တေစၧတစ္ေကာင္ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ျခင္း

ေကာင္မေလးက ခ်စ္စရာေလးေနာ္ … အမ်ားဆံုး႐ွိမွ ၂၂ႏွစ္ေပါ့… ပစ္ရက္စရာမ႐ွိဘူးဟယ္… အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အတိုင္းပဲ…..အသံၾကားတဲ့ေနရာသို႕ ၾကည့္မိသည္… ဟင္ ပန္းပြင့္ေတြၾကားမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးက ကၽြန္မပဲ.. လူေတြကလဲမ်ားလိုက္တာ ကၽြန္မကိုတင္ထားတဲ့ စင္ေလးေဘးနားမွာ ငိုေနတာ ေမေမ မဟုတ္လား.. ေဘးမွာက ေဖေဖ … ျပီးေတာ့လူေတြအမ်ားၾကီး သိတဲ့သူေတြေရာ မသိတဲ့သူေတြေရာ…ေမေမ မငိုနဲ႕ေတာ့ ကၽြန္မကဒီမွာ ေမေမ့ေဘးမွာေလ… ေဖေဖ ေရာေျပာေပးပါဦး  ကၽြန္မဒီမွာ… ေနပါဦး ကၽြန္မက ဘာလို႕ေသေနရတာတုန္း…ေကာင္မေလးက ေက်ာင္းကအျပန္အိမ္ေရာက္မွ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္တာတဲ့… တစ္ဦးတည္းေသာသမီး ဆိုေတာ့ မိဘေတြယူၾကံဳးမရျဖစ္တာေပါ့….ဟင္ ကၽြန္မက ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္တာတဲ့.. ဒါဆိုေသျပီေပါ့.. အခု အားလံုးကိုျမင္ေနရတာက ဘယ္သူလဲ… ကၽြန္မ မေသပါဘူး..ဒီမွာရပ္ေနတယ္ေလ… ေမေမ ေဖေဖ ကၽြန္မမေသဘူး..ဒီမွာရပ္ေနတယ္ေလ … သမီးရယ္ ေမေမ ေျဖလို႕မရေတာ့ဘူး… ေမေမ့ရဲ႕ ငိုေၾကြးသံကို ကၽြန္မၾကားလိုက္သည္… ကၽြန္မ ေမေမကို အားကုန္ဖက္လိုက္သည္..မရ… ကၽြန္မလက္ေတြက ေလထဲမွာ… လူေတြကလည္း တြန္းလိုက္တိုက္လိုက္ ကၽြန္မက ေမေမ့ကိုၾကည့္ျပီးေျပာ ေဖေဖ့ကိုအကူအညီေတာင္းလည္းမရ… ကၽြန္မ ေျပးလိုက္လႊားလိုက္ ေအာ္လိုက္ဟစ္လိုက္ … ဘယ္သူ႕မွဂ႐ုမစိုက္ၾက… ကၽြန္မ အသံေတြနာလာသည္ ဒူးေတြယိုင္လာသည္… ကၽြန္မကိုတင္ထားတဲ့ တြန္းလွဲေလးေ႐ြ႕လာသည္… ေမေမက ငို႐ႈိက္လ်က္ ေဖေဖက ေမေမ့ကိုေဖးမလ်က္ ကၽြန္မကိုမီး႐ႈိ႕လိုက္ၾကသည္… ကၽြန္မက ဘာမွမျဖစ္ ကၽြန္မကိုမီး႐ႈိ႕တာ ကၽြန္မက ေငးၾကည့္လ်က္…လူေတြကိုယ္စီ ကားေတြေပၚအသီးသီးတက္ၾကသည္..။ ကၽြန္မလည္းလိုက္ခ်င္တယ္ ေမေမ … ကၽြန္မေၾကာက္တယ္ ကၽြန္မကိုမထားခဲ့ပါနဲ႕ေနာ္… ေမေမက မၾကား … ကၽြန္မ ေမေမ့ေနာက္မွအတင္းလိုက္ လာသည္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ လူေတြအားလံုးက ကၽြန္မကို သနားတဲ့အေၾကာင္းလႈိင္လႈိင္ေျပာေနသည္..။ ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္… ေမေမ ေဘးနားမွကၽြန္မကပ္ လိုက္လ်က္ အိမ္ထဲသို႕ဝင္လိုက္သည္.. အား.. တစံုတေယာက္ ကၽြန္မကိုတြန္းလိုက္သည္… ကၽြန္မအ႐ုပ္ၾကိဳးျပတ္ ၾကသြားခဲ့သည္…. အလန္႕တၾကားေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ ဝတ္စံုေတြၾကားကမ်က္ႏွာေသတစ္ခု ကၽြန္မကိုၾကည့္ေနသည္… ဒါကၽြန္မ ဖတ္ဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္ေတြထဲက အိမ္ေစာင့္နတ္လား… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မၾကားဖူးတာ ေသသြားရင္ေတာင္ ၇ရက္ေတာ့ ဝင္လို႕ရရမွာေပါ့…. ကၽြန္မေျပာမွျဖစ္သည္… တစ္သက္လံုးေနလာတဲ့အိမ္ကို ဘာလို႕အခုမွအရမ္း