခုတ္ထားတဲ့ အကုိင္းမွာ အရြက္ပ်ဳိေတြ စုိ႕လုိ႕
အားမတန္လုိ႕ မာန္ေလ်ာ့သြားတာ
မဟုတ္ဘူး။
ေကာင္းကင္မွာ တိမ္မည္းေတြျပည့္ႏွက္
မၾကာမီ ရြာေတာ့မယ့္ မိုး
ေလတုိက္လုိ႕ လြင့္ပါးသလုိမ်ဳိး
သူလည္း သူ႔ကုိယ္သူ ဖ်ဥ္ခဲ့ရတာ ျဖစ္မယ္။
သူ႔ ေျခေထာက္ေတြ ေသကုန္ၿပီ
သူ႕လက္ေတြ က်န္ေသးတယ္လုိ႕ လႈပ္ယမ္းျပေလရဲ႕။
သူ႕လက္ေတြ ေသကုန္ၿပီ
သူ႕ပါးစပ္ေတြ က်န္ေသးတယ္လုိ႕ ရြတ္ဆုိျပတယ္။
သူ႕ပါးစပ္ေတြ ေသကုန္ၿပီ
သူ႕နားေတြ က်န္ေသးတယ္လုိ႕ ထုိးေဖာက္တယ္။
သူ႕နားေတြ ေသကုန္ၿပီ
သူ႕ မ်က္စိေတြ က်န္ေသးတယ္လုိ႕ စူးရဲျပတယ္။
သူ႕မ်က္စိေတြ ေသကုန္ၿပီ
သူ႕ ဦးေႏွာက္ေတြ က်န္ေသးတယ္လုိ႕ ဦးေမာ့ျပတယ္။
သူ႕ ဦးေႏွာက္ေတြ ေသကုန္ၿပီ
သူ႕ အသက္႐ႈသံ က်န္ေသးတယ္လုိ႕ လွစ္ဟျပတယ္။
သူ႕ အသက္႐ႈသံ ေသသြားၿပီ
သူ႕ ႏွလုံးသား က်န္ေသးတယ္လုိ႕ တူးဆြျပတယ္။
သူ႕ ႏွလုံးသား ကြယ္လြန္ၿပီ
သူ႕ ၀ိညာဥ္ေတြ ကဗ်ာ အျဖစ္နဲ႕
သင္တုိ႕ကုိ ဖူးပြင့္ျပမယ္တဲ့
ၾကည့္ . . . ဘယ္ေလာက္ရဲရင့္တဲ့ သစ္ပင္ေလးလဲ။ ။