ဝင္ခ်င္ေနမွန္းမသိ… ကၽြန္မေၾကာက္လို႕ပါ… ကၽြန္မသည္ မ်က္ႏွာေသၾကီးကိုၾကည့္၍ အိမ္ထဲသို႕အားကုန္ ေျပးဝင္လိုက္သည္… ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ကၽြန္မအိမ္ထဲေရာက္သြားသည္…။ အိမ္မွာကလည္း လူေတြကမ်ားလိုက္တာ… ကၽြန္မလူမ်ားရင္မၾကိဳက္မွန္း ေမေမ ေမ့ေနျပီထင္တယ္…။ အင္း လူေသတဲ့အိမ္ဆိုေတာ့ မ်ားမွာေပါ့… အခုျဖစ္ေနတာ ကၽြန္မဗိုက္ဆာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေမေမ့ကိုၾကည့္လိုက္သည္ ေမေမသည္ ေနမေကာင္းတဲ့ၾကားမွ ကၽြန္မစားဖို႕ျပင္ဆင္ေနပါလား… ေမေမရယ္…ကၽြန္မသည္ ေမေမယူလာေသာ ထမင္းပန္းကန္နားမွာ ထိုင္လိုက္သည္… ဇြန္း ႏွင့္ခရင္း ..ဟင္ ကၽြန္မကိုင္လို႕ မရ ..ထားလိုက္ ကၽြန္မ လက္ျဖင့္ ထမင္းကို ကိုင္လိုက္သည္ မရ… ကၽြန္မသည္ဘယ္အရာကိုမွ ထိေတြ႕လို႕မရေတာ့ ဒါဆုိကၽြန္မကဘာလဲ… ကၽြန္မ အၾကိမ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားသည္… မရ… ကၽြန္မ အလြန္အမင္း ဝမ္းနည္းသြားမိသည္… ကၽြန္မ ေနရာမွထလွ်က္ ေခ်ာင္ေလးတစ္ခုတြင္ ဝင္ထိုင္ေနလိုက္သည္။ တိတ္တိတ္ငိုေၾကြးေနေသာ ကၽြန္မၾကားမွ လူေတြကေျပာလိုက္ ငိုလိုက္ ခဏေနရီလိုက္ ေနာက္လိုက္ေျပာင္လိုက္ၾက… ကၽြန္မကို လာေရာက္ေလွာင္ေျပာင္ေနၾကသလား….ကၽြန္မ ဘယ္အခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းမသိ… ကၽြန္မႏိုးလာေတာ့ကၽြန္မေဘးမွာ လူေတြနည္းသြားသည္… ကၽြန္မသည္ တစ္ခုခုေပ်ာက္ဆံုးသလို ခံစားေနရသည္… ကၽြန္မေဘးတြင္ ေမေမ၊ေဖေဖ ႏွင့္ လူေတြအကုန္… ကၽြန္မကို သူတို႕ကူညီလို႕မရ… ကၽြန္မသည္ တစံုတခုေတြးမိသြားသည္… ဘုရား.. ကၽြန္မဘုရား႐ွင္ကို ေမ့ေနမိပါလား… ကၽြန္မသည္ အသိကိုရေတာ့ သတိ႐ွိရမည္ကိုေတြးမိသြားသည္…။ကၽြန္မသည္ ဘုရားစင္ ေ႐ွ႕သို႕ထသြားလိုက္သည္… ကၽြန္မ၏ အနာဂတ္ကိုဘုရားမွ လြဲ၍ကယ္တင္ႏိုင္သူမ႐ွိ.. ကၽြန္မသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား႐ိုေသစြာ႐ွိခိုးလိုက္သည္… ဘုရား၏ တရားေတာ္မ်ားကိုပြားမ်ားေနလိုက္သည္.. အရာအားလံုးသည္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လ်က္… ကၽြန္မစိတ္ေတြသည္ ေစာေစာကႏွင့္မတူ ….ကၽြန္မ ၆ရက္လံုးလံုး ထိုနည္းအတိုင္း က်င့္ၾကံေနလိုက္သည္…။ဒီေန႕၇ရက္ေျမာက္ေန႕ ကၽြန္မသည္ ဒီ ေမေမ ေဖေဖတို႕ႏွင့္အျပီးတိုင္ေဝးကြာေတာ့မည္..။ မည္သည့္ေနရာသို႕ေရာက္မလဲ ကၽြန္မမသိေသး….. ကၽြန္မသည္ မိဘႏွစ္ပါးလံုးကို ၾကည့္၍ဆို႕နင့္စြာ ငိုေၾကြးမိသည္…။ ကၽြန္မဆြမ္းကပ္ေနက် ဘုန္းဘုန္းေတြဝင္လာသည္…။ ကၽြန္မသည္ ေနရာမွာတြင္ထိုင္၍ ႐ိုေသစြာ တရားနာေနလိုက္သည္… ကၽြန္မကိုရည္စူး၍ အမွ်ေပးေနသည္… ကၽြန္မသည္ သာဓုေခၚဆိုလိုက္သည္… သံုးၾကိမ္ေျမာက္….ကၽြန္မဦးခ်အျပီး….. အလင္းတန္းေတြ ကၽြန္မနားသို႕ ဝန္းရံလာသည္… အသံထက္ျမန္တဲ့လွ်င္ျမန္ျခင္း….. မ်က္လံုးေတြစူး႐ွသြားသည္… ကၽြန္မကိုေခၚေနတာပါလား… ကၽြန္မထလိုက္သည္..ထိုအလင္းတန္းႏွင့္အတူ ကၽြန္မပါသြားသည္… ကၽြန္မသည္လွ်င္ျမန္ေသာ အ႐ႈိန္အဟုန္ႏွင့္အတူ ့…….
by mysuboo